یادداشت: توماژوفسکی؛ دروازبانی که اشک ومبلی را درآورد!

اختصاصی بارسانیوز - در ادامه یادداشت های تاریخی فوتبالی بارسانیوز، به بررسی داستانی فراموش شده از جام جهانی فوتبال با بررسی یادداشت های BBC و Fourfourtwo خواهیم پرداخت.

در مقدماتی جام جهانی 1974 در کشور آلمان غربی، گویا تنها یک دروازبان می توانست جلوی کشوری بایستد که با ادعای فوتبال در حوالی قهرمانی جهان در سال 1966 تیمی قدرتمند به نظر می رسید، دروازبانی که با تحقق رویای یک ملت، لهستانی ها را روانه جامی کرد که به شگفتی های خود در آن جا ادامه دادند و در این بین تنها اشک ستاره های انگلستان نکته تلخ داستانی زیبا از دنیای فوتبال است.

در سال هایی که لهستان از لحاظ فوتبالی مورد تمسخر قرار می گرفت، هیچ کسی برای یان توماژوفسکی و هم تیمی هایش شانسی را برای حضور در آلمان غربی متصور نمی شد ولی لهستانی ها با کنار زدن قهرمان جام جهانی 1966 به عنوان صدرنشین مرحله مقدماتی روانه جام جهانی 1974 شدند تا انگلیسی ها را در هدف بزرگ و انتقام جویانه خود ناکام بگذارند.

انتقام جویانه؟ بله، انتقام بابت حذف انگلیسی ها از مرحله یک چهارم نهایی جام جهانی 1970 که با نتیجه 3-2 توسط آلمان غربی از جام کنار رفتند و قصد داشتند تا آن شکست تلخ را در کشور حریف جبران نمایند اما انگلیسی ها هرگز فکرش را هم نمی کردند که توسط کشوری از جام جهانی 1974 باز بمانند که آخرین دوره حضورش در جام جهانی فوتبال به سال 1938 مربوط می شد اگرچه که تیم المپیک و جوان لهستان در المپیک 1972 به عنوان قهرمانی دست یافته بود.

اما آن ناکامی بزرگ تنها به دلیل نتیجه تساوی 1-1 آخرین دیدار مرحله گروهی مقدماتی یا همان انتخابی بود که در استادیوم ومبلی، انگلستان در گشودن دروازه یان برای بیش از یک مرتبه ناکام ماند تا اینگونه 17 اکتبر 1973 در یاد و فکر لهستانی ها و انگلیسی ها با تفاوت تلخ و شیرینی آن ماندگار گردد.

در دیداری که تیم سر آلف رمزی نیاز به پیروزی برای صعود به جام جهانی 1974 آلمان غربی داشت، برایان کلاف کارشناس تلویزیونی معروف با لقب دلقک سیرک از دروازبان لهستان قبل از شروع بازی پذیرایی کرد. واقعا کسی فکرش را هم نمی کرد که انگلستان در کسب پیروزی آن دیدار حساس که 36 شوت را روانه دروازه آن دلقک کردند و 26 کرنر را ارسال نمودند ناکام بمانند آن هم در شرایطی که لهستانی ها تنها دو ضربه به سمت چارچوب انگلستان داشتند که همین مسئله آن دیدار را به نام یان توماژوفسکی ملقب کرد.

شرایط دور مقدماتی

بازی های دور مقدماتی در گروه 5 به این صورت بود که انگلستان، ولز و لهستان در گروهی سه تیمی به رقابت می پرداختند و در طی 6 دیدار رفت و برگشت تیم صدرنشین جواز حضور در جام جهانی 16 تیمه ان روزها را به دست می اورد. اولین دیدار در تاریخ 1972/11/15 در شهر کاردیف کشور ولز مابین ولز و انگلستان برگزار شد که با برتری 1-0 انگلیسی ها به پایان رسید و بیش از 2 ماه بعد این دیدار در لندن تکرار شد که حاصل آن نتیجه تساوی 1-1 بود.

