بازخوانی کارنامه مربی‌گری دون کارلتو – قسمت دوم: میلان
زمان ارسال : سه شنبه 7 بهمن 1399
در قسمت اول از این سری مقاله به بررسی سال‌های اولیه مربی‌گری کارلو آنچلوتی در رجیانا، پارما و یوونتوس پرداختیم. در این دوران آنچلوتی اگرچه خود را به عنوان یک مربی صاحب سبک و نوآور در فوتبال ایتالیا معرفی کرد، اما همواره در یک قدمیِ کسب جام ناکام می‌ماند. آنچلوتی در یوونتوس هم دو بار پیاپی نایب قهرمان لیگ شد. در اولین فصل رقابت را به لاتزیو باخت و در فصل دوم به رم. اما برخلاف پارما، یوونتوس جایی نبود که بتوان در باد نایب قهرمانی خوابید و در پایان فصل ۲۰۰۱-۲۰۰۰ آنچلوتی از سرمربی‌گری یووه کنار گذاشته شد و جای خود را دوباره به مارچلو لیپی داد. اتفاقی که در واقع سرآغاز مهم‌ترین و موفق‌ترین دوران حرفه‌ای او شد.
✔️ من بازنده نیستم!
میلان
کارلتو که با سه نایب قهرمانی در چهار فصل حضور در سری‌آ رکورد عجیبی از خود به جا گذاشته بود، مورد توجه برلوسکونی و گالیانی قرار گرفت و در همان اوایل فصل بعد جانشین فاتح تریم ترک شد که دوران پرحاشیه‌اش در میلان با نتایج سینوسی خیلی زود به سر آمد. اما در ادامه آن فصل آنچلوتی هم کاملا سینوسی نتیجه گرفت. تریم در حالی تیم را ترک کرد که از ۱۰ بازی ۱۵ امتیاز داشت. یعنی میانگین ۱.۵ امتیاز در هر بازی. آنچلوتی در پایان فصل از ۲۴ بازی باقیمانده ۴۰ امتیاز دیگر کسب کرد (میانگین ۱.۶۶ در هر بازی) که فقط اندکی از تریم بهتر بود. اما میانه جدولِ به شدت رقابتی آن فصل سری‌آ باعث شد که میلان با یک امتیاز بالاتر از کیه‌وو، دو امتیاز بالاتر از لاتزیو و سه امتیاز بالاتر از بولونیا با خوش شانسی در رتبه چهارم جدول قرار بگیرد و به لیگ قهرمانان اروپا راه یابد. یک امتیاز اختلافی که برلوسکونی را راضی کرد فرصت دوباره‌ای به مربی جدید بدهد. یک امتیاز اختلافی که اگر نبود، ممکن بود پرافتخارترین دوران مربی‌گری آنچلوتی در همان ابتدای کار به پایان برسد. میلان البته در آن فصل به نیمه‌نهایی جام یوفا هم رسید که با شکست سنگین چهار بر صفر مقابل دورتموندِ ماتیاس سامر در آلمان، و البته پیروزی تسلی بخش ۳-۱ در دور برگشت که برای صعود کافی نبود، از راهیابی به فینال باز ماند.
