یادداشت: کشتار برندن پارک، وقتی از فوتبال بیزار می شوی!

اختصاصی بارسانیوز - در ادامه یادداشت های تاریخی بارسانیوز، به بررسی فاجعه ای تلخ در خاطره فوتبال خواهیم پرداخت جایی که یکی از مرگبار ترین فاجعه های استادیومی در انگلستان رقم خورد.

در ماه مارس 1946، ده ها تن از تماشاگران در بولتون جان خود را از دست دادند. زمانی که بولتون در دور ششم جام حذفی انگلستان میزبانی استوک سیتی را برعهده داشت، طرفداران به امید رقم زدن یک دیدار جذاب و تماشایی برای ایجاد دیداری فراموش ناشدنی در استادیوم برندن پارک گردهم آمدند اما متاسفانه جذابیت بازی باعث فراموش نشدن آن نشد بلکه 33 جنازه آن را در تاریخ ثبت و ماندگار کرد.

بولتون به عنوان قهرمان جام حذفی در سال های 1923، 1926 و 1929 در دور ششم جام حذفی سال 1946 به دنبال این بود تا پس از سال ها مجددا قهرمان یکی از اولین جام های برگزار شده در دنیا گردد. بولتون که به عنوان قهرمان جام Football League War Cup در سال 1945 در فصلی که در آن لیگ انگلستان به سه لیگ منطقه ای شمال، جنوب و غرب به دلیل تعلیق لیگ در زمان جنگ تقسیم بندی شده بود، امید زیادی به فتح جام حذفی انگلستان در سال 1946 داشت. از سوی دیگر گذشتن از دور ششم به این دلیل که استوک تا آن زمان از این دور عبور نکرده بود امیدها را برای هواداران بولتون افزایش داده بود.

فصل 1944/45 پنجمین فصل بازی ها در زمان برگزاری جنگ جهانی دوم بود که لیگ فوتبال بین سال های 1939 تا 1946 متوقف شد و صرفا لیگ های منطقه ای و جام های مختلفی برگزار می گشت که از رسمیت نیز برخوردار نبودند. همچنین بسیاری از بازیکنان با خروج از تیم های خود روانه جبه های جنگ شدند و در طول این سال ها رقابت های جام حذفی نیز متوقف شده بود تا اینکه مجددا رقابت های لیگ از فصل 1946/47 راه اندازی شد. بنابراین در فصل 1945/46 به این دلیل که در اولین فصل از سر گیری جام حذفی، هنوز لیگ آغاز نشده بود، مردم شوق زیادی برای دنبال کردن رقابت های جام حذفی داشتند تا مجددا پس از گذراندن سال های جنگ، اولین جشن رسمی قهرمانی را برای تیم خود جشن بگیرند.

اما Fourfourtwo از شاهد عینی آن حادثه برای توصیف ماجرا بهره برده است که آلف اشوورث و برادرش بیل هستند که ماجرا را اینگونه توصیف کرده اند:

"مردم از دور و نزدیک برای دیدن این بازی آمده بودند چون اولین سال برگزاری جام حذفی انگلستان پس از اتمام جنگ بود. بازیکنان و مردم از نیروهای ارتش به شهر ها و خانه های خود بازگشته بودند به صورتی که استنلی متیوز به استوک و ری وست وود به بولتون، هر دو به عنوان دو بازیکن ملی پوش آن روزهای انگلستان بازگشتند."

بالاترین رکورد حضور تماشاگر برای استادیوم برندن پارک بولتون در آن فصل 43.453 نفر بود که گنجایش اصلی ورزشگاه به شمار می رفت که از رکورد 69.912 نفری استادیوم بولتون نیز بسیار کمتر بود. اما با این حال شهرت متیوز باعث شد تا هزاران نفر به استادیوم کشانده شوند تا بازی برگشت دور یک چهارم نهایی جام حذفی را از نزدیک تماشا کنند، تماشاگرانی که تعداد ان ها به مرز 85 هزار نفر رسید.

بازی رفت دو تیم در تاریخ 2 مارس با برتری 2-0 بولتون در ویکتوریا گراوند استوک به پایان رسید تا 7 روز بعد بازی برگشت در برندن پارک برگزار گردد. نزدیک به 3 هزار جایگاه ایستاده برندن پارک که هنوز مجوز لازم را دریافت نکرده بود خارج از دسترسی بود به علاوه اینکه درهای بسته در ورودی ورزشگاه نیز پس از تکمیل ظرفیت باعث شد تا به جایگاه خاکی استادیوم نیز فشار زیادی از سوی مردم وارد شود به صورتی که جمعیت زیادی از پشت دیوارها وارد استادیوم شد به صورتی که آلف می توانست از سوی دیگر زمین مشکلات به وجود آمده در آن منطقه را ببیند.  

