در ستایش پپ گواردیولا؛ بهترین مربی دنیا (بخش اول)

این پست برای هر سلیقه ای مطابقت نداره چون کمی طولانی هست و خیلی از عزیزان حوصله خوندنش ندارن و صرفا یک پست مخصوص عاشقان پپ گواردیولا هست امیدوارم بخونید و لذت ببرید و بدلیل رکورد خاص پپ تصمیم به کار کردن پست شده گرفته شده


«گواردیولا ناپخته ترین مربی جهان است.» بعید است جمله «زلاتان ابراهیموویچ» درباره «پپ گواردیولا» هواداران دیگری جز معدود بازیکنانی داشته باشد که مثل زلاتان رابطه خوبی با مرد خوش تیپ اسپانیایی نداشته اند. مخالفان او کم تعدادند، مانند تک و توک ستاره هایی شبیه «مانژوکیچ» و «اتوئو» که هیچ وقت در برنامه های تاکتیکی او نگنجیدند و دشمن شماره یک پپ به حساب می آیند.


جز این استثناها، باقی جهان مشغول لذت بردن از کیفیت تیمی هستند که او ساخته است. دنیا فعلا مشغول تماشای 19 برد پیاپی در لیگ برتر انگلیس است و لبخندهای گواردیولا به منتقدانی که سال گذشته او را ترسو می خواندند و به تاکتیک هایش ایراد می گرفتند. همسایه منچستریونایتد که در «اولدترافورد» آنها را قلابی می خواندند، این روزها اوریجینال ترین باشگاه دنیا هستند.

از سن پدرو تا نیوکمپ

«در روستایی که من به دنیا آمده بودم، همه آدم ها عادت داشتند با هم سلام و احوالپرسی کنند. چه همدیگر را می شناختیم، چه نه، باید به همه عابرها سلام می کردیم. ژن معاشرت کردن و نزدیک شدن به بازیکنان را از همان روزها حفظ کرده ام.»


قدیمی های روستا، گواردیولا را به خوبی یادشان است؛ پسربچه ای با پاهای پرانتزی که «گواردی» صدایش می کردند و همیشه دختری به اسم «پیلار» هم کنارش بود.

تاکتیک پسربچه های سن پدرو برای بردن مسابقه ساده بود؛ توپ را به گواردی بسپارید و او خودش بهترین تصمیم را می گیرد. پپ هنوز هم برای تصمیم گیری های مهم زندگی اش به سن پدرو می آید. برای انتخاب بارسلونا، بایرن مونیخ و منچسترسیتی او چند هفته ای به سن پدرو می آید و در آرامش همین روستای کوچک، بزرگ ترین تصمیم های فوتبالی اش را می گیرد. در دهکده ای کوچک که پر از بارها و مغازه هایی است که نام شان را گواردیولا گذاشته اند؛ درست مثل تنها زمین فوتبال روستا که نامش گواردی است.


اعتماد به نفس کاتالانی

«من به تیمی بدون آنها فکر می کنم. تمام هفته پیش به ساختن یک بارسای جدید بدون آنها فکر کردم و توانایی اش را دارم.»

در تاریخ هیچ باشگاهی در اسپانیا یک پسربچه توپ جمع کن به تیم اصلی باشگاه نرسیده و بعد هم روی نیمکت همان باشگاه ننشسته است. اما پپ در سی و هفت سالگی در حالی که روبروی «خوان لاپورتا» و پیشنهاد سرمربیگری بارسلونا ایستاده بود، این جمله ها را گفت. گواردی بدون این که ترسی از ستاره های اسم و رسم دار تیمش داشته باشد، «رونالدینیو»، «دکو» و «اتوئو» را بازیکن مازاد اعلام کرد و در روز اول قرارداد به مدیران بارسا گفت به آنها نیازی ندارد.


پپ ماموریت رساندن پیغام به رونالدینیو را بر عهده گرفت: «تو هنوز فوق العاده ای اما از آمادگی دوری و به درد سبکی که توی ذهنم دارم، نمی خوری.» بارسلونای پپ گواردیولا این گونه ساخته شد. با اعتماد به نفس فوق العاده مردی که تا پیش از اخراج رونالدینیو و دکو، حتی یک روز هم در باشگاهی حرفه ای مربیگری نکرده بود.

پپ هر قدر در کنار گذاشتن ستاره های بارسا جسارت داشت، در به کار گرفتن بازیکنانی مثل «اینیستا» هم اعتماد به نفس داشت؛ بازیکنی که فوتبالش را مدیون پپ می دانست: «وقتی چهارده ساله بودم، در تورنمنت لیگ شرکت کردم و قهرمان شدیم. پپ جام رو به من داد و گفت پسرم امیدوارم توی تیم اصلی ببینمت اما صبر کن تا من از تیم رفته باشم.»



خالق فوتبال مدرن

«من عاشق توپ هستم و همیشه دوست دارم با آن بازی کنم. از روزی که در بارسلونای B مربیگری کردم، خواستم به این شکل بازی کنم. اگر روزی فوتبال مالکانه جواب نداد، من بازنشسته خواهم شد.»

اعتماد به نفس و تشنه موفقیت بودن، دو فاکتوری هستند که هیچ مربی در دنیا به اندازه پپ گواردیولا از آن بهره نبرده است. پپ هنوز هم خود را مدیون «یوهان کرایف» می داند؛ کسی که در دسامبر سال 1990 برای اولین بار به گواردیولا اجازه داد با لباس بارسا وارد زمین شود. در جلسات تمرینی با شاگرد با استعدادش درباره تاثیر کوچک کردن فضای زمین مسابقه برای حریف حرف می زد و از عطشی می گفت که بازیکنان فوتبال باید پیش از آغاز هر مسابقه داشته باشند.



27 سال از روزی که پپ گواردیولا موفق شد برای بارسلونا بازی کند می گذرد. اما داستان فوتبال برای پپ هنوز هم همان قدر ساده و خطی است که یوهان کرایف به آنها گوشزد کرده بود: «باید تیم مقابل را برای بازپس گرفتن توپ دچار سرگیجه کنید و بعد با قدرت در خط حمله کارشان را بسازید.»

بزرگ ترین تفاوت فلسفه کرایف و پپ شاید در این باشد که اسطوره هلندی به جذاب ماندن فوتبال معتقد بود اما پپ حاضر است برای پیروزی بر منچستریونایتد در «اولدترافورد» به ستاره هایش دستور بدهد پنج دقیقه توپ را در گوشه نقطه پرچم کرنر نگه دارند و بازی را از جریان بیندازند. «نتیجه گیری» تفاوت دید این شاگرد و استاد بود؛ اختلاف عقیده ای که منجر به اخراج کرایف از بارسلونا و ماندگاری پپ در هر باشگاهی است که روی نیمکتش می نشیند.