فصل بعد با یک تغییر مهم تاکتیکی در تیم آغاز شد. دیمیتریو آلبرتینی هافبک کهنه‌کار و افسانه‌ای میلان از تیم جدا شد. آلبرتینی سال‌ها در میلان و تیم ملی یک وزنه غیر قابل چشم‌پوشی بود. او در حالی که فقط بیست سال داشت تبدیل به بازیکن فیکس تیم میلان و تیم ملی ایتالیا شد و در تمام طول دهه نود جای خود را در ترکیب هر دو تیم حفظ کرد. در سال ۲۰۰۲ آلبرتینی هنوز فقط سی و یک سال داشت تصور تیم بدون او کمی دشوار بود. اما کارلتو برنامه خاصی برای جایگزینی او داشت. استفاده از بازیکن جوانی که آینده درخشانی در او می‌دید. آندره‌آ پیرلو. کسی که در طول دهه پیش‌رو گوی سبقت را از آلبرتینی ربود و حالا او را در تمام جهان به عنوان نماد پست رجیستا می‌شناسند. جالب اینکه پیرلو در سال‌های ابتدای بازی در برشا و اینتر، در پست هافبک هجومی (ترکواتریستا) بازی می‌کرد اما فصل قبل از انتقال به میلان که به صورت قرضی در برشا بازی می‌کرد، کارلو ماتزونه او را عقب کشید و در عمق خط میانی به کار گرفت و با حضور پیرلو در عقب و روبرتو باجو در جلوی زمین به عنوان بازیکنان خلاق برشا، این تیم به رتبه خوب هشتم رسید. اما در فصل اول پیرلو در میلان، به دلیل حضور آلبرتینی در عمق خط میانی کمتر فرصت بازی در این پست به او می‌رسید.
از منظر تاکتیکی هم آنچلوتی در میلان ترکیب بدیع خود در یوونتوس یعنی ۱-۲-۴-۳ را وانهاد. احتمالا دلیل عمده این کار نداشتن بازیکنانی مانند زامبروتا و پسوتو بود که بتوانند بالانس میان قدرت هجومی و دفاعی تیم را در کنار خط حفظ کنند. میلان برای مثال در سمت چپ مالدینی و سرجینیو را داشت که یکی بیش از حد دفاعی و دیگری بیش از حد هجومی بود. از این رو کارلتو دوباره به سیستم مرجّح قبلی خود یعنی ۲-۴-۴ بازگشت. سیستمی که با نام آریگو ساکی گره خورده. اما آیا واقعا این ۲-۴-۴ سیستم آریگو ساکی بود؟
در مقایسه با ساکی، کارلتو مربی بسیار محافظه‌کارتری به حساب می‌آمد. دیگر خبری از آن خط دفاعی بالا و آفسایدگیری‌های پر ریسک نبود. البته در طول بیش از ده سال شکل فوتبال هم بسیار عوض شده بود و سیستم ساکی در برخی بخش‌ها قابلیت خود را از دست داده بود. از جمله اینکه با تغییر و تکامل قانون آفساید و افزایش سرعت بازی، اجرای آن شیوه آفسایدگیری که ناگهان مدافعان با حرکت رو به جلو مهاجم را در آفساید قرار دهند ممکن نبود و حتی آماتور به حساب می‌آمد – شگفت‌آور است که فوتبال چقدر سریع تغییر می‌کند، در کمتر از یک دهه سیستمی مدرن به کهنه تبدیل می‌شود – اما یک تغییر مهم دیگر در تیم آنچلوتی نسبت به چهار چهار دوی ساکی وجود داشت، که در واقع از آن زمان به بعد امضای ۲-۴-۴ آنچلوتی شد و شیوه بازی تیم او را منحصر به فرد می‌کرد. ساکی که در واقع پایه گذار ۲-۴-۴ مدرن بود، تقریبا همیشه در خط هافبک از دو بازیکن کناری کلاسیک استفاده می‌کرد. هافبک‌های راست و چپ او در میلان، آنجلو کولومبو و دونادونی، یا البریگو اوانی بودند. اما آنچلوتی به کلی نقش هافبک کنار خط را از تیم خود حذف کرد. مرکز زمین نقطه ثقل تیم او بود و باید با شدت و قدرت حفظ می‌شد. از نظر او گذاشتن هافبک‌هایی در زمین که صرفا کنار خط عقب و جلو می‌رفتند، هدر دادن نیروی انسانی در میانه میدان بود. به خاطر داریم که در یوونتوس او سیستم تیم را به ۱-۲-۴-۳ با دو هافبک کناری تغییر داد، اما تفاوت اینجا است که این دو بازیکن مدافع-هافبک بودند و کم کردن یک مدافع و اضافه کردن یک بازیکن پشت سر مهاجمان – زیدان – ثقل مورد نظر آنچلوتی در مرکز زمین را تامین می‌کرد. اما در میلان او به کلی بازی را عوض کرد. تقریبا در تمام یک دهه حضور در میلان تیم او با خط میانی‌ای بازی می‌کرد که هر چهار بازیکن آن، هافبک مرکزی ذاتی بودند.
