این بند اولین بار در قراردادهای بازیکنان در سال 1985 ظاهر شد و پس از 3 فصل بحث و گفتگو در نهایت تبدیل به اجبار شد و در قانون فدراسیون سلطنتی فوتبال اسپانیا نیز درج شده است . تمام باشگاه ها موظف هستند هنگام امضای قرارداد با یک بازیکن در مورد بند خروج نیز به توافق برسند و این به نفع دو طرف است .
اگر یک بازیکن با پیشنهاد اندکی از سوی یک مشتری مواجه شود در این صورت باشگاه حق دارد با آن مخالفت کند و به بند خروج او در قرارداد استناد کند .
اگر بازیکن فوتبال خواهان جدایی باشد اما این موضوع توسط باشگاه رد شود در این صورت آنها باید بند خروج را پرداخت کنند تا بازیکن آزاد شود .
خاویر تباس دو سال پیش به سوالاتی درباره بند خروج بازیکنان پاسخ داد و مزایای این سیستم را برشمرد .
او گفت :
ما صحبت های رهبران اتحادیه بازیکنان و باشگاه ها را گوش میدهیم و فعلا نیازی به لغو این قانون نیست زیرا مورد اعتماد همه است .
اما چرا مبالغ بند خروج در اسپانیا انقدر بالاست ؟
بند خروج 1 میلیارد یورویی به این معنا نیست که اگر فردا منچسترسیتی برای خرید گاوی اقدام کرد باید دقیقا این مبلغ را بپردازد بلکه آنها باید قیمت واقعی این بازیکن را بپردازند و بندهای بزرگ صرفا برای این است که باشگاه بتواند جلوی پیوستن بازیکنان به رقیبان خود را بگیرد . هیچ باشگاه عاقلی برای یک بازیکن مبلغ 1 میلیارد یورو پرداخت نمیکند . بند خروج گاوی تقریبا یک چهارم ارزش کل باشگاه منچستریونایتد است !
بند خروج همچنین تضمینی برای جدایی یک بازیکن با ارقام نجومی نیست و ما در ماجرای انتقال تیاگو آلکانتارا از بارسلونا به بایرن مونیخ دیدیم که بازیکنی در سطح بالا تنها با مبلغ 22 میلیون یورو + 3 میلیون یورو پاداش باشگاه را ترک کرد .
لازم به ذکر است که باشگاه ها در لیگ های دیگر نیز میتوانند بند خروج در قرارداد بازیکنان خود بگنجانند اما لزوما مثل اسپانیا مبلغ آنها بالا نیست . به طور مثال انتقال ارلینگ هالند بر اساس یک بند خروج تنها با 60 میلیون یورو به منچسترسیتی انجام شد .
آیا زمانی که آرسنال برای خرید لوئیس سوارز به شوخی مبلغ 40 میلیون + 1 پوند پیشنهاد داد را به خاطر دارید ؟ در آن زمان لیورپول گفته بود که سوارز را به مبلغ کمتر از 40 میلیون پوند نمیفروشد !