"از بندر بارسلونتا تا کستل فیلد منچستر"

"از بندر بارسلونتا تا کستل فیلد منچستر"

"تاریخ دایره ای است ..."

بارسلونای والورده شباهات زیادی (مخصوصا در بازی های اخیر ) با منچستر مورینیو دارد .
بارسلونا بعد از پپ کمتر توانست به طراوات و شادابی آن روزها بازی کند و منچستر بعد از فرگوسن هرگز نتوانسته بود به افتخارات آن دوره برسد .
آقای خاص همه چیز داشت تاریخ و فلسفه قوی باشگاه، بازیکنانی مستعد و فوق ستاره، دستیارانی قوی و از همه مهمتر هوادارانی متعصب. ولی هیچ کدام از این عناصر نتوانست از نتایج بد تیم به رهبری مورینیو جلوگیری کند، بعد از اخراج مورینیو و ورود سولسشر و با استفاده از همان امکانات قبلی به یک باره خون تازه ای در تیم تزریق شد، خوب حالا مطمئنا شما هم این سوال را دارید: به طور خاص این تغییرات تاکتیکی اعمال شده از سوی سولسشر چه بوده اند که ظاهر آشفته تیم را به این سرعت و بازدهی سر و سامان داده است؟
برای شروع می توانیم از بخش شروع حملات تیم صحبت کنیم. صحبت از تغییرات اعمال شده در مرحله "طراحی حمله". در این بخش سولسشر گروه " دو- دو" مورینیو شامل دو مدافع آخر و دو هافبک چسبیده به آنها را به یک گروه "سه نفره خطی" تغییر داده است. کار هم خیلی ساده شکل می گیرد. دو مدافع آخر در عرض باز شده و ماتیچ با حرکت به عقب بین آنها جایگیری می کند. این اقدام سه مولفه مثبت برای بازی تهاجمی را در خود تولید می کند. اول. دو بک کناری تیم بدون ترس از فضای خالی پشت سرشان می توانند بازی از جناحین را انجام دهند. دوم. تعداد نفرات حاضر در زمین حریف و جلوی توپ بیشتر می شود. و سوم که می تواند از همه مهمتر باشد. سه بازیکن طراح حمله کل عرض زمین را پوشش داده و با پاسکاری و تعویض کانال بین هم انواع گزینه های حمله ای را امتحان می کنند و همچنین به راحتی از پس پرس دو مهاجم حریف برمی آیند. در حالی که در ایده مورینیو دو گروه دو نفره در طول هم قرار می گرفتند و حریف به راحتی با استفاده از یک زوج مهاجم بین آنها، ارتباط شان را قطع می کرد. زوج مهاجمی که روبروی دو مدافع آخر قرار گرفته و از طراحی حمله آنها هم حتی جلوگیری می کردند. چون قضیه فقط یک بازی دو بازیکن با دو گزینه برابر دو بلاک دفاعی بود.
این فقط یک نمونه اولیه در تغییر استایل تعریف کرده مورینیو برای هافبک های میانی بود. استایلی که از آنها در اکثر اوقات بازی به عنوان "هافبک عقب گیر" انتظار داشت اما سولسشر یک خط بطلان روی عقب کشیدن هافبک ها کشید. درواقع قضیه ساده است : خط میانی موتور تیم است. وقتی آنها را در عقب زمین چینش کنی یعنی دنبال کار دفاعی هستی و وقتی آنها را در جلوی زمین چینش کنی یعنی انتظارات تهاجمی از تیم داری. به عنوان نمونه در سیستم مورینیو وقتی دو هافبک شماره هشت و ده تیم تا عرض هافبک شماره شش عقب می آمدند چه اتفاقی رخ می داد؟ با این عقب نشینی یک فضای خالی بزرگ با خط مهاجم ایجاد می شد.
در بحث تاکتیک پرسینگ تیم هم تغییراتی اعمال شده. تغییراتی سازنده و مفید. مورینیو در یونایتد از تاکتیک پرس "بازیکن دونده" برای خط هافبک استفاده می کرد و به آنها دستور می داد با تمام توان روی چند بازیکن در یک منطقه جلوی زمین فشار اعمال کنند تا بتوان برتری نفری ایجاد کرد. این یک طرح قوی اما ریسک پذیر بود و در زمان هایی که با شکست مواجه می شد فضای زیادی را پشت خط هافبک برای تیم حریف ایجاد می کرد. اما سولسشر از تاکتیک پرس "خط دونده" برای هافبک ها استفاده می کند. طبق این تاکتیک هافبک ها با یک پرس جمعی روی فضای مورد نیاز هافبک های حریف برای بازی، اقدام به بازی تقابلی کرده و با توانایی بیشتر خود آنها را شکست می دهند. اینجا همان جایی است که یکی از تفاوت های اصلی بین دو سرمربی را نشان می دهد. تفاوت اعتقاد داشتن سولسشر به استعداد های فردی ستاره های تیمش در برابر مورینیویی که این استعدادها را انکار می کند.
و البته خوب همه ما می دانیم که تفاوت اصلی بین این دو سرمربی در مبحث فلسفه بازی می باشد. مورینیو در تمام مواقع حتی هنگام حمله کردن نیز به کنترل فضاهای حیاتی پشت توپ جهت جلوگیری از ضدحمله خوردن فکر می کند در حالی که سولسشر نشان داده که مربی است که در تمام لحظات به کنترل توپ و ریتم می اندیشد و از این طریق سعی می کند بر بازی سوار شود. فلسفه بازی که نه فقط در الترافورد بلکه در تمام دنیا طرفداران بیشتری دارد و به همین دلیل است که تماشاگران منچستر با روی باز از سرمربی جدید تیم و تغییرات وی استقبال کرده اند.