دو ماه بعد، اینبار ولز موفق شد تا از لهستان را با نتیجه 2-0 در کاردیف از پیش رو بردارد تا نوبه به میزبانی های لهستان برسد. در اولین دیدار مابین لهستان و انگلستان، لهستانی ها در شهر Chorzów میزبان بودند که توانستند در دیدار پر از خشونت و توسط بازی وحشیانه خود و با توصیف بازی های خرکی و پر از داد و فریاد با دو گل پیروز شوند. این پیروزی لهستان سه ماه پس از شکست مقابل ولز باعث امیدواری این تیم برای صعود شد به صورتی که با شکست دادن ولز سه ماه پس از پیروزی مقابل انگلستان با نتیجه 3-0 با 4 امتیاز از 3 بازی بالاتر از ولز و انگلستان 3 امتیازی در صدر قرار گرفته اند تا بازی نهایی انگلستان و لهستان در لندن تکلیف تیم صعود کننده به جام جهانی را مشخص نماید.

بازیکنان انگلستان وضعیت آرامی قبل از بازی داشتند

بنابراین در گروه سه تیمی مقدماتی با حضور لهستان، انگلستان و ولز، باتوجه به اینکه قبل از آغاز بازی ها همه انگلستان را واجد شرایط حضور در جام جهانی می دانستند، در ماه ژوئن سال 1973 فشارها بر آلف رمزی بابت شکست 2-0 مقابل لهستان در دیدار رفت افزایش یافت.

به همین علت ترس و وحشت انگلستان را بابت باخت 2-0 در لهستان فراگرفت چون آن ها 7 سال قبل قهرمان جهان شده بودند و صعود نکردن به جام جهانی ننگ بزرگی شمرده می شد به ویژه اینکه انگلستان پس از اولین حضور خود در جام جهانی فوتبال در سال 1950 همواره در این تورنومنت ملی حضور داشت. انگلیسی ها اگرچه در جام جهانی 1970 مقابل آلمان غربی کنار رفته بودند اما به عنوان یکی از بهترین تیم های جام در کشور مکزیک کنار رفتند و از این رو به موفقیت در آلمان غربی بسیار امید داشتند.

کم کم به سراغ این دیدار مهیج برویم و توصیفات را ابتدا از زبان آلان کلارک زننده تک گل انگلستان و مهاجم آن روز لیدز یونایتد بشنویم که انتظار حضور 100 هزار تماشگر را در اولین بازی خود در ومبلی داشت و در این خصوص گفت:

"کشورهای زیادی آمدن به ومبلی را دوست نداشتند. در ان زمان ومبلی ترسناک به نظر می رسید و نگرش آلف رمزی نیز این بود که می گفت اجازه دهید تا هواداران نگران ما باشند چون او می دانست که شما به عنوان یک بازیکن در سطح ملی نیاز به سرمربی ندارید و تاکتیک شما را پیروز بازی نمی کند بلکه جو تماشاگران است که تاثیر می گذارد."

انگلیسی ها نگرانی نداشتند به صورتی که کولین بل ستاره منچستر سیتی نیز در تیم انگلستان گفته است: "استعداد های زیادی در انگلستان وجود داشت که به شما اجازه می داد تا دو یا سه تیم را برای انگلستان انتخاب کنید به صورتی که هیچ تفاوتیمابین تیم ها وجود نداشته باشد. ما خوش شانس بودیم که دنباله رو فتح مجدد جام جهانی بودیم چون این مسئله اعتماد به نفس زیادی به ما داده بود."

اما شاید بهتر باشد که لذت بازی را از زبان خود یان بشنویم که در مورد آن دیدار در گفت و گو با BBC اینگونه صحبت کرده است:

"من آن بازی را هرگز تماشا نکرده ام چون اگر شما یک بازی اینچنینی را انجام داده باشید آن را برای همیشه در قلب خود حفظ می کنید. باور می کنید که من می توانم در نیمه های شب بیدار شوم و هر دقیقه از بازی را برایتان به یاد بیاورم؟"

بری دیویس که در ومبلی بازی را از نزدیک تماشا می کرد و برای BBC یادداشت می نمود در خصوص آن دیدار نوشته است:

"من فکر نمی کنم که کسی فکر شکست خوردن و ناکامی انگلستان را می کرد. آن بازی در دوره ای بود که خیلی ساده باید بگویم که همه احساس می کردیم باید در جام جهانی حضور داشته باشیم و حضور نیافتن ما غیر قابل تصور بود."

اما سرمربی لهستان اینگونه تصور نمی کرد و می دانست که تیمش با حضور توماژوفسکی می تواند امید های لهستان را نسبت به حضور در جام جهانی حفظ نماید و از این رو در رختکن پیش از آغاز مسابقه به بازیکنان خود گفت:

"پیروزی مقابل یک تیم ضعیف هیچ خوشحالی ندارد. شما می توانید 20 سال بازی کنید و در طی این مدت 1000 تیم را از پیش رو بردارید ولی هیچ کس شما را به خاطر نخواهد سپرد. اما در بازی امشب، در یک تک دیدار، آن هم در مقابل تیمی مثل انگلستان و در استادیومی به مانند ومبلی این شانس به شما روی آورده است تا نام خودتان را در کتاب تاریخ ثبت نمایید."

