پست درخواستی:*زیگیسموند شلومو فروید*

سلام خدمت دوستان محترم.
بنا به درخواست یک سری از عزیزان،با توجه به علاقمندی آنها به جملات زیگموند فروید، درخواست آنها را مبنی بر نشر زندگی نامه فروید، اجابت نموده و آن را بارگزاری میکنم. لذا امیدوارم با استتقبال شما عزیزان این پست رنگ و بویی تازه بگیرد:

*** این پست طولانی می باشد و فقط برای آن دسته از عزیزانی است که علاقه به این مطلب دارند. ***

البته پست های بنده مبنی بر سخنان بزرگان، سر جای خود خواهد بود و به هیچ وجه به این اندازه طولانی نخواد بود، ولیکن این پست درخواستی بود و استثنا......

زیگموند فروید در یک خانواده‌ی یهودی طبقه‌ی متوسط در سال ۱۸۵۶، در جایی که اکنون قلمروی جمهوری چک است متولد شد. او عشق عمیقی به مادرش، که او را «زیگی طلایی» خود می‌نامید، و خصومتی همان‌قدر عمیق با پدرش داشت، که احتمالاً تهدید کرده بود که آلت جنسی زیگی کوچک را قطع می‌کند اگر دست از لمس آن نکشد.

زندگی حرفه‌ای او یک موفقیت یک شبه نبود. او به عنوان یک دانشجوی پزشکی جوان، صدها مارماهی نر را در تلاشی ناموفق برای یافتن اندام‌های تولید مثل آن‌ها تشریح کرد، و در نهایت موفق به انتشار هیچ‌چیز در مورد این مبحث نشد. آن‌گاه، توجه خود را به یک داروی بیهوشی هیجان‌انگیز جدید معطوف کرد، و خواص شگفت‌انگیز آن را اعلام کرد. اما متاسفانه معلوم شد که کوکائین خطرناک و اعتیادآور است، و فروید مجبور شد دست از حمایت استفاده‌ی پزشکی از آن بردارد.

چند سال بعد، او بالاخره شروع به ترسیم خطوط کلی رشته‌ای کرد که نهایتاً نام او را بر سر زبان‌ها می‌انداخت: نوعی طب روانشناسی جدید به نام روانکاوی. مطالعه‌ی برجسته‌ی او کتابش در سال ۱۹۰۰ به نام «تفسیر رویا» بود. کتاب‌های بسیاری به دنبال آن آمدند، که مهمترین‌شان عبارتند از آسیب‌شناسی روانی زندگی روزمره (۱۹۰۱)، موارد «هانس کوچک» و «موش مرد» (۱۹۰۹)، فراسوی اصل لذت (۱۹۲۰) و تمدن و ملالت‌های آن (۱۹۳۰).

علی‌رغم موفقیت وی به عنوان دکتر، نویسنده و متخصص روانشناسی، او اغلب ناراضی بود. او به کارش اعتیاد داشت و نزد یکی از دوستان خود اعتراف کرد «نمی‌توانم زندگی بدون کار را واقعاً راحت و آسوده تصور کنم». او در طی بخشی داغ و فعال از تحقیقات خود، ثبت کرد: «بیمار اصلی که مشغله‌ی من را تشکیل می‌دهد خودم هستم».

زیگموند فروید می‌توانست نسبت به همکاران خود بسیار حسود باشد. یک‌بار در حین تماشای سخنرانی کارل یونگ از هوش رفت، و تقریباً تمام دانش‌جویانش را از دیدن آلفرد آدلر منع کرد. متقاعد شده بود که بین ۶۱ تا ۶۲ سالگی خواهد مرد، و فوبیای عظیمی در مورد آن اعداد داشت. یک‌بار در طول اقامت خود در آتن وقتی شماره‌ی اتاق‌اش ۳۱، یعنی نصف ۶۲ بود، حمله‌ی عصبی به او دست داد. او خودش را با سیگار محبوب خود آرام می‌کرد، اما در مورد آن‌هم بسیار خودآگاه بود، زیرا فکر می‌کرد که جایگزینی برای عادات خودارضایی قبلی وی است.

با این حال، اندوه‌ها و اضطراب‌های خصوصی او در واقع بخشی از بزرگ‌ترین سهم او در علم بودند: تحقیقات او در مورد ناراحتی‌های عجیب ذهن انسان. کار او به ما نشان می‌دهد که بخش آگاه و عقلانی ذهن، به بیان وی «حتی در خانه‌ی خودش صاحب‌اختیار نیست». و ما تحت کنترل نیروهای رقیب قرار داریم، که برخی فراسوی ادراک آگاهانه‌ی ما هستند. ما ناگزیر از توجه به نظریه او هستیم، هر چقدر هم که برخی از نظریات او ممکن است عجیب، ناخوشایند یا طنزآمیز به نظر برسند، زیرا شرح فوق‌العاده روشنگری به ما می‌دهد که چرا انسان بودن به راستی بسیار دشوار است.

ادامه مطلب در کامنت ها: