پایانی توام با تردید؛ قاعده اسپانیایی یا دفاع سیسیلی آقای پپ؟

پس از دو فصل برپایی جشن و پایکوبی به نظر حال و هوای آسمان انگلستان رنگ و بوی دیگری به خود گرفته. وزش باد روی گردانیده به سمت منطقه مرسی ساید تا مردم منطقه غربی نشین منچستر شاهد به زیر کشیدنِ نشانی باشند که طراح برجسته آن به بهترین شکل دو فصل تمام آن را افراشته بود.

کسب چشمگیر 100 امتیاز در لیگ برتر که تا چشم کار می کند از شرق گرفته تا غرب مدعیان تا دندان مسلح آن را احاطه کرده اند شاید برای مردی که خود فلسفه فوتبال را با نگرش نوین خود گسترانیده چندان غیر مترقبه نباشد، گواردیولا در فصل نخست قهرمانی همراه با منچستر سیتی در کل آوردگاه جزیره تنها 14 امتیاز از دست داده بود و فصل گذشته تنها 16 امتیاز. او متواضعانه اشاره داشت هیچ امپراطوری بدون شکست نمی ماند، اما به راستی پپ هرگز تصور نمی کرد به این زودی و با سیستم و روشی برآمده از فوتبال مبتنی بر «تحت فشار» تاکتیک بزرگ فوتبالِ «مالکانه» خود را از دست رفته بنگرد.

فصل گذشته گواردیولا و شاگردانش فوتبال روان و سمپاتیکِ شاگردان یورگن کلوپ را همانند سایه بلند و سهمگینی تا آخرین روز لیگ برتر در کنار خود حس کرده بودند، در چنین قابی گواردیولا دریافته بود اندوختن این تعداد امتیازات در طول یک فصل در کنار سرمایه های بی حد و حصر مالکان نفت خیز عربی، تضمینی برای تکرار قهرمانی های آینده نخواهد بود، گواردیولا دریافته بود باید خیلی زود بازنگری در تیم و تاکتیک خود اتخاذ کند. تیم او فصل گذشته در بازی های متعددی نشانه های از تنزل را در مقابل رقبا به نمایش گذاشته بود، سیتیزن ها تا هفته 28 ام صدر جدول را به رقیب بندری نشین واگذار کرده بود، اما وجه متمایز کننده فصل گذشته پپ با فصل کنونی در این نکته هویدا بود که او هرگز چهره بازنده ای به خود و تیمش نگرفت، با سرو سامان بخشیدن خط دفاعی و با منسجم کردن حلقه میانی با پوشش حفره ها و در نهایت با کسب 14 پیروزی متوالی از لغزش حریف در دربی مرسی ساید نهایت استفاده را برد تا دوباره او و شاگردانش بر انگلستان تکیه زنند.
حدیثِ سیتی و گواردیولا؛ یک فروپاشی تدریجی
ورای دستاورد حاصل شده در فصل گذشته، به واقع چیزی که در پایان فصل قبل بیش از گذشته تداعی کننده بود نزدیکی فاصله تیم کلوپ با شاگردان گواردیولا بود، از آتش خط حمله متوازن دو تیم گرفته تا تنها یک امتیاز حدفاصل قهرمانی ستیزن ها که به خودی خود بیانگر نکات عدیده بود، این که تیم یورگن کلوپ فصل آینده سرسخت تر از گذشته در جستجوی اکسیر مسرت بخش قهرمانی خواهد بود؛ به این معنا که مردان گواردیولا برای سومین فصل متوالی می بایست خود را برای جمع کردن امتیازات فصول گذشته آماده و تجهیز کنند. احتمالا مرارت های پیش رو زمانی برای پپ به درستی روشن و مسجل گشت که شاگردان کلوپ یک ماه پس از دادن لیگ برتر خود را در قواره ی قهرمانِ لیگ قهرمانان اروپا یافتند. اما واکنش و تمهید گواردیولا در قبال به صدا درآمدن زنگ هشدارِ نزدیکی تیم کلوپ به منچستر سیتی چگونه بود و تا چه اندازه پپ در مسیر درستی گام برداشته و می توان به تصمیمات خردمندانه اش در پیش فصل تابستانی از خرید های جدید گرفته تا چینش ترکیب جدید دفاع کرد؟ فارغ از نتایج چشمگیر لیورپول در این فصل، باید به این نکته توجه کرد آیا منچستر سیتی گواردیولا توانسته بود به نزدیکی سیتی فصول گذشته گام بردارد.

به واقع گواردیولا و تیمش با عملکرد مایوس کننده با اشتباهات بی شمار جلوتر از آنچه که مرد آلمانی تصورش را در ذهن خود خطور دهد، در اول ژانویه سال جدید سبب برپایی جشن لذیذ و خوش طعم قهرمانی برای شاگردان یورگن کلوپ را مهیا ساختند. تیمی که انتظار می رفت به امتیازات دو فصل گذشته خود نزدیک شود با شکست خرد کننده مقابل نوریچ قعر نشین دست ها را به نشانه ناکامی بالا گرفت.

مشکلات عدیدی که یک به یک سر باز کردند، مصدومیت غیر منتظره آیمریک لاپورته در ابتدای فصل مانند آواری بود بر سر پپ تا پاشنه آشیل این سالهای منچستر سیتی دوباره زخم باز کند تا عدم جانشینی وینسنت کمپانی پر تجربه بیش از گذشته برملا و آشکار شود، بازیکنی که فصل گذشته طی 20 دیداری که روانه میدان شد 19 پیروزی و تنها یک تساوی در کارنامه درخشان خود به ثبت رسانده بود. اما پپ ترجیح داد به جای سرو سامان بخشیدن مکانیزم قلب دفاعی، ژائو کانسلوی بک راست را به انگلستان بکشاند، تا در ادامه فرناندینیو پا به سن گذاشته ناچاراً به قلب دفاعی منتقل شود. بازیکنی که بیش از هر بازیکن دیگری در کنار جان استونز متزلزل تاثیر مستقیم در گل های دریافت کرده ادرسون نقش داشته است.