زیدان بر بام...

زیدان بر بام...
جشن قهرمانی مثل همیشه نبود. برنابئو خالی بود و بازیکنان زیدان را در زمین تمرینی دی استفانو بالا و پایین می فرستادند. همه چیز ساده برگزار شد، ولی آمیخته به شادی که زیدان آن را با اهمیت تر از پیروزی های اروپایی خواند.

ده پیروزی پیاپی یعنی پایان درد و عذاب و فصل پیش زیزو و پسرانش. آن هم طی فصلی طولانی با تعطیلی که هر تیمی را به نابودی می کشید.

.
پیروزی زیدان طعم دیگری داشت. این بار بدون رونالدو. بدون گران ترین بازیکنانش از گرت بیل گرفته تا هازارد و رودریگز. با دل بستن به سربازان قدیمی اش. راموس، کاسمیرو، کارواخال، مادریچ و کروس. همان هایی که قهرمان اروپا شده بودند. همان ها که از ته دل برایش بازی کردند. آن هم با تنوع تاکتیکی که او بدان ها روی آورد. از سیستم چهار سه سه و چهارر پنج یک و چهار چهار دو.

.

دفاعی آهنین و با انضباط رئال فقط بیست و سه گل دریافت کرد. کورتوا به روزهای اوجش بازگشت. راموس همان کاپیتان جان سخت شد. هم کاپیتانی که همه را به مبارزه فراخواند و هم ضربه های سرنوشت ساز را به گل بدل ساخت. واران احتمالا بهترین فصلش را با پیراهن سپید سپری کرد. مندی در دفاع چپ هوشیارانه ظاهر شد و کاسمیرو همان هافبک دفاعی تسلیم ناپذیر بود.


در خط حمله بنزما خونسرد بی ادعا شد مهاجمی مهار ناپذیر. با بیست و یک گل و هشت پاس گل. ولی بیست و یک بازیکن برای زیدان دروازه ها را باز کردند تا نشان دهند رئال فقط به کریم دل نبسته بود. فقط میلیتائو و دیاز بودند که گلی نزدند.



همه اینها دو امتیاز کمتر رئال پس از قرنطینه را بدل به هفت امتیاز برتری کرد و آنها با شایستگی قهرمان لیگ شدند. سومین قهرمان شان طی دوازده سال.

درسوی دیگر چی؟ در نوکمپ چه گذشت؟ چرا بارسا صدرنشینی را از کف داد؟ چرا بدترین بارسا را طی یک دهه دیدیم.

طرفداران بارسا و مدیران باشگاه قیمت سنگینی برابر کنار گذاشتن والورده در میانه راه پرداختند. دل بستن به ستین، مربی که طرفداران او را بی افتخار می خواندند آمیخته به نزول بازیکنان شد و حاکمیت یک دهه ای بارسا اندک اندک از دست رفت. تا فصل بعد. تا عصری نو. تا خانه تکانی بزرگ