فراتر از مرز های همیشگی؛ جزایر مارشال، تنها سرزمینی که فوتبال در آن نا شناخته است!

توضیح: به قول ایوب:-> تیتر منبعه:D

سازمان ملل متحد، 195 کشور را به رسمیت می شناسد که 194 تای آن تیم ملی فوتبال دارند.

از سن مارینو و سودان جنوبی تا وانواتو و واتیکان سیتی(:|)، همه این ها کشورهایی روی کره زمین هستند که حداقل برای یک بار هم که شده، یک بازی ملی انجام داده اند اما جزایر مارشال، تنها کشوری در جهان است که توسط سازمان ملل به رسمیت شناخته می شود که تیم فوتبال ندارد. 

جزایر مارشال کشوری است که در جزایر مرجانی اقیانوس آرام شمالی، میان استرالیا و هاوایی واقع شده است. جزایر مارشال جایی است که کاشفان قرون وسطی، آن را آخر دنیا می دانستند. هزاران سال پیش اولین دریانوردان مارشالی،  این جزیره را "Ad jolet jen Anij" به معنای میراث مبارک ما از سوی خدا نامگذاری کرده بودند. جزایر مارشال به دو زنجیره جزیره تقسیم می شود؛ راتاک به معنای طلوع خورشید و رلیک به معنای غروب خورشید. جزایر مارشال، وطنِ 60 هزار نفر است. جزایر مارشال را به خاطر پرورش ماهی تن و سپری کردن تعطیلات عجیب و غریب در آن می شناسند اما پیش تر اقداماتی خشونت آمیز هم در آن صورت گرفته است. طی سال های 1946 تا 1958، ایالات متحده آمریکا سلاح های هسته ای خود را در بیکینی آتول در جزایر مارشال آزمایش کرد. جزایر مارشال بیش از هر کشوری در دنیا در خطر تغییرات اقلیمی قرار دارد و البته فوتبال در آن اصلا شناخته شده نیست. این در حالی است کشورهای همسایه جزایر مارشال یعنی کیریباتی، نائورو و گوام همگی تیم فوتبال دارند.

جزایر مارشال، عضوی از فیفا نیست و هرگز تیم ملی فوتبال نداشته و مطابق انتظار، لیگ داخلی هم ندارد. اگرچه اکنون گروهی از مشتاقانِ فوتبال سعی دارند شرایط را تغییر دهند. جزایر مارشال یک برنامه بلند مدت برای شرکت در مقدماتی جام جهانی دارد اما این کشور روی آتشفشان های قدیمی که توسط بالا آمدن سطح آب دریا خاموش شده اند، بنا شده و زمین فوتبال ندارد. 

شم لیوای، یکی از پیشگامان تغییرات ورزش و برگزاری مسابقات فوتبال در جزایر مارشال است. او که در جزایر ویرجین آمریکا در دریای کارائیب تحصیل می کرد، در دوران مدرسه فوتبال بازی می کرد اما علاقه واقعی او به فوتبال وقتی برانگیخته شد که پسرش به فوتبال علاقه نشان داد:

من فقط یک پدر هستم که برای تربیت فرزندش اشتیاق دارد و تعجب می کنم چرا در این جا کسی فوتبال بازی نمی کند. من می خواستم شرایط را برای پسرم تغییر دهم. ما اعضای جامعه ای هستیم که روی آینده فرزندان مان سرمایه گذاری انجام می دهیم. 

لیوای مسئول افتتاح اتحادیه فوتبال جزایر مارشال در 31 دسامبر 2020 است. او در این راه از وکلایی فوتبال دوست از جزایر سلیمان، بچه های پر و پا قرص منچستریونایتد و خواهر زاده رییس جمهور سابق جزایر مارشال کمک گرفت. با وجود تلاش های آن ها، این یک مبارزه برای تحمیل دیدگاه شان به ملتی است که هیچ پیوند تاریخی با فوتبال نداشته اند. لیوای در این باره گفته:

ما یک جزیره معمولی و کشوری بسیار آرام هستیم. از نظر زیرساخت ها شرایط مدرنی نداریم. مردم ما ساده زیست هستند، نه تجمل گرا. فوتبال ورزشی گران است و ما به تجهیزات و لباس نیاز داریم. همه چیز این جا آمریکایی پیش می رود و محبوب ترین ورزش ها هم آمریکایی هستند. این جا مردم بسکتبال، سافت بال و والیبال بازی می کنند. برای بسکتبال بازی کردن، فقط به یک توپ و حلقه نیاز است و حتی به فضا و زمین هم نیازی نیست. 

فضای بازی کردن، مشکل کلیدی برای فوتبال در جزایر مارشال است. فوتبال نسبت به بسکتبال فضای بیشتری می طلبد. یک استادیوم فوتبال، زمینی حداقل 7 هزار متر مربعی می خواهد و علاوه بر آن تجهیزات مربوط به زمین هم باید ساخته شوند. بزرگ ترین جزیره مجمع الجزایر مارشال، ماجورو اتول نام دارد که مساحتش فقط 9.71 کیلومتر مربع است. با افزایش سطح آب، این مساحت ممکن است خیلی سریع کم تر شود. جزایر مارشال برای سرمایه گذاری روی ورزش، وقت و فضای لازم را ندارد. دیواین وایتی از ترویج دهندگان فوتبال در جزایر مارشال که در طول تحصیلش در رشته قانون حقوق بشر در لندن عاشق فوتبال شد، در این خصوص گفته:

در حال حاضر هیچ زمین فوتبالی با مساحت کامل در جزایر مارشال وجود ندارد اما من به آینده فوتبال در این جا باور دارم. بچه ها در مدرسه به فوتبال علاقه مند می شوند و از والدین شان می خواهند بگذارند فوتبال بازی کنند. سپس پدر و مادر بچه ها به ما فشار می آورند تا تمرینات و مسابقات را شروع کنیم. بچه های شش تا ده ساله، علاقه زیادی به فوتبال دارند. هفته گذشته با وزارت آموزش و پرورش دیداری داشتیم و گفتیم در برنامه درسی بچه ها در کنار بیسبال، بسکتبال و والیبال، فوتبال هم می خواهیم. 

ادامه در کامنت ها:-> منبع: طرفداری:->