نابغه ای بنام تراپ

‍ تراپاتونی در چهار کشور طعم قهرمانی را چشید: ایتالیا، آلمان، پرتغال و اتریش. با رکوردی که فقط ارنست هاپل را کنار خود دید. یگانه مربی ایتالیایی‌ای بود که خارج از مرزهای ایتالیا همان‌قدر به توفیق دست یافت که در کشورش. حضورش در ایتالیا آنچنان دیرپا بود که مجله‌ی کالچو ایتالیا در توصیفش نوشت «نمی‌توان فلورانس را بدون کلیسای بزرگش به یاد آورد. نمی‌توان ونیز را بدون میدان سن‌مارک به یاد آورد. نمی‌توان رم را بدون بخش قدیمی‌اش به یاد آورد.» و سپس می‌افزاید «نمی‌توان فوتبال معاصر ایتالیا را بدون جیووانی تراپاتونی مرور کرد.»
تراپاتونی از نخستین حضورش در میدان در سال ۱۹۶۰ به فوتبال ایتالیا سنجاق شد. به کالچو. تکه‌ای پررنگ. با تصاویری متفاوت و متنوع از عصری به عصر دیگر. "تراپاتونی" برای هر گروه از طرفداران جایگاه متفاوتی داشت. برای میلانی‌ها هافبک دفاعی رسوخ‌ناپذیری بود که در کسب اولین جام اروپایی نقشی اساسی بازی کرد. برای یوونتوسی‌ها موفق‌ترین مربی تاریخ باشگاه. یگانه مربی‌ای که هر سه جام اروپایی را ربود. طرفداران یووه بعدها نمی‌توانستند از پرسش «یووه‌ی تراپ قوی‌تر بود یا یووه‌ی لیپی؟» فرار کنند. تراپ برای اینتری‌ها یک رکوردشکن شد. برای طرفداران فیورنتینا مربی‌ای که تا آستانه‌ی فتح قله رفت و برای طرفداران فوتبال ایتالیا مربی تیم ملی‌ای که قربانی داور شد... هر جا رفت نشانی پررنگ از خود بر جای گذاشت.
بارها تکرار کرده بود: "خوش اقبال بودم برای تیم بزرگی مثل میلان بازی کردم. خوش شانس بودم فرصت رهبری باشگاه‌هایی مثل یوونتوس، اینتر و بایرن مونیخ را به دست آوردم. خوش اقبال بودم افتخارات پرشماری کسب کردم. وقتی فوتبال را آغاز کردم پسر بچه‌ای بودم و به تدریج مرد شدم. فوتبال برایم مترادف با شور و هیجان بود. همیشه و همه‌‌جا. فوتبال سرشناسم کرد. جام‌های فراوانی کسب کردم. ولی معیارهایم، ارزش‌هایم تغییر نکردند. هرگز و هیچ وقت."
تراپاتونی مثل میلیونری بود که در محله‌ی خطرناکی سرخوشانه رانندگی می‌کرد و دستش را با ساعتی به مارک رولکس از پنجره بیرون گذاشته و سوت می‌زد.