بیماری‌ای که بی سروصدا در سراسر فوتبال در حال شیوع است (پارت چهارم)

ابتدا پارت‌های قبلی رو مطالعه کتید

قرص‌های خواب‌آور عموما به سه علت مضر در نظر گرفته می‌شود. دلیل اول اثر خماری است که مشکلات بنیادی را صرفا به روز بعدی موکول می‌کند. دلیل دوم در ارتباط با افت عملکرد بازیکنان متعاقب مصرف این قرص‌ها در قیاس با توانایی واقعی‌شان است. دلیل سوم هم این که این قرص‌ها به شدت اعتیادآور است.

داستان‌هایی درباره درخواست بازیکنان سطح بالای لیگ برتر انگلیس از پزشک باشگاهشان برای تجویز دیازپام وجود دارد؛ آرام‌بخشی که در دهه‌ی ۵۰ میلادی که مردان و زنان جنگ‌زده برای غلبه بر وحشت گذشته‌شان استفاده می‌کردند و تحت عنوان «قرص خوشحالی» شناخته می‌شد.

یک متخصص پزشکی می‌گوید: «مشکلات خیلی زود از راه می‌رسد. از میان رفتن اثر قرص، بازیکنان را مضطرب‌تر می‌کند و این یعنی بی‌خوابی. همین باعث می‌شود یک قرص دیگر هم بخورند و خیلی زود به سه یا چهار قرص در هفته می‌رسند. به زودی به جایی می‌رسند که بدون قرص‌ها نمی‌توانند بگذرانند.»

پزشکان در فوتبال در موقعیت‌های سختی قرار می‌گیرند. در ابتدا آنها معمولا تلاش می‌کنند مشکلات یک بازیکن را از طریق مکانیسم‌هایی جز تجویز دارو مدیریت کنند. اگر بازیکنی، به خصوص یک بازیکن سطح بالا، اصرار کند که بر حسب چیزی که هم‌تیمی‌اش به او گفته نسخه‌ای دریافت کند، پزشکانِ تیم تحت فشار قرار می‌گیرند. متخصصین پزشکی در زمینه‌ی تجویز دارو به مقامات حاکم پاسخگو هستند و نه کارفرماهایشان، اما اگر نه بگویند، ریسک این را به جان می‌خرند که بازیکن با سرمربی باشگاه صحبت کند. این امر می‌تواند شغل آن پزشک را به خطر بیاندازد.

یک پزشک به اتلتیک گفت: «می‌توانید تلاش کنید گفتگویی طولانی با بازیکن داشته باشید، اما در ۹۰ درصد موارد آنها همچنان قرص را می‌خواهند. آنگاه ریسک این وجود دارد که آنها پیش سرمربی بروند و شکایت کنند – بگویند که سطحی از پشتیبانی را که نیاز دارند دریافت نمی‌کنند. یا حتی بدتر، آرام‌بخش را از جای دیگری تأمین و بدون نظارت خوددرمانی کنند.»

در محیط فوتبال این حس وجود دارد که کارهای خیلی بیشتری برای جلوگیری از این اتفاق می‌توان کرد. پزشکی که به کمپین‌های افزایش آگاهی از خطرات مواد مخدر، الکل، قمار و مسکن‌ها اشاره می‌کند – اما نه آرام‌بخش‌ها – می‌گوید: «این باید بخشی از برنامه‌ی آموزشی آکادمی‌ها باشد. گرچه که آرام‌بخش‌ها در همان دسته‌ی آسیب احتمالی قرار می‌گیرند.»

منابع نزدیک به بازیکنان لیگ برتر انگلیس اذعان داشته‌اند که بسیاری از آنها برای مقابله با سفرهای شبانه پس از بازی‌های اروپایی یا ملی که شامل پروازهای طولانی است، از این قرص‌ها استفاده می‌کنند؛ پروازهایی که گاهی به گوشه‌های دور افتاده‌ی جهان است. «اگر بازیکنی فرضا سه‌شنبه یا چهارشنبه در آن سوی اقیانوس اطلس لباس تیم ملی کشورش را بر تن کند و صبح شنبه هم بازی‌ای پیش رو داشته باشد، برای آماده شدن در کورس با زمان قرار می‌گیرد. یک قرص می‌تواند هر کسی را بی‌هوش کند و صبح روز بعد آنها همزمان با فرود هواپیما بیدار می‌شوند.»

یکی از بازیکنان فعال در لیگ فوتبال که قبلا لورازپام استفاده کرده است و پیش از آن که خیلی دیر شود خودش را از آن ورطه بیرون کشید، اعتراف می‌کند که قبل از آن به سرعت به این دارو وابستگی پیدا کرده بود. «در ابتدای کار بیدار می‌شوید و حس خوبی دارید. اما در حال به تعویق انداختن مواجهه با مشکل هستید. دیرتر حسی مزخرف خواهید داشت. اگر هم مثل من مضطرب باشید، قرص مشکل را حل نمی‌کند. فقط دارید روی آن سرپوش می‌گذارید تا زمانی دیگر.»

مشکل هیچ‌گاه به خواب رفتن نبوده است. مسئله‌ی اصلی در خواب باقی ماندن است. یک سرمربی فعال در لیگ فوتبال برای اتلتیک توضیح می‌دهد که چرا شروع به مصرف این قرص‌ها کرده است.

خیلی ممنون که مطالعه کردید
ادامه در پارت‌های بعدی