اما به ماجرای آن دیدار برویم و چه بهتر که لحظه ورود به زمین را از زبان خود یان بشنویم که در حضور 100 هزار تماشاگر استادیوم ومبلی اینگونه سخن می گوید:

"همانطور که ما برای ورود به زمین گام بر می داشتیم، طرفداران انگلستان ما را با لقب حیوان صدا می زدند و به سمت ما بطری پرتاب می کردند. این شعارها به نحوه بازی و پیروزی ما در دیدار رفت اشاره داشت. صادقانه بگویم که در دیدار رفت ما خیلی خیلی خشونت به خرج دادیم. من از انگلستان تنها ترس نداشتم بلکه وحشت کرده بودم. آن ها یک ماه قبل از آن اتریش را با نتیجه 7-0 شکست داده بودند و زمانی که من در مقابل سرود ملی در حال پخش از استادیوم ومبلی قرار گرفتم تنها به این فکر می کردم که نکند اتریش بعدی باشیم. من حاضر بودم تا 10 سال از عمر خود را برای به دست اوردن یک تساوی بدهم چون احساس می کردم شانس موفقیت و صعود ما 100 به یک یا یک به 1000 باشد."

کلارک درخصوص وحشت لهستانی در آن لحظات گفته است:

"لهستانی ها وحشت زده به ما نگاه می کردند ولی ما خیلی آرامش داشتیم و در حال ادامس جویدن فکر می کردیم که در ان ها در نیمه اول سه گل خواهند خورد و بازی تمام خواهد شد."

توماژوفسکی نیز در خصوص وحشت خود و هم تیمی هایش در ادامه می گوید:

"ما همچنان تحت تاثیر قرار گرفته بودیم چون ما شاید تنها 15 بازی ملی انجام داده بودیم. ما همچنان در حال تجربه کسب کردن بودیم و تجربه چنین جوی را نداشتیم. من هرگز مجددا چنین سر و صدایی را نشنیده بودم و حتی صدای خودم نیز به گوشم نمی رسید و انگلیسی ها با تماشگران خود 12 نفر درون زمین بودند. سر و صدا فرصت ارتباط و تکلم با یکدیگر را درون زمین نمی داد و هر کسی می بایست بر قدرت غریضه و حافظه خود تکیه می کرد."

بازی آغاز شد و انگلستان همان تیم بازی مقابل اتریش را به زمین فرستاد به صورتی که کلارک، مارتین و میک کانون در خط حمله بازی می کردند و بلف تونی و مارتین پترز در میانه میدان حضور داشتند. طبق گفته های دروازبان لهستان که مرد اصلی داستان مااست، مربی لهستان از هدف انگلستان خبر داشت به صورتی که قبل از آغاز بازی به بازیکنان خود گفت:

"انگلستان به شدت حمله خواهد کرد. سرعت بازی را بگیرید و تا حد امکان بازی را ارام کنید."

اما علی رغم توصیه های مربی لهستان، تنها دو دقیقه زمان برد تا اولین حمله انگلستان شکل بگیرد و یان فشار بازی را اینگونه با شیرجه و جهش خود روی توپ احساس نماید، دروازبانی که با لباس زرد روشن خود خیلی زود صدمه دید:

"من فشار زیادی احساس می کردم و اصلا متوجه نشدم که آلن کلارک در فاصله دو متری من صاحب توپ شده ولی با هیاهوی تماشاگران متوجه کلارک شدم و سریعا برای گرفتن توپ هجوم بردم. من روی پای او شیرجه زدم و توپ را گرفتم اما او به جای لگد زدن به توپ، پنج استخوان نازک مچ دست چپم را شکست که مثل شیشه خرد شده بود. دستم در طول بازی توسط اسپری خنک کننده یخ زده بود و بالا رفتن آدرنالین خونم باعث شده بود تا درد آن را در طول بازی احساس نکنم."

اما یان از جمله جالب هم تیمی اش یاد می آورد که هنوز در ذهن او باقی مانده است که ادام موسیال در خصوص ان صحنه به او گفته بود:

"خوب شد که به تو لگد زد چون تو را از خواب بیدار کرد."

