لطفا بخوانید2: گاهی این ما هستیم که باعث می شویم فوتبال بی رحم جلوه کند.

⛳با کلیک روی منبع از بخش اول این پست دیدن کنید.

امروز باشگاه دوباره به فکر فروش بازیکنانی افتاده است که خود را به هر دری زدند تا به جمع کاتالان ها بپیوندند، کوتینیویی که حاضر به پذیرش درخواست مدیریت بارسلونا شد تا در تمرینات لیورپول شرکت نکند و خود را دل هواداران تیمی که سال ها برایشان زحمت کشیده و بهترین بازیکنشان شده خوار کند فقط بخاطر پیوستن به عشق دوران کودکی اش بارسلونا و دمبله ای که او نیز همانند کوتینیو برای پیوستن به بارسلونا به آب و آتیش زد و بدنامی را به جان خرید.
امروز در کمال تاسف مشاهده میکنیم بجز مدیریت باشگاه حتی برخی طرفداران نیز درخواست فروش این بازیکنان عاشق را دارند برای پیوستن مردی به بارسلونا که هرچند امروز پشیمان اما دو سال پیش به باشگاه و رابطه دوستی اش با مسی خیانت کرد تا به قولی از زیر سایه دوستش خارج شود! همه ما ناراحتی و غم را تا مدت ها در چهره مسی بعد از خروج نیمار به یاد داریم، مسی حتی به او گفت تو فقط از بارسلونا نرو تا من تو را به توپ و کفش طلا برسانم اما او دست رد به سینه مسی زد دست ردی که شاید تکه ای از قلب مسی را شکست! مسی که هنوز نیمار را فراموش نکرده و هنوز دوست دارد او را بار دیگر در کنار خود ببیند اما امروز فقط بحث قلب مسی نیست! امروز با بازگشت نیمار قلب کسانی میشکند که برای رسیدن به معشوقه خود بارسلونا دست به هر کاری زدند.

همه چیز برنده شدن نیست، همه چیز جام نیست؛ انسانیت، اخلاق، احساسات چه می شود؟

روزگاری افتخارمان اعتماد به جوانان بود
افتخارمان به وفاداری به بازیکنان بود
به سبک بازی و خرج های بی مورد نکردن
به احترام به اسطوره ها
به هواداران باشگاهمان
امروز چه چیزی برایمان مانده است؟
افتخار به گذشته؟
همین چند ماه پیش بود که هواداران علیه بوسکتس سوت زدند! بله بوسکتس همان کسی که سال های سال قلب تپنده هافبک بارسلونا بود، این اتفاق برای تیمی افتاد که تا پیش از آن حتی علیه بدترین بازیکنان خودهم سوت نمیزدند و هوادارانش در مقابل رئالی ها سرافراز می ایستادند و به سرزنش آن ها بخاطر عدم احترام به اسطوره هایشان می پرداختند!
متاسفانه این فصل شاهد این بودیم که در مقاطعی بخاطر عملکرد ضعیف بعضی خواستار خروج سوارز، بوسکتس و حتی پیکه بوده اند! آری درست است که نمی شود آن ها تا ابد با عملکرد ضعیف در تیم باشند اما آیا آنان بخاطر زحمتشان، بخاطر تک تک خاطره هایی که برایمان ساخته اند، سزاوار احترام نیستند؟ همگی میدانیم که این بزرگان به محض آنکه احساس کنند تیم بهشان نیاز ندارند خود یا از فوتبال خداحافظی کرده یا تیم را به مقصد دیگری ترک می کنند درست مثل ژاوی و اینیستای بزرگ، اینکه هواداران خواستار خروج آنان شوند کمال بی انصافیست!
شاید بتوان به هواداران بخاطر نتایج ضعیف و تحقیر در مقابل رقبا و هوادارانشان حق داد که ناراحت باشند و از عملکرد تیم گله مند ولی به همان اندازه نیز می شود از هوادارانی که فلسفه هواداری و انصاف را فراموش کرده اند گله مند بود!
روزگاری دنی آلوز درباره عدم ناراحتی یک هوادار هنگام افتادن از پله های نیوکمپ بخاطر مشاهده از نزدیک زیبایی مطلق در زمین سخن گفت، اما بیاید بپذیریم امروز خبری از آن زیبایی سابق نیست! نه سبک بازی مان مثل سابق زیباست نه خودمان دیگر آن هواداران سابق هستیم.
بیایید همان بارسایی های سابق شویم، همان هایی که هیچ برایشان مهم تر از فوتبال زیبا و احترام و اتحاد نبود.

تشکر می کنم از تمام دوستانی که این متن را خواندند و میدونم که خیلیا قراره بگن من فقط سعی در بازی با احساسات و جوسازی داشتم که باید بگم بله دقیقا حق با شماست، من میخواستم به شما یادآوری کنم که احساس داشته باشید که انصاف را از یاد نبرید و فراموش نکنید اکثر این بازیکنان لیاقت این را دارند تا توانایی خود را زیر دست یک مربی بهتر نمایش بدن.
در نهایت جمله اولم را اصلاح میکنم، گاهی این ما هستیم که باعث می شویم فوتبال بی رحم جلوه کند.
از خودتان شروع کنید و فراموش نکنید فوتبال با هوادارانش زنده است و یکایک شما تاثیر هرچند کوچک در تصمیمات و جو موجود دارید.


#بدون توهین