لالیگا بهترین لیگ دنیا

جمعه هفته پیش، باشگاهی که فصل پیش در این مقطع تنها شش امتیاز گرفته بود و در قعر جدول لالیگا قرار داشت، می‌توانست با پیروزی به صدر جدول لالیگا برسد. شنبه ظهر، باشگاهی که تنها باید رویای حضور در لالیگا را داشته باشد، مانند پسری ۱۶۵ سانتیمتری که رویای حضور در NBA را دارد، قهرمان فصل پیش اروپا را در هم کوبید و آنها را با نتیجه سه بر صفر نابود کرد. تعداد گل‌ها می‌توانست دو برابر هم باشد.

سپس، یکشنبه عصر، باشگاهی که از سال بعد از پایان جنگ جهانی دوم تاکنون قهرمان لیگ اسپانیا نشده- و آن هنگام هم تنها با ۱۴ پیروزی قهرمان شد- رئال مادرید، بارسلونا، و اتلتیکو مادرید را پشت سر گذاشت و در صدر جدول لالیگا قرار گرفت. من دارم به‌ترتیب درباره آلاوس، ایبار و سویا حرف می‌زنم.

البته احتمالا خودتان دریافته‌اید که منظورم چه تیم‌هایی است. این فصل لیگ اسپانیا در حد یک کلوچه شکلاتی با سس فلفل غیرمنتظره است. برای مثال: در ظاهر بارسلونا همان کاری را کرده که قرار است انجام بدهد. آنها در خانه تاتنهام درخشان بودند، رئال مادرید را در کلاسیکو با نتیجه‌ای تاریخی در هم کوبیدند، دو نمایش حماسی مقابل اینتر داشتند و سوپرجام اسپانیا را هم فتح کردند.

اوضاع مانند همیشه است، نه؟ نه، اصلا، به هیچ وجه. نوکمپ معمولا قلعه بارسلونا است، جایی که پیروزی‌ها با بی‌رحمی تمام به دست می‌آیند اما این فصل آلاوس و اسپانیول در خانه خود عملکردی بهتر از بارسا داشته‌اند. بارسا در تنها ۱۳ هفته، هفت امتیاز در خانه از دست داده است. اگر لگانس، که یک بازی خانگی کمتر از بارسلونا انجام داده، آن بازی خانگی‌اش را ببرد، با امتیازاتی که بارسا در این فصل در نوکمپ کسب کرده برابری خواهد کرد.

یا مادرید را در نظر بگیرید که در سه فصل گذشته، اروپا را به زانو درآورده و تمامی رکوردها را جابه‌جا کرده است. آنها به رکورد ۴۲ ساله بایرن مونیخ رسیدند و توانستند سه بار پیاپی قهرمان اروپا شوند اما در تاریخ لیگ قهرمانان اروپا در قالب جدید، سابقه نداشت هیچ تیمی دو بار پیاپی قهرمان شود، چه برسد به سه بار اما آنها در این فصل چنان تحقیر شده‌اند که کم‌سابقه است. آنها در هفته‌های گذشته ۹ امتیاز مقابل لوانته، آلاوس و ایبار از دست داده‌اند.

شاید دو شکست سنگین آنها برابر سویا (سه بر صفر) و بارسلونا (پنج بر یک) زشت‌تر از باخت مقابل لوانته و آلاوس به نظر می‌رسید اما هرچه باشد سویا و بارسلونا رقیبان سنتی رئال هستند و بودجه‌های خوبی در اختیار دارند اما لوانته در سانتیاگو برنابئو در حالی پیروز شد که انگار عادت به برد دارد. آنها باهوش‌تر، سرزنده‌تر، ظریف‌تر و راحت‌تر از حریف بازی کردند و از برتری خود به‌خوبی دفاع کردند.

آلاوس پیش از گل پیروزی مانو گارسیا که روی یک ضربه شروع مجدد هوشمندانه به ثمر رسید، تیم برتر میدان بود. آنها آماده‌تر بودند و عملا سرنوشت خولن لوپتگی را رقم زدند. همینطور ایبار. شهری که تنها 27 هزار نفر جمعیت دارد، یعنی یک‌سوم ظرفیت ورزشگاه سانتیاگو برنابئو. ورزشگاه ایبار تنها ۷ هزار نفر ظرفیت دارد و آنها در این ورزشگاه توانستند سه گل به تیم پر از فوق ستاره سانتیاگو سولاری بزنند. آنها در تاریخ خود هرگز نتوانسته بودند بیش از سه گل به مادرید بزنند. این را هم فراموش نکنیم: نه‌تنها تیبو کورتوآ کاری کرد که نتیجه تبدیل به تحقیری تاریخی نشود، بلکه اگر این بازی مانند بوکس بود، داور مدت‌ها پیش از دقیقه ۹۰ اعلام ناک‌اوت می‌کرد.

این تنها چند نمونه از فصلی است که یکی از عجیب‌ترین، پرهرج‌ومرج‌ترین، جذاب‌ترین و پردردسرترین فصل‌های دوره اخیر لالیگا بوده است. در این هفته عملا تنها یک تیم از هشت تیم بالای جدول بازی‌اش را برد. در ۷۰ مسابقه لالیگا، تنها ۲۳ بار تیم میزبان پیروز شده است. تیم‌های اسپانیایی بسیار عاشق پیروزی در خانه حریف هستند اما چنین آماری واقعا حیرت‌انگیز است. بارسلونا با پپ گواردیولا و لوییس انریکه در حالی قهرمان لیگ می‌شد که گل‌های دریافتی آنها در یک فصل بین ۲۱ تا ۲۴ گل بود اما حالا تا هفته دوازدهم، آنها 18 گل دریافت کرده‌اند، در حالی که توانایی آنها در کلین‌شیت بسیار بیشتر از این است.