Barcelonitis : بیماری پیچیده ای است که از حسادت ایجاد میشود و فرد قادر نیست هیچ چیز مثبت یا خوبی را درباره بارسلونا ببینند و از هرچیزی که معنای خوبی درباره بارسلونا دارد حمایت کند.
این تعریف من است و گویای زندگی بسیاری در اسپانیاست. کافیست لیست اسپانیا اعلام شود تا آنها سر و صدای زیادی به پا کنند. چرا کوبارسی و یامال دعوت شدند اما براهیم دیاز نشد؟
اعتراف میکنم که علیرغم اینکه سال ها پوشش اخبار بارسلونا و اسپانیا را انجام میدهم از سر و صداهایی که درباره تصمیم براهیم دیاز برای انتخاب مراکش ایجاد شده شگفت زده شده ام. او خودش پس از اینکه دید جایگاهی ندارد مراکش را انتخاب کرد و باید به تصمیم او احترام گذاشت اما هوادران تیم مادریدی طوری به مربی حمله میکنند که گویا او براهیمدونا یا تناسخ یافته مارادونا است درحالی که براهیم حتی در رئال مادرید هم جایگاه ثابتی ندارد.
توماس رونسرو: 17 سال منتظر رفتن مسی بودم و حالا لامینه یامال آمده. این شوخیه؟
آنها تیم ملی را متهم به بارسایی پرستی میکنند درحالی که اگر صادقانه نگاه کنیم بارسلونا هیچ سودی از دعوت بازیکنان جوان آینده دار خود از تیم ملی عایدش نمیشود. این چیزی جز خستگی و دقایق بیشتر بازی و احتمال مصدومیت ندارد.
دعوت از کوبارسی همچنین شروعی برای حضور او در یورو و المپیک است و بارسلونا اصلا از این ماجرا هیجان زده نیست زیرا خطر مصدومیت او و از دست دادن بازی ها جزو اولین عواقب آن است.
کسانی که امروز از دعوت کوبارسی انتقاد میکنند همان هایی هستند که از دعوت گاوی انتقاد میکردند و بعد چه شد؟ گاوی دهان همه آنها را بست.
آنها به موفقیت جوانان بارسلونا حسادت میکنند. هرچیزی که رنگ و بوی بارسلونا را بدهد باعث ایجاد حسادت در آنها میشود . صدایش را در نیاورید اما آنها حاضرند هرچیزی بدهند تا کوبارسی و گاوی لباس سفید به تن کنند.
توماس رونسرو: اگر رئیس رئال مادرید بودم گاوی را میخریدم
باید به تمام کسانی که از انتخاب کوبارسی ناراحت شده اند یادآوری کنیم که بزرگترین افتخار تیم ملی اسپانیا در آفریقای جنوبی با تیمی بدست آمد که ستون فقرات آن را بازیکنان بارسلونا تشکیل میدادند و اکثریت ترکیب از بارسلونا بودند. برخی استعدادها را میسازند و آنها را میبخشند و برخی دیگر با ضدیت علیه آن زندگی میکنند.