یادداشت حمید رضا صدر/ الکسی سانچز و شیلی؛ حکایت حافظه تاریخی
پیروزی شیلی در کوپا آمهریکا در استادیوم سانتیاگو با تاریخ شیلی گره خورد...
پارسال در پلی اف جامجهانی ۲۰۱۴ بود که آلکسی سانچز آن ضربه پنالتی را در دیدار برزیل-شیلی از دست داد. پیش از آن گل تساوی بخش ۱-۱ را در دقیقه ۳۲ وارد دروازه برزیل کرده و پاسخ گل دقیقه ۱۸ داوید لوییز را داده بود، ولی وقتی پس از ۱۲۰ دقیقه نبرد که نوبت نواخته شدن ضربات پنالتی رسید، نتوانست آن توپ را وارد دروازه کند.او یکی از سه ضربه پنالتی شیلی برابر برزیل را از دست داد. خولیو سزار دروازهبان برزیل ضربه سانچز را که دومین ضربه شیلیاییها بود مهار کرد. پیش از آن پینیا ضربهاش را از دست داده بود. برزیل سرانجام ۳-۲ در ضربات پنالتی پیروز شد و شیلی به خانه بازگشت، ولی استقبال شیلیاییهای از مردان خورخه سامپائولی مثل قهرمانها بود.آنها به تیمشان میبالیدند و از نبرد سال بعد حرف میزدند. از کوپا آمهریکا در خانهشان. از شکسته شدن طلسم.
سانچز در سانیتاگو ۲۰۱۵ هم پشت توپ قرار گرفت تا ضربه پنالتیاش را بزند. این بار در فینال کوپا آمهریکا و برابر دروازهبان آرژانتین. چهارمین ضربه را. اینجا برایش حال و هوایی دیگر داشت. اینجا سرزمینش بود. جایی شیلی میخواست پیروز شود و پیروز هم شد. با ضربه او. پس از ۹۹ سال همه چیز با ضربه پای او برابر سرجیو رومرو از روی نقطه پنالتی ورق خورد.پیش از او فرنداندز، ویدال و آرانوگوییز ضربههایشان را به ثمر رسانده بودند. سانچز برخلاف همه آنها یکی از آن ضربه چیپهای پاننکایی را نواخت. یکی از آن ضربههای مخاطرهآمیز را. رومرو طرف چپ شیرچه رفت و توپ وسط دروازه جای گرفت. گونزالو هیگواین و اور بانگا ضربههایشان را از دست داده بودند و آن ضربه پایان قصه کوپا آمهریکا ۲۰۱۵ می شد.برای همیشه. تا ابد. انتظار ۲۲ ساله آرژانتینیها ادامه پیدا میکرد و نسل طلایی آرژانتین مثل پارسال در فینال جام جهانی فرصت دیگری را از دست میداد. برخلاف نسل طلایی شیلی شامل براوو، ایسلا، ویدال، سانچز، پینیا،مدل، آرانوگوییز، دیاز...
سانچز در ورزشگاهی ضربهاش را نواخت که در تاریخ شیلی و همینطور آمریکای جنوبی جایگاه پیچیدهای دارد. کمتر استادیومی مثل استادیوم سانتیاگو بازتابنده ملتش است. پشت یکی از دروازهها خالی است و صندلی همان صندلیهای سال ۱۹۷۳ هستند. زمانی که دولت شیلی روی کار آمده با کودتای نظامی پینوشه از این استادیوم برای زندانی کردن زندانیان سیاسی استفاده کرد.همان استادیومی که تیم ملی شوروی حاضر نشد دیدار پلی اف جام جهانی ۱۹۷۴ را برابر شیلی انجام دهد، چرا که چند هفته پیش از آن دهها تن از زندانیان سیاسی را آنجا قربانی کرده بودند.هنوز بالای آن سکوها جمله « Un pueblo sin memoria es un pueblo sin futuro » به چشم میخورد: «ملت بدون حافظه تاریخی، ملت بدون آینده است».
حال و هوای سکوها پیش از آغاز بازی حیرتآور بود. پرچمهای شیلی در دست شیلیاییهایی که جامه سرخ بر تن کرده بودند در بستری که در دوردست کوههای آند (طولانی ترین رشته کوه جهان) به چشم میخوردند حرکت میکردند و تاریخ شیلی را به یاد آوردند.بنابراین وقتی آلکسی آلخاندرو سانچز آن ضربه را نواخت، همه نفس های شان را در سینه حبس کردند و نفس بعدی مترادف با گشوده شدن گره ۹۹ ساله بود. شیلی خودش را کنار بزرگان قارهاش میدید.
سانچز ۹ سال پیش اولین بازی ملیاش را انجام داده بود. در ۲۷ آوریل ۲۰۰۶ برای تیم ملی زیر بیست سالههای شیلی. او در جامجهانی زیر بیست سالههای ۲۰۰۷ به میدان رفته و با شیلی رتبه سوم را کسب کرده بود. آلکسی اولین گلش برای تیم ملی بزرگسالان را در ۷ سپتامبر ۲۰۰۷ برابر سویس زده بود.همان دیداری که شیلی ۱-۲ شکست خورد. او طی دیدارهای مقدماتی جامجهانی ۲۰۱۰ در همه دیدارها به میدان رفت و سه گل هم زد. در کوپا آمهریکا ۲۰۱۱ با شیلی پا به یک چهارم نهایی گذاشت و در این مسیر طی تساوی ۱-۱ با اروگوئه گل هم زد.
سانچز در نبردهای مقدماتی جام جهانی ۲۰۱۴ چهار بار دروازهها را گشود. اوج نمایش خیره کنندهاش در دیدار انگلیس–شیلی در استادیوم ویمبلی بود که دو گل به فورستر زد (در هر نیمه یک گل) تا شیلی ۲-۰ پیروز شود.آنچه تکرار نمایش درخشان مارچلو سالاس در ۱۹۹۸ بشمار میرفت. او در جامجهانی ۲۰۱۴ اولین گل شیلی را با پیروزی ۳-۱ برابر استرالیا زد و سپس آن ضربه پنالتی را از دست داد. ولی امسال در سانتیاگو آن ضربه را از دست نداد. او تاریخ را ورق زد.