کتاب فرگوسن فصل 12 مورینیو : حریف استثنایی 1-14

ما دراین چندسال اخیر دچار قضاوت نادرست شدیم.خود من
درباره چند نفر مثل جمباجمبا وکلبرسون وبقیھ.من خودمو درمورد اجازه رفتن رالف میلنھ(بازیکن دھھ
٨٠ تا ٩٠ منچستر) سرزنش میکنم.اون برام ١٧٠ ھزارتا خرج برداشت. سرپرست تیم مدام بھ من
میگفت ما یھ رالف میلنھ دیگھ میخایم رییس. برای حدود بیست سال کادرفنی من با من موافق بودن کھ
١٩٩۵ ) یھ - رفتن اوجبران نداشت.اونا فراموش نکردند. رفتن ویلیام پرانیر(مدافع میانی سالھای ١٩٩۶
بار دیگھ منو سوژه کرد.حتی پاتریس اورا وقتی کھ دیگھ برای خودش کسی شده بود یھ روز ازمن
پرسید :رییس شما ویلیام پرانیروجذب کرده بودین؟ رایان گیگز سرشو انداخت پایین تا اینو شنید. منم
خیلی خلاصھ بھش گفتم:آره پسرم! امتحانی یبار ازش استفاده کردیم. اورا گفت:یبار فقط؟! ویزویزش
داشت شروع میشد،نمیخاست مثھ اینکھ بیخیال بشه بعد دوباره
گفت:چند تا بازی بود؟ گفتم: دوتا مسابقھ. گفتم دوتا بازی ھمینجوری فقط؟. بھش گفتم : آره اون خیلی
ضایع بود!پاتریس دیگھ تا تھشو خوند(دیگھ رفت روسکوت!).
اولین کاری کھ با بازیکن انجام میدین اینھ کھ خودشو پیدا کنھ. تو مسائل مالی،پیداکردن خونھ،بحث
زبان،بحث رفت وآمدش.این یھ سیستمھ. بحث دونستن زبان ھمیشھ بزرگترین مانع
ھستش. مشکل زبان آنتونیو والنسیا مثلا داستانی بود واسھ خودش.مشکل اصلی او اعتماد بھ نفسش
دراین زمینھ بود.بھ عنوان مثال بنده میتونم فرانسوی بنویسم و بخونم ولی حداقل اعتماد بھ نفس را
برای صحبت کردنش دارم.آنتونیو اینو میدونست.یھ دفعھ ازم پرسید:فرانسویتون چطوره؟ بیشرف
فھمیده بود! ولی من سوتی ندادم کھ دارم رو صحبت کردنم بھ فرانسھ، کارمیکنم. من تلاشم را برای
اونکار انجام میدادم. والنسیا داشت درانگلستان کار میکرد پس اوباید میپذیرفت زبان را.بھ عنوان یک
بازیکن درحد تیم ملی نترس بود.بھ ھیچوجھ نمیتونستید اونو بترسوندیش.اون بچھ ناف
خیابون پاولا بود(یھ خیابون پرجمعیت درکلمبیا).زندگی وایناش داغون بود اطلاعتش از ھرچیزی
بگیر نگیر داشت.
.
.
.
خب فکر میکنم برای مدتی طولانی این پست و نتونم بذارم پس پیشاپیش
از کسایی که دنبال میکنن معذرت میخوام ...