⚽رولت روسی؛ نگاهی به بیم ها و امیدهای داستان آرات حسینی/ بخش دوم

اصلا آیا پدر محترم و عزیز این کودک بی گناه، لابه لای رویاهای زیبا و البته بسیار پسندیده اش، سر سوزنی به این واقعیت فرصت بروز داده که اگر علی رغم همه این برنامه ریزی ها و مداومت ها و تلاش ها، زندگی آنگونه که ما فکر می کنیم با او تا نکند، چه می شود؟ آیا واقعا زمین زندگی اینقدر مطمئن هست که ما تا این حد انتحاری عمل کنیم و تمام تخم مرغ های زندگی را در یک سبد بگذاریم. آن هم مشخصا در عرصه خطرناک و نامطئنی مثل فوتبال، که گاه یک مصدومیت نابه هنگام در ابتدای کار ممکن است کل دوران ورزشی یک فوتبالیست را نابود کند. فوتبالِ خسیسی که میلیون ها نفر آرزویش را دارند و از این چند میلیون فقط و فقط چندتایی را شیرین کام می کند. برای کودکی که در پنج سالگی به لایو مشترک با تتلو و حسن آقامیری و احلام خو گرفته، رخت بر بستنِ چکاچک فلشِ دوربین هایی که امروز، صرفا برای تولید محتوایی کلیک خور دنبالش هستند، چه پیامدی خواهد داشت؟ فردا روز که رویاهایش تعبیر نشد و کسی برایش هورا نکشید، زندگی توی گوش هایش چه زنگی خواهد داشت؟ استیج هایی که امروز برای نمایش توانایی های محیر العقولش صف کشیده اند فردا که به خیل معمولی ها پیوست، یک بلیت رایگان به او می دهند؟ چه آینده و سرنوشتی بدون توپ و فوتبال را می توان برای پسری متصور بود که در اوان کودکی آغوش مادر و خواهر را ترک گفته و مجبور است برای جبران ماجراجویی های پدرش بیاید جلوی دوربین و خطاب به هزاران بیمار روانی بگوید هر چه فحش دادید سهم پدر من، فقط تمامش کنید!

موافقان این رویه احتمالا خواهند گفت: "پدرش خیلی هم کار خوبی میکنه، پس می ذاشت مثل ما احمق بار بیاد خوبه؟" این یکی از بی شمار برخورد سطحی با مسئله بسیار عمیق است. نارضایتی نسبت به وضع موجود و تصور خوشبختی و موفقیتِ بیشتر در صورتِ طیِ مسیری دیگر از جمله بهانه جویی های شایع درمیان آدمیان است و احتمالا در ما بیشتر. از اینها گذشته هیچ کدام ما نمی توانیم نسبت به وضعیت خود در شکلِ دیگری از زندگی قضاوت درستی داشته باشیم چرا که هر اتفاقی مولدِ بسیاری از پیامدهای پیش بینی نشده دیگر است که می تواند تجربه نهایی را متفاوت از آنچه در ابتدا تصورش را داشتیم بدل کند. چه در سال های گذشته کم نبودند سلاطین اقتصادی که ثروثِ بی نهایت، آنها را (به فرض صحتِ اخبار) رهسپار طناب دار کرد و رویایِ بزرگِ آنها در زندگی، خودِ زندگی را از ایشان گرفت. در جواب مدعیان این رویه افراطی تربیتی باید گفت که بر مبنای یک اصل فوق العاده ساده "اگر شعله غذای را زیاد کنیم، غذا زودتر نمی پزد بلکه می سوزد" عجیب تر از همه اینکه بلافاصله پس از نگارش هر متن انتقادی از این شیوه تربیتی و سرشاخ کردن یک کودک با چنین وضعیت شاقی، شاهد پر کردن استوری در اینستاگرام هستیم که در آن آرات در انبوه اسباب بازی ها می لولد، چیپس و پفک می خورد، کارتون می بیند و از فرحناک بودن زندگی به وجد می آید و مکررا تاکید می کند همه این ها به خاطر اصرار خودِ خودِ خودش بوده!

در بعد اجتماعی اما خطری بزرگتر جامعه را تهدید می کند. مساله ابدا زندگی شخصی یک پدر و پسر نیست که اگر بود بیش از سه میلیون نفر به تماشایش نبودند. متاسفانه به واسطه شرایطی که بررسی اش خارج از حوصله این نوشتار است، شکل کلی و غالب تربیتی در خانواده های ایرانی پدر و مادرِ کنترل گر است. پدر و مادری که در عین داشتن بهشت در زیر پا! به کوکان به دیده ابزاری در جهت تحقق امیال و آرزوهای شخصی می نگرند و عمیقا معتقدند، کودکان آمده اند تا والدین به رویاهای خود برسند و در ادامه این سیر غلط، فشار روانی و کنترل گری خود را مهر و محبت مادری و مسئولیت پذیری پدری می دانند و پیامدهای مخرب روحی و روانی این شیوه تربیتی اعم از اضطراب و خشم و افسردگی بر جسم و جان اولاد را نشانه های شرم و حیای کودک! همه گیر شدن مسیری که آرات در زندگی خود رهسپار آن شده می تواند در بعد اجتماعی به روحیه کنترل گری والدین دامن بزند و به رویاهای بیمارگونه پدر و مادر ایرانی برای فرزندانشان پهنا ببخشد، چه تا دیروز هر کودک ایرانی قرار بود، جراح مغز و اعصاب شود یا هسته اتم را بشکافد و از فردا احتمالا قهرمانی ایران در جام جهانی در 14 سالگی را نیز باید به این سیاهه افزود.



⛳باکلیک روی منبع از قسمت سوم و ادامه این متن دیدن کنید.