چه اصرار بیهوده ایست اثبات دوست داشتنمان به آدمها...

همه ما یک عذر خواهی به خودمان بدهکاریم ...!

زمانی که برای نگه داشتن آدمهای اشتباه ،
در زندگی مان پافشاری کردیم ...!!!

آن زمان که دروغ شنیدیم و سکوت کردیم ...!
جایی که باید می رفتیم اما ایستادیم ...

آن هنگام که از هیچ و پوچ ،
رویا ساختیم و ذوق کردیم ...!!!

و آن زمان که برای فرار از حقیقت ،
لج کردیم و لج کردیم و لج کردیم ...!

گاهی چه اصرار بیهوده ایست اثبات دوست داشتنمان به آدمها ... معرفت به خرج دادن های بیجای مان ...
مهربانی های الکی مان ... تلاشهای بی مورد برای حفظ رابطه هامان ...

" وقتی که برای بعضی آدمهای امروزی؛ خوبی و بدی یکسان است ... "