آلبر کامو:)

من از آن تافته‌های جدابافته‌ای نبودم که هر توهینی را ببخشایم، اما همیشه در آخرِ کار آن را از یاد می‌بردم. آن کس که تصور می‌کرد که من از او نفرت دارم چون می‌دید که با لبخندی صمیمی به او سلام می‌گویم غرق در شگفتی می‌شد و نمی‌توانست باور کند. در این حال بر حَسب خُلق و خوی خودش یا بزرگواری‌ام را تحسین و یا بی غیرتی‌ام را تحقیر می‌کرد، بی‌آنکه فکر کند که انگیزه‌ی من ساده‌تر از اینها بوده است، من همه چیز را، حتی نام او را از یاد برده بودم.

آلبر کامو
سقوط

پ.ن:عکسم بی ربط بود ولی خوشگل^_^