ادامه مطلب + ویدیو + تصویرها در کامنت ⬇️
✔️ من بازنده نیستم!
میلان
کارلتو که با سه نایب قهرمانی در چهار فصل حضور در سری‌آ رکورد عجیبی از خود به جا گذاشته بود، مورد توجه برلوسکونی و گالیانی قرار گرفت و در همان اوایل فصل بعد جانشین فاتح تریم ترک شد که دوران پرحاشیه‌اش در میلان با نتایج سینوسی خیلی زود به سر آمد. اما در ادامه آن فصل آنچلوتی هم کاملا سینوسی نتیجه گرفت. تریم در حالی تیم را ترک کرد که از ۱۰ بازی ۱۵ امتیاز داشت. یعنی میانگین ۱.۵ امتیاز در هر بازی. آنچلوتی در پایان فصل از ۲۴ بازی باقیمانده ۴۰ امتیاز دیگر کسب کرد (میانگین ۱.۶۶ در هر بازی) که فقط اندکی از تریم بهتر بود. اما میانه جدولِ به شدت رقابتی آن فصل سری‌آ باعث شد که میلان با یک امتیاز بالاتر از کیه‌وو، دو امتیاز بالاتر از لاتزیو و سه امتیاز بالاتر از بولونیا با خوش شانسی در رتبه چهارم جدول قرار بگیرد و به لیگ قهرمانان اروپا راه یابد. یک امتیاز اختلافی که برلوسکونی را راضی کرد فرصت دوباره‌ای به مربی جدید بدهد. یک امتیاز اختلافی که اگر نبود، ممکن بود پرافتخارترین دوران مربی‌گری آنچلوتی در همان ابتدای کار به پایان برسد. میلان البته در آن فصل به نیمه‌نهایی جام یوفا هم رسید که با شکست سنگین چهار بر صفر مقابل دورتموندِ ماتیاس سامر در آلمان، و البته پیروزی تسلی بخش ۳-۱ در دور برگشت که برای صعود کافی نبود، از راهیابی به فینال باز ماند.
فصل بعد با یک تغییر مهم تاکتیکی در تیم آغاز شد. دیمیتریو آلبرتینی هافبک کهنه‌کار و افسانه‌ای میلان از تیم جدا شد. آلبرتینی سال‌ها در میلان و تیم ملی یک وزنه غیر قابل چشم‌پوشی بود. او در حالی که فقط بیست سال داشت تبدیل به بازیکن فیکس تیم میلان و تیم ملی ایتالیا شد و در تمام طول دهه نود جای خود را در ترکیب هر دو تیم حفظ کرد. در سال ۲۰۰۲ آلبرتینی هنوز فقط سی و یک سال داشت تصور تیم بدون او کمی دشوار بود. اما کارلتو برنامه خاصی برای جایگزینی او داشت. استفاده از بازیکن جوانی که آینده درخشانی در او می‌دید. آندره‌آ پیرلو. کسی که در طول دهه پیش‌رو گوی سبقت را از آلبرتینی ربود و حالا او را در تمام جهان به عنوان نماد پست رجیستا می‌شناسند. جالب اینکه پیرلو در سال‌های ابتدای بازی در برشا و اینتر، در پست هافبک هجومی (ترکواتریستا) بازی می‌کرد اما فصل قبل از انتقال به میلان که به صورت قرضی در برشا بازی می‌کرد، کارلو ماتزونه او را عقب کشید و در عمق خط میانی به کار گرفت و با حضور پیرلو در عقب و روبرتو باجو در جلوی زمین به عنوان بازیکنان خلاق برشا، این تیم به رتبه خوب هشتم رسید. اما در فصل اول پیرلو در میلان، به دلیل حضور آلبرتینی در عمق خط میانی کمتر فرصت بازی در این پست به او می‌رسید.
