ای کاش انقدر که می گفتیم خودبین هستیم؛خودبین بودیم

منهای فوتبال
ای کاش انقدر که می گفتیم خودبین هستیم؛خودبین بودیم. این حرف در ظاهر یک جمله معمولی است اما در پشت این جمله درد هایی بسیار هست.
قبل از اینکه ادامه پست را بگم، باید بگم منظور من تمامی افراد نیستند ولی اکثریت مردم(بخصوص ما ایرانی ها) این مشکل را دارند. حتی شاید من هم که این پست را می گذارم این مشکل را داشته باشم.
حرف من با خودمان هست. خود ما ایرانی ها!!
اغلب ما ایرانی ها معتقدیم که خودبین هستیم برای مثال شاید در روزمره از این جملات استفاده می کنیم: اهههه، ما چرا اینقدر خودبینیم یا می گوییم نگاه کن مردم پیشرفت می کنن و ما اینجا نشستیم و هیچ کاری نمی کنیم و فقط غرور و خودبینی داریم و یا به قول یک فرد ما ایرانی ها خودبین ترین انسان های جهانیــم.
از چه غروری صحبت می کنید؟از چه خودبینی صحبت می کنید؟
وقتی هر اتفاق و حماسه ای می شود بعضی ها تنها به دنبال غر زدن و مسخره بازی هست، پس این کجاش خودبینی هست؟
برای مثال: ایران یکی از تاریخی ترین کشورهای جهان هست و یکی از کشور هایی هستیم با بیشترین تمدن و در هر جا ما ایرانی ها اولین کسانی بودیم که چیز های مختلف را کشف و یا ساختند. اما با این وجود کسانی هستند که می گویند خب که چی؟ما در گذشته هر چه بودیم دیگه به کار الان مان نمی خورد. چرا به کارمان نمی خورد؟ اصلا چه کسی در مورد الان صحبت کرد که حرف حال رو وسط می کشیم؟ گذشته هر کشور و سرزمینی برای گذشته هست و ما باید برای این مسئله به جهان افتخار کنیم نه اینکه ادعای خودبینی و غرور داشته باشیم اما یک گوشه افسرده بنشینیم و بگوییم ما بدبختیــم.حالا این یک مثال بود اما برای افتخار و حماسه های ایران می توان کتابی به اندازه سه برابر شاهنامه نوشت! پس دیدید ما خودبین نیستیم!(البته یک بار دیگر می گویم منظور من تمام افراد نیست)
پس دیگر نگویید خودبینیم که می توان این حرف را به عنوان جوک قرن اعلام کرد!
ظاهرا خود درگیر هم هستیم!! برای مثال هر وقت کشوری قانونی را می گذارد همه ما ایرانی ها از ان حمایت می کنیم و می گوییم ای کاش در ایران هم این اتفاق می افتاد ولی وقتی همان کار در ایران رواج پیدا می کند نظرمان را عوض می کنیم و می گوییم این دیگر چه کاری است. می توانم مثال هم بزنم: زمانی که ژاپن در مدارسش، دانش اموزان مدرسه را نظافت می کردند گفتیم چه کار خوبی. اینطوری بچه ها تمیز کردن و نظافت را یاد می گیرن.اما وقتی در مدارس ما گفتن یک دستمال بردارید و نیمکت و زیر نیمکتتون رو تمیز کنید گفتید تمیز کردن مدرسه شغل دانش اموزان نیست. ما بچه هایمان را می فرستیم تا درس یاد بگیرن نه اینکه نظافت بکنن. پس چه شد؟ اخر دانش اموزان نظافت بکنن یا نکنن؟ من نمی دانم این کار درست است یا نه؟ اما مشکل من این هست که چرا نگرش ما برای ژاپن مثبت بود و برای خودمان منفی؟؟
ای کاش این مشکل ما که از ریشه خراب است روزی درست شود.ای کــــاااشش

نظر شما چیست؟