این روزها زمان ورود نسل جدیدی از استعدادها به فوتبال است که از خیابانها و زمینهای خاکی برخاسته و در لاماسیا پرورش یافتهاند. لامین یامال نمونهای از این نسل است که بسیار بیپروا، جسور، شجاع و بیتوجه است و آنچه را که میخواهد انجام میدهد و اولین چیزی که به ذهنش میرسد را اجرا میکند. اگر بخواهد دریبل بزند، بلافاصله دریبل میزند و اگر تصمیم به شوت زدن بگیرد، با تمام قدرت شوت میزند.
این نسلی است که میخواهد از لحظات خود استفاده کند و این درست مانند گروهی دیگر از جوانانی است که سالها پیش به بارسلونا آمدند تا پروژهای موفق را رقم بزنند و آنها تحت مدیریت افرادی همچون لاپورتا، سوریانو، اینگلا، روسل و... به این هدف رسیدند. اما وقتی درباره نسل فعلی از بازیکنان جوان مانند لامین، گاوی، پدری، فرمین و بالده صحبت میکنیم، متوجه میشویم که آنها از نسل قبلی مانند اینیستا، ژاوی، مسی، پیکه، والوس و پویول جسورتر هستند؛ چرا که آنها در هنگام مراسمها و حضور در رسانهها احترام بیشتری قائل بودند.
شاید هانسی فلیک از طرز تفکر یامال زمانی که به او توهینهای نژادپرستانه شد و گفت که تنها برایش بازی خوب مهم است، خوشش آمده باشد؛ اما پایین کشیدن شورت و ارسال پاسخ به انتقادات فن در فارت ستاره هلندی، پس از صعود به نیمه نهایی رفتار قابل قبولی نبود.
شاید بگوییم که به خاطر جوانی این کار را کرده است، اما واقعاً نیازی نبود و در حضور کاپیتانی مانند کارلوس پویول در رختکن، هرگز چنین اتفاقی رخ نمیداد.