خون مي چكد از ديده در اين كنج صبوري اين صبر كه من مي كنم افشردن جان است...

دیروز به پدرم زنگ زدم، هر روز زنگ می‌زنم و حالش را می‌پرسم.

موقع خداحافظی حرفی زد که حسابی بغضی شدم

گفت: "بنده نوازی کردی زنگ زدی"

وقتی که گوشی را قطع کردم هق هق زدم زیر گریه که چقدر پدر خوب و مهربان است.



دیشب خواهرم به خانه‌ام آمده بود، شب ماند، صبح بیدار شدم و دیدم حمام و دستشویی

را برق انداخته‌است.

گاز را شسته‌است، قاشق و چنگال‌ها و ظرف‌ها را مرتب چیده‌ است و...



وقتی توی خیابان ماشینم خاموش شد اولین کسی که به دادم رسید برادرم بود...

و منو از نگاه ها و کمک های با توقع رها کرد..



امروز عصر با مادرم حرف می‌زدم

برایش عکس بستنی فرستادم. مادرم عاشق بستنی‌ست گفتم بستنی را که دیدم یادت افتادم

برایم نوشت: "من همیشه به یادتم...چه با بستنی...چه بی بستنی"



و من

نشسته‌ام و به کلمه‌ی "خانواده" فکر می‌کنم،

که در کنارِ تمامِ نارفاقتی‌ها،

پلیدی‌ها و دورویی‌های آدم‌ها و روزگار،

تنها یک کلمه نیست،

بلکه یک دنیا آرامش و امنیت است.

«قدر خانواده را بدانید»

میگن پدر حتی اگه بیمار وشکسته باشه ولی بازم وقتی که توی خونه هست اون خونه روشنایی داره ولی امان از روزی که پدر بره اونموقع کل خونه حتی اگه هزاران لامپ هم داشته باشه هنوزم خاموش میمونه