پپ گواردیولا: درختی کنجکاو که هر چه می توانست جذب کرد

در سال 1994، گواردیولا خود را به عنوان رهبر ارکستر بازی بارسلونا معرفی کرد. او به طور یکپارچه برای هم تیمی هایش دور توپ حرکت می کرد و در طول سال ها، هوشیاری خود را توسعه داده بود که او را به دیواری در قلب خط میانی تبدیل کرد.

تحمل باند
پس از 11 قهرمانی عالی که بیشترین جام برای بارسلونا در آن زمان بود، دوره کرایف تا سال 1996 به پایان رسیده بود، اما فرضیاتی که او تعیین کرده بود هنوز در درون پپ گواردیولا القا شده بود. با این حال، پس از رفتن کرایف بود که پپ مهارت های رهبری خود را بیش از پیش تقویت کرد.

تحت مدیریت بابی رابسون، او ذهنی مشابه در ژوزه مورینیو پیدا کرد، اگرچه آنها در نهایت مسیرهای فوتبالی بسیار متفاوتی را در پیش گرفتند. او در مورینیو ذهنی به همان اندازه کنجکاو و کنجکاو پیدا کرد و پرتغالی مردی شد که اغلب ساعت ها با او صحبت می کرد. در این مرحله، گواردیولا نسبت به هم تیمی هایش خواستارتر شد و همچنین سوال برانگیزتر شد.

این و آن و این و آن در رختکن. سرم را به چرخش انداخت!» لوران بلان، که در سال 1996 هم تیمی پپ بود، گفت. او او را مسخره می کرد، اما نشان داد که گواردیولا تا آن زمان چقدر وسواسی و خواستار شده بود.

سنگر گواردیولا بر روی رختکن و جبهه سخت او باعث شد تا او در سال 1997 به طور رسمی کاپیتان شود و تحت هدایت لوئیس فن خال قرار گرفت. این مرد هلندی توانایی گواردیولا را در فرماندهی هم تیمی هایش بدون توجه به تجربه آنها دید.

↭↭↭↭↭↭↭↭↭↭↭↭↭↭↭↭↭

من گواردیولا را کاپیتان کردم چون می توانست در مورد فوتبال صحبت کند. او حتی در آن زمان هم می توانست مانند یک مربی صحبت کند - بازیکنان زیادی نمی توانند این کار را انجام دهند. او از آمور و نادال کوچکتر بود اما کاپیتان من بود. در یک جلسه به او گفتم که او را انتخاب کرده‌ام و او گفت: «در بارسلونا اینطور نیست، مسن‌ترین بازیکن تیم معمولاً کاپیتان اینجاست.» اما من اصرار کردم، "نه، تو تنها کسی هستی که می توانم در سطح خودم با او صحبت کنم، تو کاپیتان من هستی." او به بازیکنان دیگر مثل فیگو می گفت که کجا باید باشند: جلوتر از او، بیرون، جایی که می توانست توپ را بازی کند.

لوئیس وان گال | پپ گواردیولا: راه دیگری برای برنده شدن

↭↭↭↭↭↭↭↭↭↭↭↭↭↭↭↭↭

مردی که اکنون بازوبند داشت، گواردیولا چیزی بیش از یک چهره حاشیه ای در رختکن بود. او شروع به توصیه به هم تیمی هایش در مورد آنچه که می توانند تغییر دهند، کرده بود، و حتی تا آنجا پیش رفت که به سرمربی هم مشاوره داد - او ظاهراً یکی از آنها بود.

در طول سال‌ها، ماهیت جستجوگر گواردیولا و توانایی او در جذب و اجرای سریع چیزها، او را به این مسیر سوق داده بود. او ساعت ها وقت صرف کرد تا پیچیدگی های بازی و نقش خود را درک کند و یاد بگیرد که چگونه می تواند پیشرفت کند. به عنوان یک بازیکن، او برای چیزی کمتر از کمال تلاش نمی کرد - ویژگی ای که هنوز به عنوان یک مربی به او خدمت می کند.

در سال 2001 بود که گواردیولا بارسلونا را ترک کرد. 11 فصل پربار به عنوان بازیکن تیم اصلی بود. او 379 بازی انجام داده بود و تنها 10 گل به ثمر رسانده بود، اما 16 عنوان قهرمانی را به دست آورده بود، که می توانست به عنوان سرمربی اشتیاق او را برای قهرمانی القا کند. او نه تنها به عنوان یک بازیکن بزرگ، بلکه به عنوان نماینده هویت بارسلونا در دورانی که بازیکنان خارجی باشگاه را هجوم آورده بودند، رفت.

طوفان گواردیولا از زمانی که او بازیکن بود شروع شده بود. توانایی ذاتی او در درک سریع بازی و ایمانی که کرایف در جوانی به او داشت، مربی امروز او را شکل داد. او حتی به عنوان یک فوتبالیست هم بی قرار بود و مدام به این فکر می کرد که چگونه پیشرفت کند و هم تیمی هایش را برای رسیدن به همان سطح سوق می داد.

برنده شدن مهمترین اولویت بود، اما هرگز به قیمت اصول او تمام نشد. بذر پپ گواردیولا، سرمربی، مدت‌ها پیش زیر نظر کرایف کاشته شده بود و پاداش‌هایی که او اکنون درو می‌کند، از همان درخت کنجکاوی است که همه چیز را جذب کرده است.
-------

آهنگ منبع : آهنگی برای خواندن