در دنیای حرفه ای که ورزش فوتبال شغل بازیکنان است مهم ترین چیز حفاظت از سلامتی آنان می باشد چون بارها در حین مسابقه ضربات شدیدی حتی به سر بازیکنان نیز وارد شده و حتی عده ای را درون مستطیل سبز به کام مرگ چشانده پس شاید دقت بیشتر در این حوزه ضروری تر باشد.
اراذل و اوباش درون زمین تازگی دارند؟ به صورت کلی فوتبال از دهه 60 و 70 در نحوه بازی سرعت گرفت و به همین دلیل بسیاری از تیم ها در تیم خود فردی را به عنوان متوقف کننده این سرعت با تکل ها و خطاها داشتند که رون هریس مدافع سابق چلسی چند سال قبل در این خصوص اینگونه صحبت کرده بود:
این روزها هر تیمی خطا کننده خودش را دارد. نورمن هانتر در لیدز یونایتد، نوبی استیلز در منچستر یونایتد، پیتر استوری در آرسنال و من در چلسی. من هرگز این کار را در همه نقاط زمین انجام می دادم بلکه در زمین خودمان این کار را می کردم.
هریس و بازیکنان مثل او به صورت جدی تهدید وینگرهای هر تیم هستند. قطعا تیلور قصد شکستن پای کولمن را نداشت اما خصوصیت بازی پر شدت این نوع از بازیکنان آن ها را به زدن تکل های شدید و بی پروایانه عادت داده است و احتمالا تنها راه متوقف کردن این نوع از خشونت، تحریم های فیفا می باشد.
نکته قابل توجه این است که محرومیت مشخصی درخصوص حرکات خشونت بار وجود ندارد به صورتی که آگوئرو بابت حرکت غیر حرفه ای خود در قبال وینستون رید در تیم وستهم در ماه آگوست درانتظار محرومیت خود نشست با تصمیمی که اتحادیه فوتبال انگلستان با بررسی ویدیوی بازی و صحنه این حکم را صادر کرد.
بنابراین انتظار می رود که فیفا در رویکرد خود تغییر رویه دهد چون منطقی نیست که مسی بابت بی احترامی به داور 4 جلسه محروم گردد ولی پای شکسته نیل تیلور کم اهمیت تر جلوه داده شود. واردی می تواند دیوف را مصدوم کند و آگوئرو فک وینستون رید را بشکند، مک کلی بابت تکل خطرناک خود روی الکسیس سانچز اخراج گردد و مسی بابت حرفی که زد 4 جلسه محروم گردد ولی کمیته انضباطی و داوران نیاز به دیدگاهی واضح تر دارند تا حداقل کولمن بتواند روی پای خود بایستد آن هم در چارچوب قوانینی که برای همه ثابت، واضح و منطقی باشد.