در تصویر بالا جایگاه ایستاده ورزشگاه و همچنین خاکریزی شده بدون سقف مشخص است.

آلف در ادامه توضیحات خود می گوید:

"در ورودی استادیوم تنها از سمت خیابان منچستر بود که در سمت راست آن میله های گردانی برای عبور مردم وجود داشت که بلیط خود را درون آن می انداختند تا اجازه عبور یابند. مردم مقابل آن اجتماع کردند و نتوانستند از آن به راحتی عبور کنند. در سمت چپ دروزاه ها توده زیادی تنها از چهره های مردم وجود داشت که به هم چسبیده بودند و فاصله ای بین آن ها نبود در حالی که کمی آن طرف تر وضوحا فضای بهتری وجود داشت اما مردم به آن سمت نرفتند.

در ساعت 14:30 در ورودی بسته شد اما با این حال هنوز هم هزاران نفر در تلاش بودند تا وارد زمین شوند. خیلی از مردم نیز از پشت جایگاه خاکریزی شده وارد شدند به صورتی که به فنس های متزلزل فشار وارد آمد و در همین بین، پدری از بابت نگرانی رخ دادن اتفاقی برای فرزندش، خود را از مهلکه رهایی داد و دقایقی پس از آن بود که حادثه رخ داد و فنس فرو ریخت."

بیل چسمن که در جایگاه خاکریزی شده به همراه خواهرش برای دیدن استنلی متیوز سرشناس حضور داشت در خصوص آن حادثه گفته است:

"وضعیت خطرناک شده بود. ما از مردمی که پشت سر ما قرار داشتند احساس فشار می کردیم به صورتی که مداوم به ما فشار وارد می شد. پس از رخ دادن این حادثه و افتادن ده ها تن از مردم روی زمین، تیم ها از زمین خارج شدند به صورتی که بازی موقتا لغو شد. افتادن مردن روی هم باعث گشت تا همه برای رهایی خود از آن مهلکه با لگد کردن روی یکدیگر باعث رخ دادن فاجعه گردند.

ناگهان در مقابل ما، تمامی تماشاگران به مانند یک بسته کارت سقوط کردند و روی هم افتادند و من بابت اینکه موفق شده بودیم از حادثه فرار کنیم بسیار خوشحال بودم."

اما برخلاف بیل و خواهرش، عده ای بودند که این شانس را نداشتند تا از حادثه بگریزند. اگرچه بازی مجددا برگزار شد اما جدی بودن حادثه و واضح بودن عمق فاجعه تمرکز را از روی بازی از بین برد به صورتی که آلف در سوی زمین حواسش بر روی ماجرا بود و در این خصوص بیان کرد:

"مردم در حال حمل شدن به وسیله برانکارد بودند. با وحشت به صحنه نگاه می کردم چون شانه ها و دست های برخی از آنان کاملا آویزان شده بود و فکر می کردم که آن ها مرده اند. یک افسر پلیس نیز سریعا دوید تا به داور پیغام دهد که بازیکنان دو تیم را از زمین خارج کند."

اما نیم ساعت پس از وقفه در بازی، دیدار مجددا از سر گرفته شد و در نهایت نیز پس از نیمه نیز بازی بدون گل جریان یافت تا در نهایت این دیدار با تساوی بدون گل به پایان برسد در حالی که بازیکنان از میزان فاجعه رخ داده بی اطلاع بودند. استنلی متیوز بعدها در شرح آن دیدار نوشت:

"پس از خروج از زمین و در رختکن ما شایعاتی در خصوص افزایش تلفات شنیده بودیم. بله ما از عمق فاجعه آگاه نبودیم تا اینکه وقتی در حال برگشت به خانه بودم و در ان شب سایه تلخ فاجعه مثل یک ابر طوفانی بر روی سر من فرو ریخت."

بله، و اینچنین 33 نفر از هواداران در یکی از بزرگ ترین فاجعه های مرگبار تماشاگران در استادیوم ها جان خود را از دست دادند، فاجعه ای که بیش از 400 مجروح داشت به صورتی که آلف در خصوص آن گفت:

"چه کسی می توانست چنین فاجعه ای را در حین رفتن به استادیوم برای تماشای یک بازی فوتبال حساس تصور کند؟"

دو هفته پس از آن، بولتون در تک دیدار مرحله نیمه نهایی در ویلا پارک با نتیجه 2-0 مقابل چارلتون شکست خورد اما شکست و نگرانی بزرگ مربوط به 9 مارس می شد که بولتونی ها 33 نفر از هواداران خود را از دست داده بودند.