فصل فراموش شده سر بابی رابسون در بارسا (1)

می 1996 بارسلونا، یکی از پر مخاطره ترین و پر التهاب ترین لحظات تاریخش را گذراند. یک روز قبل از دیدار با سلتاویگو در هفته چهل و یکم لالیگا، (لالیگا در آن مقطع با حضور 22 تیم برگزار می شد) شکاف های میان کادر فنی و در راس آن ها یوهان کرایوف به اوج خود رسید. بارسلونا به وضوح با اوضاع متشنج رختکن، روزگار خوبی را نمی گذراند و قهرمانی لیگ، برای دومین سال متوالی از کف رفته بود. اتلتیکو مادرید با رادومیر آنتیچ، سال ها سلطنت بارسلونا و رئال مادرید را بر لالیگا به پایان رساند و پس از 19 سال، پس از 1977، در آستانه قهرمانی قرار داشت. رئال مادرید هم حال و روز خوبی نداشت و حتی پایین تر از اسپانیول و تنریف، در رتبه ششم جدول قرار گرفته بود، رتبه ای که در پایان فصل هم در آن جای خوش کرد. خوان گاسپارت، نایب رئیس وقت بارسلونا به رختکن رفت و پس از مشاجره ای نه چندان دوستانه با یوهان کرایوف و در حالی که کار نزدیک بود به درگیری فیزیکی ختم شود، عملا حکم اخراج کرایوف بزرگ را امضا کرد. پس از بی اعتمادی کرایوف به باشگاه و پس لرزه های شدید داخلی، خارج شدن از مسیر موفقیت و البته شکاف عمیق میان کرایوف، جوزپ لوئیز نونیز و خوان گاسپارت، خروج مربی پرآوازه هلندی از باشگاه، به منزله پایان سال ها خاطرات خوش با یوهان پس از بازگشت به بارسلونا در سال 1988 و احیای باشگاه بود. کرایوف پس از 8 سال پرافتخار، رسما با رختکن نیوکمپ پس از کشمکشی طولانی، وداع کرد در حالی که هواداران به شدت او را دوست می داشتند و اعتماد خود را به او هرگز از دست نداده بودند. کارلس رکساچ، یار قدیمی او هدایت بارسلونا را در دو هفته پایانی فصل به عهده گرفت، موضوعی که به مذاق کرایوف، خوش نیامد و از دوست و هم بازی قدیمی خود توقع داشت تا با او باشگاه را ترک نماید اما رکساچ در باشگاه ماند و همراه کرایوف، باشگاه را ترک نگفت.هواداران خشمگین از این اتفاق، مراتب اعتراض خود را با سوت های ممتد و با فریاد نام کرایوف به باشگاه اعلام کردند اما هرگز راهی برای بازگشت وجود نداشت. بارسلونا، فصل را بدون هیچ عنوانی با رتبه سوم لیگ، حذف در نیمه نهایی جام یوفا و شکست در فینال جام حذفی مقابل اتلتیکو مادرید به پایان رساند و باشگاه پس از دوره ای موفقیت آمیز، به سراشیبی سقوط و افول افتاد. در این گیر و دار انتخاب جانشین کرایوف و ادامه میراث او کار بسیار دشواری بود. مذاکره باشگاه با گزینه هایی نظیر یوپ هاینکس به نتیجه ای نرسید و چند روز پس از پایان فصل، جوزپ لوئیز نونیز رئیس باشگاه، رسما بابی رابسون انگلیسی را به عنوان سرمربی جدید باشگاه معرفی نمود. رابسون در مه 1996 به کاتالونیا سفر کرد و به عنوان هشتمین سرمربی انگلیسی تاریخ بارسلونا به هواداران معرفی شد. بارسلونا با مربیان انگلیسی غریبه نبود و تا قبل از رابسون، جان بارو، جک گرینوِل، الف اسپونسر، رالف کربی، جیمز بلیمی، ویک باکینگهام و تری ونبلز سابقه هدایت بارسلونا را