شما عدد نیستید!!!

خب! کنکور باز هم آمد و رفت!
نتایج کنکور آمد و مثل هر سال عده ای معدود خوشحال و عده ای کثیر! اندوهگین و شایدم گریان ! شدند.
نشستم و پیش خودم ٬‌ فضای خانه ی داوطلبان رو تصور کردم. اینکه هرکدام الان چ حسی دارند. کما ک من خودم هردو رو تجربه کردم.

یه لحظه زد ب سرم که این مطلب رو بنویسم و سعی کنم یجوری بدست حتی یک نفر هم ک شده برسونمش.

دوست عزیزم که این متن را میخوانی. نمیدانم که تو عضو کدام دسته ای. ولی برای تو و حتی خودم! از یک چیز خیلی میترسم. از این میترسم که در بحبوحه ی این هنگامه و هیاهو٬ شخصیت و ارزش اصیل انسانی تو گم شده باشد و تبدیل به یک عدد شده باشد! تعداد ارقامش مهم نیست.

هر عددی باشد ٬ چیزی نیست جز به حقارت کشیدن ظرفیت های وجودی انسان.

زندانی ها وقتی وارد زندان میشوند٬ دیگر نام و هویت و فامیل بیرونی ندارند. یک شماره که روی پلاک آنها درج شده به گردن آنها می اندازند و از آن پس ٬ آن زندانی با عنوان " زندانی شماره ی فلان " خطاب میشود.
و این بسیار دردناک است که هر سال شاهد قریب به ۱/۵ میلیون زندانی باشیم. زندانی اعدادی که روز اعلام نتایج به آنها لیبل میشود.

آنهایی که به رتبه ی دلخواهشان نرسیدند٬ به کنجی میخزند و اسیر زندان غم میشوند.
و آنهایی که به رتبه ی دلخواهشان رسیدند ٬ اکثرا!‌ اسیر زندان غرور میشوند.
زندانی ٬ زندانی است! چه زندانی غم چه زندانی غرور .

*** و اینکه انسان را با تمام ظرافتش ٬ با تمام حساسیت هایش ٬ با تمام خوبی هایش و بدی هایش را تبدیل کنیم به عدد و آن را بگذاریم ملاک و سنجه ی ارزش گذاری٬ چیزی نیست جز تحقیر وجود بشر. و مایه ی تاسف است! ***

حقا که بد امانتداری هستیم!

و من ٬ دختر مهربانی را میشناختم که هرچند یکبار به یکی از مراکز نگهداری کودکان بی سرپرست سر میزد و چه محبت ها که به کودکان آنجا نداشت! و بچه های آنجا چقدر اورا دوست داشتند.

روزی که دیدم بخاطر رتبه ی چهار رقمی کنکورش دارد گریه میکند٬ نشستم و های های به حال " انسانیت " گریه کردم
آیا داریم ارزش انسانی یک فرد را با این اندازه میگیریم که توانسته است در ۱۸ دقیقه به چند سوال عربی پاسخ بدهد؟!؟!؟!؟!

دوست عزیز! رفیق گلم

این با توست که میان این بازار شام٬ عضو کدام دسته باشی. میتوانی به این حقارت تن دهی و با سیلابی که ارزشهای انسانی ات را به تاراج میبرد ٬ همراه شوی.

یا میتوانی زنجیر ها را پاره کنی و خودت را از زندان تنگ و تاریک آن چند رقم لعنتی رها کنی و به سوی حقیقت بروی و ریه هایت را پر از اکسیژن انسانیت کنی و برفراز قله های بشر بایستی و فریاد بزنی :

ادامه در کامنت