بررسی عملکرد بارسلونا در فصل نقل و انتقالات ؛ بخش دوم : ناکامی‌ها

سید محمد حسین هاشمی - "اوج هیجان و اضطراب" ؛ عبارتی بسیار آشنا که علی‌رغم کلیشه ای بودنش، بین عاشقان فوتبال بسیار پر مسماست. در طول یکسال چندین بار به بهانه‌های مختلف، تمام فوتبال‌دوستان به مرزی از شعف و هیجان میرسند که توصیف آن فقط برای خود آنها ممکن است و نه هیچ کس دیگر. بی شک یکی از مهیج ترین بستر های فوتبالی، فصل پر فراز و نشیب نقل و انتقالات است. برای هیچکس تفاوتی ندارد که تیم مورد علاقه‌اش نیازمند خرید و فروش بازیکن باشد یا خیر. چیزی که در هر تابستان ثابت است ، اضطراب و هیجان ناشی این خرید و فروش هاست و نه چیز دیگر.

در بخش قبل، به بررسی خرید‌های بارسلونا پرداختیم. اگر بخواهیم تنها ورودی‌های تیم را معیار ارزیابی عملکرد بدانیم، می‌توانیم بگوییم که عملکرد بارسلونا در نقل و انتقالات درخشان بوده است. مسلما ضعیف شمردن عملکرد بارسلونا نیز در نوع خود کم‌لطفی محض به شمار می‌آید ؛ اما برآیند اتفاقات را می‌توان به این شکل نتیجه‌گیری کرد که بارسلونا در شرایط که تحت فشار نبود عملکرد خوبی در نقل و انتقالات داشت و اگر ذره‌ای از کورس عقب می‌ماند یا با مخالفت رو به رو می‌شد، تلاش‌هایش نتیجه بخش نبودند.

بر همین اساس، اگر نگاهی به خرید‌های بارسلونا بیندازیم، می‌بینیم که بارسلونا تقریبا برای هیچکدام از خریدهایش کار پیچیده‌ای برای راضی کردن باشگاه‌های مقابل و خود بازیکنان نداشت ؛ به غیر از فیرپو، که در بحث انتقال او نیز مانع آنچنان دشواری وجود نداشت. از طرفی بارسلونا در این فصل نقل و انتقالات، دو پروژه‌ی پیچیده داشت که در هر دو شکست خورد. هرچند که اگر تمام تقصیر را گردن مدیریت بارسلونا بیندازیم، ناعدالتی است. در ادامه به بررسی مختصر آنچه که در خلل نهایی شدن این دو خرید رخ داد می پردازیم :

ماتیاس دی لیخت ؛ ناکامی خوش یمن !

اگر کمی به بازی های فصل گذشته بنگریم، به یاد می‌آوریم که خط دفاع تیم نتوانست انتظارات را آنچنان که می‌بایست برآورده کند. زوج های دفاعی‌ای که در بازی های مختلف به کار گرفته می‌شدند بسیار متزلزل بودند. همین ضعف عملکرد زوج میانی خط دفاع تیم ، باشگاه را به فکر خرید یک مدافع میانی خوب و در عین حال آینده دار انداخت. باشگاه هیچ گزینه‌ای را، مناسب‌تر از ماتیاس دی لیخت نمی‌دید. کاپیتان جوان و مستعد آژاکس که با رهبری او و صدالبته بازی های درخشان به عنوان مدافع میانی، موجب شد این تیم علاوه بر موفقیت قابل پیشبینی در رقابت‌های داخلی هلند، تا یک قدمی فینال لیگ قهرمانان نیز برسد. بارسلونا در مسیر تحقق این خرید تنها نبود. جدی ترین رقبا یوونتوس، PSG، منچستر یونایتد، منچستر سیتی و حتی رئال مادرید بودند. اما بارسلونا خیلی زود از رقبا پیشی گرفت، تا جایی که دیگر همه دی لیخت را بارسایی می‌دانستند. اما ناگهان ورق برگشت و انتقال این بازیکن به بارسا تقریبا منتفی شد. اینکه هیچکس بدش نیاید که یک بازیکن جوان به تیم بیاید و بارسلونا پیروز کورس خرید این ستاره باشد، مسئله‌ای کاملا طبیعی ست، به همین دلیل شاید همه‌ی ما از منتفی شدن این خرید ناراحت شدیم. اما اگر منطقی باشیم، شاید بارسلونا چندان هم ضرر نکرد. آژاکس و دی لیخت خواسته های مالی سنگینی داشتند. باشگاه باید 75 میلیون برای رضایتنامه این بازیکن پرداخت میکرد و خود دی لیخت نیز درخواست حقوق سالیانه 12 میلیون یورویی را داشت. به علاوه، وضعیت تیم به گونه‌ایست که بدون دی لیخت هم کارمان راه خواهد افتاد! بیایید نگاهی به مدافعان میانی تیم بیندازیم؛ حتی اگر پیکه را با توجه به سنش فاکتور بگیریم، باز هم کمبودی نخواهیم دید. دست کم روی کاغذ، اومتیتی 6سال دیگر میتواند انتظارات را برآورده کند و لنگله هم تنها 22 سال دارد و زود است که او را پس از یک فصل بازی در تیم قضاوت کنیم. اما تودیبوی 19 ساله و با استعداد، همان دی لیخت گمشده ی باشگاه است، که جدا از تمام توانایی هایش میتوان راست پا بودنش را امتیاز ویژه این بازیکن شمرد. در صورت کمبود، بارسلونا عملا آرائوخو، کوئنکا و چومی را نیز در اختیار دارد. تمام اینها در کنار عملکرد ضعیف دی لیخت در چند بازی ابتدایی‌اش برای یوونتوس، ما را دلگرم به فراموش شکستی نه چندان دردناک می‌کند.

