بیماری‌ای که بی سروصدا در سراسر فوتبال در حال شیوع است (پارت سوم)

در صورتی که پارت‌های قبلی رو نخوندین، برای متوجه شدن محتوای پیشرو، اول اونا رو بخونید

اتلتیک در این جا می‌تواند این موارد را افشا کند:

بازیکنان در همه سطوح حرفه‌ای بازی از لورازپام، تمازپام و دیازپام استفاده می‌کنند؛ داروهایی نسخه‌ای که اعتیادآورند و با بیماری زوال عقل نیز ارتباط دارند.
بعضی از بازیکنان نظر پزشکان باشگاه‌های خود را نادیده گرفته و بدون نظارت از این داروها استفاده می‌کنند.
بعضی از بازیکنان به دلیل برنامه‌ی ذاتا پرفشار و بی‌رحمانه‌ی بازی‌ها برای استفاده از این داروها تحت فشار قرار می‌گیرند.
از این داروها برای درمان اضطراب و همچنین بی‌خوابی مرتبط با تعداد فزاینده‌ی بازی‌هایی که در شب برگزار می‌شوند و سفرهای طولانی استفاده شده است.
بازیکنان به خاطر فقدان آموزش در این زمینه، به طور گسترده‌ای از خطرات آرام‌بخش‌ها ناآگاهند.
دست کم یک بازیکن بزرگ در یکی از باشگاه‌های صدر جدولی لیگ برتر انگلیس به خاطر وابستگی خود به این داروها از ترکیب تیم برای بازی‌ها بیرون گذاشته شده است.
یک پزشک مجرب که زمانی در یک باشگاه لیگ برتری مشغول به کار بوده است – کسی که رهبری تیم‌های پزشکی متعددی را در دنیای ورزش عهده‌دار بوده – می‌گوید: «این مشکل مختص به فوتبال نیست.» او تأکید می‌کند که خواب، در کنار تغذیه، عنصری ضروری در فرایند بازیابیِ هر ورزشکاری است و اثری بسیار بیشتر از تکنولوژی نوظهور مرتبط با جوراب‌های طبی فشاری یا استخرهای آب‌درمانی دارد.

با این حال او باور دارد که فوتبال با مسئله‌ای حاد مواجه است، چرا که محیط این ورزش، به خاطر ساعات نامناسبی که بازیکنان در آن بازی می‌کنند، به شکلی نیست که آنها بتوانند خواب خوبی داشته باشند. او به افزایش تعداد بازی‌های عصرگاهی در برنامه‌ی بازی‌ها در قیاس با ۱۰ سال پیش اشاره می‌کند (بیش از ۳۰ درصد افزایش) و همچنین افزایش استفاده از محرک‌های کافئینی پیش از بازی و در حین آن. پس از این‌ها هم بحث تحریک ناشی از خود بازی وجود دارد – اضطراب رقابت و بررسی موشکافانه‌ای که از جانب افراد بیرونی و انتقادی که از سوی افراد نزدیک، پس از هر بازی وجود دارد.

یک دهه قبل شبکه‌های اجتماعی، مثل توییتر، به اندازه‌ی امروز مورد استفاده نبود. حالا در بعضی رختکن‌ها بازیکنان – حتی پیش از شادی پس از برد یا استنطاق پس از باخت – سراغ موبایل‌های خود می‌روند تا ببینند نمایش آنها مورد چه انتقاداتی قرار گرفته است؛ هم از سوی کارشناس‌ها و شرط‌بندها و هم آنهایی که حتی بازی را ندیده‌اند. پس از فشار ناشی از همه این موارد هم اثر مضر نگاه به صفحه‌ی نمایش گوشی قبل از خواب وجود دارد.

برای یک بازیکن صحبت با پزشک باشگاه و درخواست کمک راحت‌تر است تا رسیدگی به همه‌ی این مسائل. «اما دارو به جای ایجاد یک الگوی خواب ثابت، مانع از شکل‌گیری آن می‌شود»؛ این را پزشکی می‌گوید که تأکید دارد همه‌ی قرص‌هایی که اثری دارند، به شدت هم اعتیادآورند.

علاوه بر این، نادیده گرفتن یک فرهنگ رو به رشد هم برای بازیکنان جوان‌تر سخت‌تر شده است. به آنها یاد داده می‌شود که از آنچه بازیکنان مسن‌تر انجام می‌دهند تبعیت کنند؛ امری که منجر به ریسک بیشتر و بیشتر برای سلامتی آنها می‌شود، بدون این که خودشان متوجه آن باشند.

راگبی در همین دوران در جنگ پنهانش علیه مسکن‌هایی که بازیکنان، با وجود کمبود شواهد علمی مبنی بر فایده آن، پیش و پس از بازی‌ها مصرف می‌کردند، تا حدی پیشرفت داشته است. در فوتبال چندین پزشک که یکدیگر را از قبل نمی‌شناخته‌اند، این دیدگاه همدیگر را که قرص‌های خواب «هیچ گونه فایده‌ای» ندارد، اما «به طوری فزاینده در حال محبوب شدن است» تأیید کرده‌اند.


خیلی ممنون که مطالعه کردین

ادامه در پارت‌های بعدی