هالیلوویچ همه نشانههای یک بازیکن معمولِ بارسلونا را دارا بود: تکنیک بالا به همراه پاسهای دقیق، عبور سریع از یار مستقیم و انعطافپذیری در انتقالها، او اصلاً ساخته شده بود تا برای تیم نخست آینده بازی کند. فصل نخست او در نیوکمپ چندان قابل توجه نبود. او در تیم ب بازی کرد که رتبه انتهایی دسته دوم اسپانیا را بهدست آورد و تنها یک بار در رقابتهای کوپا دل ری برای بارسا به میدان رفت. با وجود آغاز نه چندان خوب با غولهای اسپانیایی، او همچنان یک استعداد بسیار بزرگ به حساب میآمد، اما فرصت چندانی برای او وجود نداشت.
با توجه به این نکته، بارسلونا تصمیم گرفت تا او را در سال 2015/16 به اسپورتینگ خیخون قرض دهد، تا فرصت بازی در تیم نخست را بیابد و با فضای لالیگا خو بگیرد. او زیر نظر آبلاردو خوب عمل کرد و رابطهای عالی با جانی رودریگز و آنتونیو سانابریا به وجود آورد که در نهایت منجر به نجات تیمشان از سقوط به دسته پایینتر شد.
او به بارسلونا بازگشت اما باز هم مسیر او بسته بود. ایوان راکیتیچ، همتیمی او در تیم ملی کرواسی، که فصل پیش از آن از سویا به بارسا آمده بود، جایگاه ثابتی در ترکیب یافته بود، در حالی که محصولات لاماسیا مانند سرجی روبرتو و رافینیا خود را در صف انتظار حضور در ترکیب، کمی جلو کشیده بودند. علاوه بر این، هالیلوویچ به تیم بازگشته بود که دومین قهرمانی لیگ خود را بهدست آورده بود، و با وجود نمایشهای امیدوارکنندهاش در خیخون، تغییر فرمولی که پیروزی را برای بارسا رقم زده بود، غیر محتمل به نظر میرسید.
هالیلووچ در کمال خونسردی کنار گذاشته شد و به عنوان بازیکن مازاد به حساب آمد، و میتوانست ببیند که در نوزده سالگی، انتقال بزرگش در خطری جدی قرار گرفته است. بارسا اما همچنان روی او حساب باز میکرد. بر سر این چندراهی، باشگاه و بازیکن به این نتیجه رسیدند که یک انتقال قرضی دیگرضروری است و هامبورگ، تیم آلمانی، با 5.5 میلیون یورو هالیلوویچ را به خدمت گرفت. مطابق انتظار، بارسا یک بند بازخرید به قرارداد اضافه نمود.