آنالیز بازی بارسلونا 1-2 لگانس؛ اشتباه تاکتیکی والورده

اختصاصی بارسانیوز – بارسلونا در هفته ششم لالیگا در مادرید مهمان لگانس بود که علی رغم برتری 1-0 درنهایت با دریافت دو گل در طی یک دقیقه اولین شکست فصل را تجربه کرد در شرایطی که لگانس تحت هدایت پلگرینو سرمربی جدید خود در 5 هفته نخست در کسب پیروزی ناکام بود و در رتبه انتهای جدول رده بندی قرار داشت.

بارسلونا در شرایطی در این دیدار شکست خورد که با شکست 3-0 رئال مادرید مقابل سویا بیشتر از شکست خود جهت افزایش فاصله با رقیب مستقیم خود پشیمان شد.

والورده در این بازی برای سومین بازی پیاپی از سیستم چرخشی با استراحت دادن به آلبا و سوارز استفاده کرد و به جای آن ها از ورمالن در دفاع چپ و مونیر در خط حمله بهره برد تا روی آمادگی دو ستاره تیم خود برای بازی با بیلبائو و تاتنهام حساب بیشتری باز کند و دیگر روی تغییر در خط هافبک ریسک نکرد و از بوسکتس، کوتینیو و راکیتیچ استفاده کرد.

در ابتدای بازی به نظر می رسید که والورده قصد بازی با سیستم 3-4-3 را با استفاده از مسی به عنوان 9 کاذب دارد چون این آرایش به ورمالن اجازه می داد تا به عنوان یک مدافع میانی در کنار پیکه و اومتیتی کار کند تا روبرتو به خط هافبک منتقل شود با این وضعیت که به هنگام دفاع سیستم 4 دفاعه خواهد شد.

در این طرح مسی به عنوان 9 کاذب طبق معمول عقب تر و عمیق تر در میانه زمین کار می کرد تا دمبله و مونیر هدف پاس های مسی و همکاری با او باشند اما درنهایت این تاکتیک توسط مونی و دمبله به نتیجه نرسید.

در ابتدا سه جنبه مهم از بازی اینگونه بود:

اولا تصمیم برای بازی با ورمالن به عنوان مدافع چپ و میانی ترکیبی قدرت بازیسازی از جناح چپ را کم می کرد. زمانی که والورده از آلبا در دفاع چپ استفاده می کند همکاری خوبی بین جوردی، کوتینیو و دمبله شکل می گیرد به صورتی که یکی از بهترین مثلث های کناری در اروپا را ساخته اند اما زمانی که یکی از این سه ضلع غایب باشد تیم با مشکل مواجه می گردد همانطور که آرتور در بازی مقابل ژیرونا نتوانست نقس سرعت کوتینیو را پر کند و والورده از نقش سرعتی در جناح راست از ویدال استفاده کرد و همین طور در دیدار مقابل رئال سوسیه داد که این مشکل رخ داد.

وقتی که بارسلونا در زمین لگانس صاحب توپ بود در جناح چپ بسیار محافظه کار عمل می کرد درحالی که بسیاری از موقعیت های بارسلونا از آن جناح حاصل می شود.

این عدم توانایی در طراحی حمله از جناح چپ در ویدیوی بالا کاملا مشخص است که ورمالن نمی توانست در ابتدای بازی در جناح چپ به حملات تیم کمک کند.

بنابراین عدم وجود آلبا و انتقال بیشتر کوتینیو به داخل باعث شد تا بزرگ ترین نقطه قوت بارسلونا ضعف پیدا کند و عملا جناح چپ از کار بیافتد که درنتیجه باعث شد تا دمبله از نظر موقعیت با فقر شدید مواجه شود و نتواند از سرعت ویرانگر خود استفاده کند و در ویدیوی بالا می توانید ببینید که دمبله تا چه حد با عقب آمدن پاس رو به عقب به پیکه می دهد و از دروازه دور می کند و ورمالن نیز بدون یورش بردن و تحت فشار قرار دادن دفاع حریف به موقعیت دفاعی خود باز می گردد.

بنابراین اگر والورده مشتاق به بازی دادن به ورمالن بود باید او را در پست تخصصی خود در میانه زمین بازی می داد چون نگرش حمله در ورمالن وجود نداشت.

دومین مورد فضای خالی جناح راست بود که وقتی مسی به عنوان 9 کاذب در وظیفه بازیسازی خود فرو رفته بود و مونیر جای او را در میانه زمین پر می کرد، جناح راست خالی می شد. مسی در طول بازی به بازی سازی در سرتاسر زمین مشغول بود اما مونیر جاگیری خوبی نداشت و نتوانست فرصت تاثیرگذاری به دست آورد که نشان داد مونیر فاقد توانایی بازی بدون توپ و جابجایی های مفید است و در زمین ناپدید می شود.