دارا بودند. رابسون با سابقه سال ها سرمربی گری در ایپسویچ تاون، تیم ملی انگلیس، آیندهوون، اسپورتینگ لیسبون و پورتو، به عنوان یک ناجی و یک مرهم شفا بخش برای اوضاع نابه سامان موجود بلوگرانا پای به نیوکمپ گذاشت. رابسون مانند کرایوف بی پروا و در برخورد با مدیران و کنترل کامل رختکن سختگیر نشان نمی داد و کاریزما و شخصیت آرامش مدیران بارسلونا را مجاب به جذب او کرد. بارسلونا برای رابسون قمار بزرگی به شمار می رفت. او به عنوان سه شیرها دوران پرفراز و نشیبی را گذراند و وقتی در سال 1990 و پس از جام جهانی ایتالیا به هلند رفت همه از او انتظار موفقیت اروپایی با آیندهوون و تکرار موفقیت های گاس هیدینک را داشتند اما او در کسب موفقیت اروپایی ناکام ماند اما با آیندهوون در دورانی که ستاره ای چون روماریو را در اختیار داشت توانست به دو عنوان قهرمانی لیگ دست یابد که برای سران آیندهوون کافی به نظر نمی رسید و او در سال 1992 از آیندهوون به لیسبون کوچ کرد تا هدایت سبزهای شهر لیسبون را به دست بگیرد و پس از دو فصل بدون عنوان لیسبون را به مقصد پورتو ترک کرد. رابسون با پورتو به موفقیت های فراوان داخلی همچون دو قهرمانی لیگ در دو فصلش در پورتو دست یافت و سران بارسلونا را برای به خدمت گیری اش مجاب کرد.
داستان هایی وجود داشتند که می گفتند رابسون تا قبل از این دو بار با پیشنهاد بارسلونا مواجه شده و آن ها را رد کرده است که حقیقت داشتند. در واقع رابسون دو بار بلیط سفر به نیوکمپ را پس فرستاد اما در نوبت سوم نهایتا پیشنهاد بارسلونا را پذیرفت. رابسون در سفر به بارسلونا تنها نبود و خوزه مورینیوی جوان را که از 29 سالگی و از جولای 1992 در اسپورتینگ لیسبون و سپس پورتو در کنار او به عنوان مترجم فعالیت می کرد را با خود به نیوکمپ برد. از پورتوی بابی رابسون به عنوان نمادی از بازی زیبا و نمایش های درخشان یاد شد و تفکرات فوتبالی رابسون را کاملا نمایان ساخت. رابسون همواره به هوش مورینیو اعتماد فراوان داشت و او را باهوش می پنداشت و به واسطه اعتمادی که به او داشت او را با خود به بارسلونا برد و از او به عنوان دست راستش بهره برد. مورینیو همواره از رابسون به عنوان الهام بخش خود نام برده و خود را مدیون او می داند
بارسلونا به سرعت دچار تغییر و تحول شد. تغییر قانون محدودیت جذب بازیکن خارجی را که یک سال قبل، در سال 1995 به وقوع پیوسته بود کار را راحت تر کرد. رابسون، ویتور بایا را با خود از پورتو به نیوکمپ آورد، هریستو استویچکوف پس از یک فصل ماجراجویی در اینیو تاردینی از پارما به بارسلونا بازگشت، فرناندو کوتو که سابقه کار زیر نظر رابسون در پورتو را داشت هم به همراه استویچکوف از پارما به بارسلونا پیوست. جیووانی از سانتوس آمد، لوران بلان از اوسر، امانوئل آمونیکه از اسپورتینگ لیسبون و خوان آنتونیو پیتزی از تنریف پیراهن آبی اناری را به تن کردند اما دو انتقال، مهم ترین صیدهای بارسلونا در تابستان 1996 به شمار می رفتند.

ادامه در کامنت