یک سال در بارسلونا؛ سر بابی رابسون (بخش سوم)

رونالدو در دوره‌ی حضورش در بارسلونا با ۳۷ گلی که در لیگ زد به زهردارترین مهاجم نوک لالیگا تبدیل شد. یکی از این ۳۷ گل که چند روز پس از تولد ۲۰ سالگی‌اش در یک بازی خارج از خانه وارد دروازه‌ی تیم کامپوستلا کرد بیشتر از بقیه مورد توجه قرار گرفت. او در صحنه‌ی به ثمر رسیدن آن گل، توپ را از نیمه‌ی خودی برداشت و تا رسیدن به دروازه‌ی حریف با سرعتی بالا بازیکنان را یکی پس دیگری «درو» کرد.

بعدتر کمپانی Nike از ویدئوی این صحنه در یکی از تبلیغاتش استفاده کرد و زیر آن نوشت: «تصور کنید دعا کنید که بهترین بازیکن دنیا باشید و خدا صدایتان را بشنود.» ولی اگر این کمپانی به باشگاه بارسلونا می‌رفت می‌توانست ببیند که در واقع این دعای باشگاه بود که برای پیدا کردن یک مربی با توانایی جذب چنین استعدادی اجابت شده بود.

هنر بابی رابسون در این بود که خودش این استعداد را شناسایی کرد، به باشگاه آورد و به او پر و بال داد. جدایی رونالدو نیز بلافاصله پس از این که رابسون با سرمربی هلندی جدیدِ تیم جایگزین شد جای تعجب نداشت. ممکن است خیلی‌ها بگویند (کما اینکه گفته‌اند) که تنها کار رابسون این بود که جرقه‌ی اولیه را در آتش‌بازیِ رونالدو زد و اعتبار اصلی را باید به پای رونالدو و استعدادش نوشت. در پاسخ به این افراد باید گفت که تشخیص دادن این که کدام آتش‌بازی ارزش دیدن دارد نیز هنر کمی نیست.

با این همه، خود رونالدو نقش بابی رابسون را در موفقیت خودش و باشگاه بسیار پررنگ می‌داند و می‌گوید: «او یک مربی و یک انسان فوق‌العاده بود. او برای من نقش پدر را داشت. من با مربیان زیادی در فوتبال کار کرده‌ام، اما تفاوت سِر بابی با بقیه در انسانیت او و رابطه‌ای بود که با بازیکنانش داشت. او برای همه مثل پدر بود.»

این تعریف پرطمطراقی از رابسون است، مخصوصا اینکه همکاری این دو تنها هشت ماه به طول انجامید.

نوشتن تمام موفقیت تیم رابسون به پای گل‌های رونالدو نیز کار اشتباهی است. بازیکنان بااستعداد زیادی در ترکیب آن تیم بودند: پپ گواردیولا که نخبه‌ای بود و توانست به موفقیت‌هایی خیلی بزرگتر از این دست پیدا کند و کاپیتان پرصلابت‌شان ماری باکِرو؛ یا هریستو استویچکوف، شوت‌زنِ بلغار که در خط حمله در کنار رونالدو بازی می‌کرد و تفاوت تیم‌های کرویف و رابسون را این‌گونه توصیف کرد: «[تیم رابسون] روح داشت.»

این‌ها تعداد کمی از بازیکنانی بودند که با استانداردهای مورد انتظار کرویف هم‌خوانی نداشتند، استانداردهایی که در نهایت تیم رویایی کرویف را از نفس انداخت. اما دستان پدرانه‌ی رابسون به آنها روحِ دوباره دمید.

اولین نشانه‌های تیم احیا شده‌ی بارسا در آگوست ۱۹۹۶ و در دورِ رفت بازی سوپرکاپ مقابل اتلتیکو مادرید دیده شد. بارسا تکلیف جام را در همان بازیِ رفت یک سره کرد و جشنواره‌ی گلی به راه انداخت که بیشتر شبیه خط ‌و ‌نشان‌کشیدن برای رقبایش بود؛ اتفاقی که در طول فصل نیز تکرار شد. گل‌های جیووانی و پیتزی و گلی که بودای کوچک، ایوان دِلاپنیا بلافاصله پس از وارد شدنش به عنوان بازیکن تعویضی به جای گییِرمو آمور زد، تکمیل‌کننده‌ی دو گل رونالدو بودند.



