آهای با تو ام , اگه این هنر نیست پس چی هنره ؟

مشکل از مخاطبان امروز است که اگر فیلم سیاه سفید باشد دلیلی برایشان است که نبینند و این فیلم ها را از مد افتاده و بدون قدیمی می دانند و اگر فیلم پر زرق برق تر و اکشن باشد ان را از بهترین های تاریخ می دانند و ملاک با کیفیت بودن فیلم پیچیدگیه ان است ولی اصلا فکر نمی کنند که اگر پیچیدگی ان را بگیرید چه چیزی ازش باقی خواهد ماند و ان ها اصلا به سینما گذشته نگاه نمی کنند و فقط هرچه جدید بیاید را می بینند .
مخاطبان سطحی نگر شده اند و فقط خفن بودن شخصیت که مثلا باحال سیگار بکشد یا نقشه های خفن بکشد برایشان مهم است اما..

ببینید من با سینما ی حال مشکل ندارم و اتفاقا فیلم های بسیار خوبی در این دوره امده که حرف برای گفتن دارند و سلیقه ها اصولا متفاوت است و این خوبه
حرف من سطحی نگری و معیار ها نقد های می توانم بگویم احمقانه برای یک فیلم میاورند و فقط جلوه های ویژه و خفن بودن کارها برایشان ارزش دارد
لطفا کیفیت سطح فیلم را با مسائل پیش پا افتاده نسنجیم

این نمونه ای از یک فیلم سیاه سفید که رنگی نیست ولی ارزشش از خیلی از فیلم های رنگی بهتر است:

فیلم 12 مرد خشمگین اثر فراموش نشدنی سیدنی لومت یکی از شاهکارهای ژانر درام دادگاهی است که تقریبا تمام داستان فیلم در اتاق شور هیئت ژوری می گذرد که 12 مرد دور هم جمع شده اند تا حکم نهایی قاتل جوانی را صادر کنند که پدر خود را با چاقوی ضامن داری به قتل رسانده و هیچکس شکی در مورد گناهکار بودنش ندارد مگر یک نفر از اعضای هیئت منصفه و این سر اغازیست بر مجادله ای کلامی که در ان هر شخص با توجه به پیش زمینه و جایگاه اجتماعی خود سعی در قانع نمودن عضو شماره 8 یا اقای دیویس با بازی هنری فاندا دارند.

این فیلم اینه تمام نمای جامعه دهه 60 امریکا و با نگاهی گسترده ترمی توان گفت که تصویری روشن از جوامع انسانی مدرن است که در ان هر شخص به مثابه نماینده ای از طبقه مخصوص خویش است و با انکه به موضوع واحدی می اندیشند ولی تجربیات و تعصبات مختلف باعث جدایی ان ها از یکدیگرمی شود و به گونه ای حکایت معروف فیل در اینجا هم تکرار می شود که هر کسی با پرده هایی که از خودخواهی ها، کج فهمی ها و تعصبات مختلف بر دیدگان خویش کشیده است درک متفاوتی از مسئله جرم و جنایت و حتی نوع نگاه به ان دارد و با تمام تفاوت هایی که این قشرهای گوناگون جامعه با یکدیگر دارند در یک مورد مشترکند و ان نگاه سطحی به مشکلات جامعه و احساس عدم نیاز به موشکافی بیشتر و ریشه یابی بزهکاری های اجتماعیست که نتیجه ان خشونت در بین جوانان، دزدی، قتل، فحشا و دیگر انحرافات اجتماعی را باعث می شود که دست اخر راحت ترین راه برای حل مسئله پاک کردن صورت مسئله و فرستادن مجرم به پای چوبه دار است.کارگردانی فیلم بدون شک فوق العاده است.همین بس که تمام داستان در یک اتاق است وفیلم روی دیالوگ جلو ی رود ولی تا اخر شما را جذب میکند (خیلی خیلی بیشتر از اکشن های امروزی).سیدنی لومت در این فیلم به خوبی هر چه تمام تر با لنزها بازی کرده است.اغاز فیلم ما فضای بازی از اتاق را مشاهده می کنیم ولی کم کم با توجه به سخت تر شدن رای گیری این فضا بسته و بسته تر می شود حتی شما سقف را نیز مشاهد می کنید و حس خفقانی که به این اعضا دست داده به شما هم دست می دهد.کلوزاپ هایی بیشتری را در فیلم مشاهده میکنیم این حس با گرفتن باران نیز بیشتر می شود و حتی شما فضای بارانی بیرون اتاق را نیز حس می کنید و این از ان شاهکارهایی در کارگردانی است که خیلی کم اتفاق می افتد.

این فیلم به ما فرق سینما و تئاتر را نشان می دهد با این که تمام فیلم در یک دکور است ولی اینجا این دوربین و لنز است که حس های گونانی را ایجاد میکند و این وجه تمایز سینما و تئاتر است. این فیلم این نکته ی حائز اهمیت را به ما درس می دهد: حتما برای ساختن یک فیلم سینمایی باید با انواع لنزها و زوایای دروبین اشنایی داشته باشیم(البته کاربرد درست و به جا!) تا فیلم مانند یک تئاتر برای بیننده نشود زیرا در حال حاضر بیننده به سینما امده تا فیلم سینمایی ببیند وگرنه به سمت سالن تئاتر میرفت!

فیلم دوازده مرد خشمگین از نگاه حقوقی :

در کنار نگاه منتقدانه این نوع فیلمها به نظام قضایی فیلم به طور کلی آشکارا به ستایش قانون می پردازد و درنهایت نشان می دهد که با اجرای صحیح قانون در دادگاهها می توان به عدالت رسید. جریان دادرسی در فیلم دوازده مرد خشمگین، به طور کلی در فضای خفقان آور اتاقی سیر می شود که در آن محاکمه ی قتل عمدی یک متهم برگزار شده است و هیئت منصفه در حال بررسی موضوع و صدور رأی خود درباره تقصیر متهم هستند.این فیلم در نگاه اول، گویا در نقد جدی حقوق کیفری دنبال می شود زیرا فقط تعداد اندکی از اعضای هیئت منصفه به مراحل دادرسی اهمیت می دهند و اکثراً تلاشی در جهت پی بردن به حقیقت نمی کنند، چنان که یکی می خواهد هرچه زودتر رأی به تقصیر متهم بدهد تا به مسابقه بیس بال خود برسد و دیگری چنین نتیجه گیری می کند که چون متهم یک خارجی است احتمالاً مجرم است . با وجود این، فیلم دوازده مرد خشمگین نشان می دهد که یک فرد تنها اما شجاع می تواند اجرای عدالت را تضمین کند، و در واقع مباحث مهمی را درباره سیستم رسیدگی های کیفری با حضور هیئت منصفه به نمایش می گذارد. این فیلم به ما نشان می دهد که سیستم کیفری ممکن است بی نقص نباشد اما درنهایت کارآمد است ؛ و درواقع نمونۀ کوچکی است از فرآیند دادرسی مردمی ( دموکراتیک ) که رکن آن اجماع و توافق عمومی بوده و آخر الامر به تصمیم عاقلانه می انجامد .

نقد از سایت نقد فارسی است