از منظر تاکتیکی هم آنچلوتی در میلان ترکیب بدیع خود در یوونتوس یعنی ۱-۲-۴-۳ را وانهاد. احتمالا دلیل عمده این کار نداشتن بازیکنانی مانند زامبروتا و پسوتو بود که بتوانند بالانس میان قدرت هجومی و دفاعی تیم را در کنار خط حفظ کنند. میلان برای مثال در سمت چپ مالدینی و سرجینیو را داشت که یکی بیش از حد دفاعی و دیگری بیش از حد هجومی بود. از این رو کارلتو دوباره به سیستم مرجّح قبلی خود یعنی ۲-۴-۴ بازگشت. سیستمی که با نام آریگو ساکی گره خورده. اما آیا واقعا این ۲-۴-۴ سیستم آریگو ساکی بود؟
در مقایسه با ساکی، کارلتو مربی بسیار محافظه‌کارتری به حساب می‌آمد. دیگر خبری از آن خط دفاعی بالا و آفسایدگیری‌های پر ریسک نبود. البته در طول بیش از ده سال شکل فوتبال هم بسیار عوض شده بود و سیستم ساکی در برخی بخش‌ها قابلیت خود را از دست داده بود. از جمله اینکه با تغییر و تکامل قانون آفساید و افزایش سرعت بازی، اجرای آن شیوه آفسایدگیری که ناگهان مدافعان با حرکت رو به جلو مهاجم را در آفساید قرار دهند ممکن نبود و حتی آماتور به حساب می‌آمد – شگفت‌آور است که فوتبال چقدر سریع تغییر می‌کند، در کمتر از یک دهه سیستمی مدرن به کهنه تبدیل می‌شود – اما یک تغییر مهم دیگر در تیم آنچلوتی نسبت به چهار چهار دوی ساکی وجود داشت، که در واقع از آن زمان به بعد امضای ۲-۴-۴ آنچلوتی شد و شیوه بازی تیم او را منحصر به فرد می‌کرد. ساکی که در واقع پایه گذار ۲-۴-۴ مدرن بود، تقریبا همیشه در خط هافبک از دو بازیکن کناری کلاسیک استفاده می‌کرد. هافبک‌های راست و چپ او در میلان، آنجلو کولومبو و دونادونی، یا البریگو اوانی بودند. اما آنچلوتی به کلی نقش هافبک کنار خط را از تیم خود حذف کرد. مرکز زمین نقطه ثقل تیم او بود و باید با شدت و قدرت حفظ می‌شد. از نظر او گذاشتن هافبک‌هایی در زمین که صرفا کنار خط عقب و جلو می‌رفتند، هدر دادن نیروی انسانی در میانه میدان بود. به خاطر داریم که در یوونتوس او سیستم تیم را به ۱-۲-۴-۳ با دو هافبک کناری تغییر داد، اما تفاوت اینجا است که این دو بازیکن مدافع-هافبک بودند و کم کردن یک مدافع و اضافه کردن یک بازیکن پشت سر مهاجمان – زیدان – ثقل مورد نظر آنچلوتی در مرکز زمین را تامین می‌کرد. اما در میلان او به کلی بازی را عوض کرد. تقریبا در تمام یک دهه حضور در میلان تیم او با خط میانی‌ای بازی می‌کرد که هر چهار بازیکن آن، هافبک مرکزی ذاتی بودند.
ادامه مطلب + ویدیو + تصویرها در کامنت ⬇️
استفاده از مطالب وبسایت با ذکر منبع بلامانع است. کلیه حقوق این وبسایت متعلق به مجموعه بارسانیوز می‌باشد.