نیمار ؛ ماجرای بازگشت محبوب مغضوب :

دو سال از روزی که وینگر محبوب تیم، بارسلون را به مقصد پاریس ترک کرد می‌گذرد. از دید دیگران، پولی که قرار بود خرج نیمار شود او را وسوسه کرد، اما خود دلیل جدایی‌اش را عدم پیشرفت در کنار مسی می‌دانست. در حالی‌که شاید خود او هم می‌دانست که در کنار مسی، هر کسی از سطح حقیقی خود بالاتر است. پولی که از این انتقال باشگاه تزریق شد، پرسود به نظر می آمد و استفاده ای که از این پول شد نیز رضایت نسبی هواداران را تا حدودی به همراه داشت.

اما در مورد خود او، هر چه که جلوتر می‌رفتیم ظاهرا بیشتر از دیده محو می‌شد. شاید او بیشتر از تمرکز روی فوتبال، درگیر حواشی شده بود. از رابطه‌ی شکرآب با برخی از بازیکنان PSG تا اهمیت به ظاهر و تبلیغات، و حتی مصدومیت های پیاپی که گریبان‌گیر او بود، چیزهایی بودند که شما از نیمار می‌شنیدید و خبری از درخشش در مستطیل سبز نبود و درواقع آن روی حاشیه طلب نیمار بیش از پیش نمایان شده بود. شخصیتی از این بازیکن که شاید به یمن بازی در زیر سایه ی مسی متمرکز، تا حدی جلویش گرفته شده بود.

حواشی مربوط به گریزمان و شایعات جدایی مالکوم و کوتینیو با شروع فصل نقل و انتقالات جاری، بارسا را به فکر نیمار انداخت. نیماری که خود کمی قبل تر برای فرار از منجلاب حاشیه به فکر بازگشت افتاده بود ؛ اما نهایتا گریزمان به بارسلونا پیوست. ماجرای نیمار اما با این خرید به پایان نرسید و روز به روز قوت بیشتری گرفت. بارسلونا توان پرداخت مبلغی که دلخواه پاریسی‌ها بود را نداشت، به همین دلیل از همان ابتدا بحث معاوضه نیمار با بازیکنان بارسلونا در کنار پرداخت پول مطرح شد. این موضوع بازیچه‌ی دست خبرنگاران و مطبوعات جهان شده‌بود و تشخیص صحت پیشنهاد‌هایی که مخابره می‌شدند بسیار دشوار بود. طبق اخبار ضد و نقیض، در طول این دو ماه بحث انتقال بازیکنانی مثل سمدو، دمبله، راکیتیچ، کوتینیو، اومتیتی و تودیبو به پاریسن ژرمن، به صورت قرضی یا دائمی مطرح شد. انتقال دائمی راکیتیچ و تودیبو به همراه انتقال قرضی دمبله به مدت یکسال و پرداخت 130 میلیون یورو، آخرین و ظاهرا جدی‌ترین معامله‌ی بارسلونا و پاریسن ژرمن بود. راکیتیچ و تودیبو به این انتقال رضایت داده بودند اما مخالفت دمبله همه چیز را به هم زد و انتقال نیمار به بارسلونا تا زمستان منتفی شد.

ادامه دارد ...