ایوان دِلاپنیا

اتلتیکو در بازی برگشت با عزمی جزم برای جبران نتیجه به میدان رفت و سه گل نیز به ثمر رساند، اما گل استویچکوف در حوالی دقیقه‌ی ۶۰ برای پیروزی در مجموعِ دو بازی کافی بود تا بارسلونا و رابسون اولین جام فصل را دشت کنند.

موفقیت بعدی در جام در جام اروپا بود. جام حذفی فصل قبل با قهرمانی اتلتیکومادرید و نایب‌قهرمانی بارسلونا به پایان رسیده بود، اما چون اتلتیکو مجوز شرکت در لیگ قهرمانان اروپا را با قهرمانی در لالیگا داشت، بارسلونا به جای آن وارد جام‌در‌جام شد. این مسابقات برای بارسلونا به برکت درخشش رونالدو در پیروزی دو بر صفر برابر آ.ا.ک لارناکا در ماه سپتامبر آغاز شد. سطح آمادگی آبی‌آناری‌پوش‌ها داشت به تدریج افزایش می‌یافت. آنها در دور رفت با ستاره سرخ بلگراد به تساوی رسیدند و موفق شدند بازی برگشت در نوکمپ را با نتیجه‌ی ۲-۴ پیروز شوند.

به نظر می‌رسید در بازی نیمه‌نهایی برابر باشگاه سوئدی و گمنام آ.ای.کی استکهلم مشکل چندانی برای بارسلونا وجود نداشته باشد، اما در عین ناباوری، تیم سوئدی در دقیقه دو با گل پاسکال سیمپسون در ورزشگاه نو‌کمپ پیش افتاد. با این وجود، گل‌های گئورگه پوپسکو در دقیقه‌ی چهار و رونالدو و پیتزی در ادامه خیال همه را راحت کرد و یک تساوی در بازی برگشت بارسا را به نیمه‌نهایی فرستاد.

لیورپول، فیورنتینا و پاریسن ژرمن سه تیم دیگر راه یافته به مرحله‌ی نیمه‌نهایی بودند و آبی‌اناری‌پوش‌ها در برابر تیم ایتالیایی قرار گرفتند. دور رفت بازی نیمه‌نهایی در نوکمپ برگزار می‌شد و کاتالان‌ها با گل میگل آنخل نادال در پایان نیمه‌ی اول پیش افتادند. اما گابریل باتیستوتا در نیمه‌ی دوم بازی را به تساوی کشید تا این گل خارج از خانه دست‌گیر تیمش در بازی برگشت در ایتالیا باشد. با این همه، تیمِ رابسون در بازی دوم در ۲۴ آپریل در ورزشگاه استادیو آرتِمیو فرانکی، با به نمایش گذاشتن مجموعه‌ای از تاکتیک‌ها در همان نیمه‌ی اول با دو گل فرناندو کوتو و گواردیولا پیش افتاد و ناظرین را انگشت ‌به ‌دهان گذاشت.

بارسا در فینال جام‌در‌جام اروپا به پی اس جی که توانسته بود لیورپول را در مجموع سه بر دو شکست دهد رسید. همانند بیشتر فینال‌‌ها، این بازی نیز جذابیت بالایی نداشت و در نهایت با گل دقیقه‌ی ۳۸ رونالدو که از روی نقطه‌ی پنالتی زده شد به پایان رسید. به این ترتیب، بارسلونا دومین جامِ تحت هدایت سرمربی جدید را نیز بالای سر برد و در واقع، تیمِ رابسون توانسته بود تمامی جام‌های ممکن را به نوکمپ ببرد.

ادامه در کامنت...