تیری آنری! (بخش3)

در نیوکمپ به اهدافش رسید. قهرمانی شش‌گانه با آبی اناری‌ها شاید چیزی فراتر از خواسته‌هایش هم بود؛ اما هر وقت نوبت به آرسنال می‌رسید، اشک‌‌ها و لبخندهایش قابل تشخیص نبودند. درست مثل همان وقتی‌که در مراسم رونمایی از مجسمه‌ یادبودش در ورزشگاه جدید، گریه می‌کرد و می‌خندید. یا موقعی که در بازگشت قرضی و کوتاه‌مدتش پیش توپچی‌ها، به لیدزیونایتد گل زد و مثل یک کودک شادی می‌کرد. «احتمالا حرفم را باور نمی‌کنید ولی آن مهم‌ترین گل زندگی من بود. من قبلا هیچ‌وقت آن احساس را نداشتم و آن‌طور واکنش نشان نداده بودم. شما می‌توانستید همه‌چیز را در شادی من و آرسن ببینید. رابطه من با آرسنال، ونگر و طرفدارها در آن لحظه مشخص بود. اگر می‌شد دلم می‌خواست همه افراد حاضر در ورزشگاه را بغل کنم.» البته که توپچی‌های قدیمی حرفش را باور می‌کردند. کینگ هنری و دوران طلایی‌اش برای همه آنها زنده شده بود.

به مدت دو دهه او مدام در حال یادگیری، جنگیدن و اثبات خود به دیگران بود. ماجرایی که هر روز و همیشه ادامه داشت. هیچ‌کس به او آسان نمی‌گرفت. ژان تیگانا هنوز هم او را در حال یادگیری می‌دید. حتی وقتی با مدال قهرمانی جهان به رختکن موناکو برگشت، همچنان وظیفه داشت لباس‌ها و کفش‌های بازیکنان تیم اصلی را حمل کرده و مرتب کند. هر بار حضورش در اردوی تیم‌ملی هم جنگی مداوم بود. نبردی برای اثبات شایستگی‌های حضورش به امثال دیدیه دشام، لورن بلان، زیزو و لیلیان تورام.

تورام از همه بیشتر به او سخت می‌گرفت. «حالا هر روز از او تشکر می‌کنم. لیلیان بود که به من اهمیت تلاش و تمرین را نشان داد.» تلاش و تمرینی که نه فقط برای زمین بازی، در اتفاقات خارج از آن هم کمکش کرد. مثل آن شب در تلخ در پاریس و مسابقه با ایرلند. جایی که با خطای هند عمدی، فرانسوی‌ها را به جام‌جهانی 2010 رساند. ایرلندی‌ها هرگز او را نبخشیدند و نفرین آنها فرانسه را در آن رقابت‌ها به نابودی رساند. تیری هانری روزهایی کابوس‌وار را سپری کرد و بازوبند کاپیتانی را هم از دست داد.

اسکار وایلد جایی گفته بود که هر قدیسی گذشته‌ای دارد و هر گناهکار آینده‌ای.تیری هانری بارها این چرخه را تکرار کرده. گناهکار همیشگی برای طرفداران ایرلندی و تیم‌های رقیب و قدیسی برای فوتبال فرانسه و آرسنالی‌ها. هر چند که خودش جایی دورتر از این هیاهوها، تمام سال‌ها و لحظات فوتبالش را در یک روز خلاصه می‌کند. قهرمانی شش‌گانه با بارسلونا، زندگی آرام و شیرین در موناکو، خوش‌نشینی در نیویورک و حتی درخشش ابدی در پیراهن آرسنال هم به این روز ارتباطی ندارند. «مهم‌ترین خاطره من در این 20 سال فقط مربوط به یک روز می‌شود. اولین روزی که پدرم برای تماشای مسابقه من آمده بود. فقط همین اهمیت داشت و دارد. بقیه چیزها تبدیل به تاریخ شده و همه آن را می‌دانند.» برای تمام کردن تئاتر زندگی حرفه‌ای حالتی بهتر از این وجود ندارد.

در منطقه برادوی شهر رویایی نیویورک، در سالنی شیک با حضور دوست‌داشتنی‌ترین نفرات زندگی و مرور مهم‌ترین خاطره در لحظات آخر. شاید پدرش اولین نفری بود که بازی او را دید و مهم‌ترین خاطره زندگی‌اش را هم رقم زد.اما اکنون در این روزها همه شریک هستند. روزی که فوتبال با یکی از افسانه‌هایش خداحافظی کرد. پرده نمایش بالا رفته و تماشاگران در حال تشویق هستند. تشویقی برای 20 سال لذت و زیبایی که کینگ هنری به دنیای فوتبال هدیه داد.