⚡بازویی برای کاپیتانی"کارلس پویول" بخش دوم

⛳با کلیک روی منبع از قسمت اول این پست دیدن کنید.

آنجا که جدای از نتیجه، اهمیت، حساسیت، و دقایق بازی بدور از هر آلایشی و بدون هراس از مصدومیت برای تیمش و مردمش مبارزه میکرد، کمترین پیامش برای دیگران این بود که اولویت اول در فوتبال باید احترام به حریف، زمین فوتبال و تماشاگران آن باشد باید با نیت فوتبال بازی کردن وارد زمین شد نه نتیجه گرفتن. که اگر نتجیه گرا بود و صرفا به خاطر قهرمانی و بردن جام بازی میکرد آینده نگرتر و محتاط تر در زمین حرکت میکرد.

رسیدن به این میزان از شعور فوتبالی برای بسیاری از تماشاگران، فوتبالیست ها و فوتبال نویسها غیر قابل درک است به همین خاطر است که مصدومیت شدید کاپیتان در یک بازی بی اهمیت آن هم در دقایق پایانی آن هم در 18 قدم حریف برای ما جز چند چرای بی جواب معنای دیگری ندارد.

آنجا که بدون توجه به خوردن گل در لحظات ابتدایی بازی در استادیوم رقیب همیشگی با فریادهای مقدس و ذاتا فوتبالی اش، از بازیکنانش امیدوار بودن و جنگیدن تا دقیقه آخر را طلب میکرد، نشان داد فوتبال را مثل دیگران با معیار گل و نتیجه ثبت شده روی اسکوربورد قضاوت نمیکند حال آنکه در نزدیک ترین مثال به خطوط بالا به یاد داریم که کاپیتان تیم رقیب در بسیاری از بازیها با اولین گلی که از بارسا میخورد روحیه اش به تاراج میرفت و زیر آوار شکست دفن میشد.

اما سفر کارلس پویول در شاه راه کاپیتانی به همین جا ختم نشد. مقصد نهایی کاپیتان نه بالا بردن جام که بالا نبردن آن بود. تفاوتی از زمین تا آسمان میان کاپیتان شجاع دل ما و کاپیتانهای معمولی دیگر. لحظه ای که کاپیتانِ قهرمان شده و به جام رسیده، در آستانه تاریخ ردای کاپیتانی را به تن دیگری میکند و جامی را که بسیاری از کاپیتانهای دیگر با رویای آن پلک میزنند به دستهای دیگری میبخشد همان لحظه ای بود که دنیای فوتبال با کاپیتانی فراتر از یک بازوبند مواجه شد.

سوالی که تا مدتها پس از آن شب به یاد ماندنی ذهنم را مشغول کرد این بود که چرا کارلس پویول هم مثل برخیها جام را با دیگری تقسیم نکرد؟ در شبی که تاریخ روی آن فوکوس کرده بود بخشیدن نیمی از جام هم سخاوتی کریمانه و بزرگ بود. اما حالا در این مطلب فکر میکنم به جوابش رسیده باشم...

وقتی بازوبند اسطوره بر بازوی دیگری فرود می آمد و جام از قله دستهای دیگری بالا میرفت کاپیتان حقیقی ما آنسوتر از ویترین تاریخ قلب هزاران فوتبال دوست را بالای سر میبرد.

کاپیتان حقیقی ما آن شب حقیقت کاپیتانی در دنیای فوتبال بود. حقیقتی که اگر بگذارند، فوتبال زیر سایه آن هر روز زیباتر از روز پیشینش قدم بر میدارد و به اصالت خود نزدیک تر میشود.

اما اعتراف تلخ این است که فوتبال در شرایط فعلی ابزار لازم برای رسیدن به این رویا را ندارد مگر اینکه به سان کارلس پویول کاپیتانهای زیادی داشته باشد که بر اساس حقیقت فوتبال کاپیتانی کنند نه منافع تیمی. کاپیتانهایی که بدانند تنها تفاوتشان با دیگران بازوبندشان نیست بلکه مسئولیتی است که فوتبال به دوش آنها گذاشته.

کاپیتانهایی که بتوانند مانند کارلس پویول، شکست و پیروزی را هم برای خود و هم برای سایر بازیکنان و حتی تماشاگران در یک چارچوب اخلاقی و فوتبالی کنترل کنند. نه مانند بعضی کاپیتانها که تیمشان نه الفبای برنده شدن را میداند نه فرهنگ شکست خوردن را آموخته است.

فوتبال برای رسیدن به رویایش به کاپیتانهایی اینچنین نیاز دارد. کاپیتانهایی فراتر از یک تیم...

Ⓜ️منبع: طرفداری به نقل از علیرضا زاهدی

#بدون_توهین