چگونه مانوئل نویر تعریف دروازه‌بانی را تغییر داد

اگر به دروازبان های موفق دهه اخیر نگاه کنید ، در اکثر آنها یک ویژگی مشترک میبینید . انها از خط دروازه بیرون می آیند ، پاس میدهند ، شوت میزنند و مانند یک مدافع تیم را از خطر ضد حمله نجات میدهند .
بارز ترین مثال برای این موضوع ، از دل فوتبال آلمان میاید . مانوئل نویر !
چیزی که در مورد مانوئل وجود دارد این است که او هرگز در زمان حمله کردن تیمش داخل محوطه نمی ماند . او خارج از محوطه بازی میکند . از مدافع ها توپ میگیرد . پاس میدهد و اگر تیم حریف پاس بلندی بیاندازد ، آن را قطع میکند . این بازیکن تعریف دقیقی از چیزیست که فوتبال مدرن از دروازبان ها میخواهد !
مانوئل نویر در واقع از اولین بازیکن هایی است ، که این گونه دروازبانی میکند و در واقع او دروازبانی مدرن را تعریف کرد . در شرایطی که در گذشته دروازبانان تنها وظیفه داشتند روی خط دروازه وایستند و آن را بسته نگه دارند ، امروزه محوطه ای که دروازبانان پوشش میدهند بسیار بزرگ تر شده است . مانوئل نویر البته از بزرگترین دروازبانان تاریخ و به نوعی انقلابی ترین آنها در فوتبال مدرن است . زیرا او یک بازیکن چند کاره شد و وظایف دوگانه را برای دروازبان ها تعریف کرد . هنگامی‌که پپ گواردیولا در بایرن مونیخ بود، نویر نقش سوئیپر- دروازه‌بان را خیلی خوب اجرا کرد، چنان قدرت کنترل توپ و مهارت ارسال پاس داشت که کارل هاینس رومینیگه مجبور شد جلوی سرمربی کاتالونیایی برای بازی دادن به او در پستی دیگر را بگیرد. در همان مقطع، مانوئل نویر با تنها 0.4 درصد آرا کمتر از لیونل مسی، در رده سوم رده‌بندی توپ طلا قرار گرفت. اگر تا الان این اتفاق رخ نداده، هنوز این امکان وجود دارد که نویر بتواند به اولین بازیکن بزرگ در تاریخ فوتبال تبدیل شود که نه تنها خطوط و فواصل بین دروازه‌بانی و دیگر پست‌ها در زمین را محو کرده، بلکه آنها را به کلی از بین ببرد .
در گذشته دروازبان ها به نادیده گرفته شدند و نفر دوم بودن ، عادت داشتند . انها بازیکنانی بودند که از گل خوردن تیمشان جلوگیری میکردند . آنها فقط نسبت به حرکات حریف واکنش نشان میدادند ، امروزه گلر ها به نوعی ستاره هستند و روی بازی تاثیر بیشتری میگذارند . دروازبان ها در تیم هایشان بیش از پیش محبوب هستند . نگاه به علاقه طرفداران لیورپول به آلیسون بیاندازید . او همانند نویر در جریان بازی موثر است !
این محوریت دروازه‌بان در فوتبال مدرن- از نظر استراتژی و در واقع از نظر روانشناختی- ذهنیت یوهان کرویف بزرگ است که یک بار با بیانی مبهم و معماگونه گفت:” در تیم‌های من، دروازه‌بان اولین مهاجم و مهاجم اولین مدافع به شمار می‌آید”، نگرشی که از طرف موتا و همه مربیان بزرگ عصر مدرن تکرار شده است. از بسیاری جهات، دروازه‌بان مدرن نتیجه منطقی توتال فوتبال است که در آن هر بازیکنی می‌تواند در هر پستی بازی کند. فوتبال که اکنون بیش از هر زمان دیگری به بیشترین تعداد بازیکن در هر تکه از زمین وابسته شده، در نهایت به این نتیجه رسید که اگر قرار به استفاده تنها از دو دست دروازه‌بان باشد، توانایی‌های دو پای او به هدر می‌رود.
هرگاه هوگو لوریس برای جمع کردن یک ضربه بلند، خط دروازه‌اش را ترک می کند یا ادرسون که به طور منظم این کار را انجام می‌دهد، آمار پاس صحیح بالای 85 درصد را به دست می‌آورند. آنها این کار را طوری انجام می‌دهند که انگار کشیش­‌هایی پیرو کلیسای مانوئل نویر هستند.
در واقع ، تغییری که مانوئل نویر در دروازبان های جدید به وجود آورد ، میراث با ارزش او خواهد بود . او با هر خروج و هر پاس ، نام خود را بیش از پیش در فوتبال جاودانه میکند .