به همین دلیل مونیر در نیمه نخست بدون هیچ ضربه و موقعیتی به رختکن رفت و بنابراین مونیر علی رغم داشتن کیفیت همچون ورمالن قربانی تاکتیک والورده شد.

و سوم اینکه لگانس از عدم قدرت بارسلونا در کناره ها جهت پیروزی در نبرد میانه زمین بهره برد و از مانع شدن برای رسیدن توپ به محوطه جریمه از میانه زمین تاکید داشت و در این کار دست به یارگیری نفر به نفر زدند و به هیچ وجه دچار دردسر نشدند چون ارتباط بین بازیکنان بارسلونا از بین رفته بود.

در ویدیوی بالا به راحتی می توان ملاحظه کرد که پاس ورمالن به دمبله چگونه با تحت پرس قرار گرفتن از سوی بازیکنان لگانس از دست رفت و دمبله بدون پشتیبان و یار هدف بود.

اگرچه بارسلونا به گل زودهنگام دست یافت اما در فاز تهاجمی روان نبود و اغلب مالکیت توپ را از دست می داد و در جناح چپ هیچ قدرتی نداشت. حتی در انتهای نیمه نخست ورمالن سعی به نفوذ داشت اما هنوز هم تاثیرگذار نبود.

در ویدیوی بالا کاملا مشخص است که همکاری در جناح چپ بین کوتینیو، دمبله و ورمالن شکل نمی گیرد.

به همین دلیل والورده تصمیم گرفت تا با دفاع فشرده لگانس و از کار افتادن جناح چپ در انتهای نیمه نخست مهاجمان و بازیکنان خود را در حمله به هم بسیار نزدیک کند.

یک نمونه از آن ویدیوی بالا است که در حمله مسی بازیکنان بسیار به هم نزدیک هستند و کسی در جناحین قرار نگرفته و عملا بارسلونا بدون وینگر شده است.

این در شرایطی بود که بارسلونا در نیمه اول مالکیت 74 درصدی داشت اما تنها سه ضربه به سمت چارچوب داشت که یکی از آن توسط کوتینیو به گل تبدیل شد.

بنابراین عملکرد ضعیف ورمالن و مونیر به دلیل ضعف این دو نبود بلکه سیستم والورده و طرح او با آلبا و سوارز بهتر جواب می دهد.

والورده در نیمه دوم تصمیم گرفت تا از سرعت بیشتری در حملات برای عبور ازدفاع لگانس استفاده کند و به دنبال گل دوم بود که کوتینیو با حرکات بدون توپ سریع خود دست به این کار زد اما به مانند نیمه نخست کارساز نشد و بارسلونا یک بار دیگر ضعف خود را روی ضدحملات با دریافت دو گل طی یک دقیقه نشان داد به ویژه روی گل دوم که پیکه یک بار دیگر روی یک ارسال مستقیم طبق ویدیوی زیر دچار اشتباه شد.

در ادامه نیز والورده دست به تعویض زد و با خارج کردن مونیر، دمبله و ورمالن به ترتیب سوارز، مالکوم و آلبا را روانه بازی کرد به صورتی که سوارز مهاجم نوک بود و مالکوم به عنوان وینگر چپ کار کرد.

بنابراین با ورود آلبا و مالکوم والورده سعی داشت تا مجددا حملات خود را از مثلث جناح چپ سازماندهی کند و کوتینیو بیشتر و بیشتر نقش بازی سازی را به عنوان هافبک تهاجمی برعهده گرفت.

اما مشکل بارسلونا اینجا بود که لگانس با دو گل در دو دقیقه و کسب پیروزی اتوبوس خود را مقابل دروازه پارک کرد و به همین شیوه با دفاع 10 نفره مقابل دروازه تا انتهای بازی ادامه داد و کوئلار دروازبان حریف نیز شب خوبی را سپری کرد و دبل سیو فوق العاده ای را مقابل کوتینیو و راکیتیچ به نمایش گذاشت.

بنابراین درس های والورده در این بازی این بود که نباید از ورمالن به عنوان مدافع چپ ترکیبی (با نقش همزمان مدافع میانی) استفاده کند و همچنین بهتر است مونیر در پست وینگر به کار گرفته شود.

از همه مهمتر ایکه بازی با سه دفاع در سیستم مالکانه به هیچ وجه مناسب نیست که سیستم 3-4-3 باعث شد تا تیم هویت خود را از دست بدهد چون ماه ها است که از پیش فصل با سیستم 3-3-4 بازی می کند و در انتظار خلاقیت کوتنیو و مسی در فاز حمله به سر می برد.