صفر تا صد کیلومتری به صخامتی یک برد و باخت و پدیده مزخرفی به اسم بازیکن فن

اتلتیکو برد و بارسایی ها بیشتر از اینکه شوق سال و بازیکن های با کیفیت و جدید رو داشته باشن از باخت رئال کامشون شیرین شد هرچند کاملا طبیعیه این اتفاق و نظرات قریب به اتفاق بیشتر این هواداران قربون صدقه بارتومئو و فهم و درک بالاش میرفتن! و همینطور خیلی از هواداران رئال هم باد فحش رو به سمت سرمربی جدید و کم کاری ستاره های تیمشون گرفتن و هوادران فوق ستاره ای که از رئال جدا شده از اینکه رئال بدون حضور اربابشون شکست رو پذیرفته بود از خوشحالی و لذت سرازپا نمیشناسن(هنوز هم برام قابل درک نیست که چطور هواداران یک بازیکن با رفتن بازیکن مورد علاقشون از تیمی که بیشتر از ۹ سال در اون حضور داشته به راحتی میتونن تغییر تیم بدن)

افرادی که در شکست ما رو تنها میگذارن حق ندارن تو پیروزی در خوشحالی ما سهیم باشن...
همیشه به این جمله فکر میکنم و متوجه میشم
خیلی هامون به راحتی این اصل رو کنار میگذاریم و هنوزم که هنوزه فکر میکنیم یه طرفدار متعصب و باغیرتیم
نه دوستان! تا زمانیکه نمیتونیم با خودمون کنار بیایم که نقطه ی مقابل روشنایی تاریکیه و بجای قبول کردنش بهش پشت میکنیم نمیتونیم لذت واقعی طرفدار بودن رو بچشیم.