اما هم تیمی یان به نام گرژگورژ لاتو در خصوص عملکرد یان گفته است:

"یان خیلی شجاع بود و با اعتماد به نفس عمل می کرد. او حتی تا 15 متر برای گرفتن توپ جلو می آمد و هر توپی را که می توانست خطرساز شود و به سمت دروازه می امد را سیو می کرد و هر توپی را نیز که او نمی توانست دفع کند ما با لگد زدن به زیر توپ دور می کردیم."

پس از آن موقعیت، فرصت های پیاپی انگلستان از دست می رفت و هر بار یان به نوعی با بازوها، پاها و دست های خود دروازه را نجات می داد و هر بار که او در واکنش های خود اشتباه می کرد، هم تیمی های او به دادش می رسیدند و این رنج ها باعض شد تا نیمه اول بدون گل به اتمام برسد.

یان درخصوص نیمه اول بازی و فشار انگلستان گفته است:

"ما قصد حفظ توپ را داشتیم اما انگلستان اجازه این کار را نمی داد. هر بار که ما توپ را تصاحب می کردیم و کمی استادیوم آرام می گرفتف انگلستانی ها سریع توپ را از ما می گرفتند."

کالین بل نیز درخصوص دفاع اتوبوسی لهستانی ها اینگونه گفته است که:

"خیلی سخت است که تلاش کنید از سد تیمی بگذرید که تمام بازیکنانش پشت توپ حضور داشتند. ان ها در خیلی از زمان بازی با 11 نفر درون محوطه خود دفاع می کردند."

از نکات برجسته آن دیدار در بین دو نیمه بازی رقم خورد جایی که کلاف به عنوان کارشناس بازی در BBC، تنها دو روز پس از استعفا از هدایت دربی کانتی خطاب به مردم کشورش گفت:

"آرام باشید، نگران نباشید، گل ها از راه خواهند رسید"   

و به معنای واقعی کلمه حرف کلاف در مورد از راه رسیدن گل ها در نیمه دوم درست بود با این تفاوت که گل نصیب لهستان شد.

اما در بین دو نیمه مربی لهستان با بازیکنانی مواجه شد که از لحاظ جسمی و ذهنی خسته بودند و از این رو سعی در انگیزه دادن به آن ها داشت که لاتو از صحبت های مربی خود یاد کرد:

"صادقانه می گویم که ما در نیمه اول هنگ بودیم. می دانستیم که عملکردمان نا امید کننده بود. ولی موقعی که در بین دو نیمه وارد رختکن شدیم مربی به ما گفت که فقط یک 45 دقیقه دیگر تا جام جهانی فاصله داریم و می توانیم با روحیه و عزم و اراده خود به این هدف برسیم. او به ما گفت که هر دقیقه که بگذرد فشار انگلستان افزایش می یابد و ما باید از این مزیت جلو کشیدن ان ها استفاده کنیم."

مفسر کهنه کار به نام دیویس نیز در تایید این گفته ها و تاکتیک لهستان گفت:

"من زمان زیادی را صرف تماشای لهستانی ها در تمرینات قبل از بازی کرده بودم. من می توانستم ببینم که آن ها قرار است چگونه بازی کنند. آن ها می دانستند که تحت فشار خواهند بود و قاعدتا در بین دو نیمه اینگونه فکر می کردند که باید به سرعت بازی را از انگلستان بقاپند و ضد حمله بزنند."

همینگونه نیز شد و در ابتدای نیمه دوم، ضربه یان دومارسکی با پاس سریعی که در ربودن توپ از میانه زمین دریافت کرد با گذر از پیتر شیلتون به تور دروازه انگلستان چسبید تا استرس در ومبلی به وجود آید. گل بدی که شیلتون دریافت کرد، سرزنش هانتر را در پی داشت که شیلتون از آن به عنوان بدترین لحظه زندگی خود یاد می کند و اعتراف کرد که می توانست واکنش بهتری روی آن توپ نشان دهد.

شیلتون در خصوص گل دریافتی خود بیان کرد:

"من سعی کردم که به صورت کامل توپ را مهار کنم و اگر باتجربه تر بودم سعی می کردم تا با یک پا و یا زانوی خود به جای مهار توپ با دست، آن را دفع نمایم."

اما هشت دقیقه بعد کافی بود تا شیلتون از زیر فشار خارج گردد به صورتی که مارتین پترز توسط آدام موسیال درون محوطه جریمه سرنگون شد که بعد ها خود مارتین از دایو خود روی ان صحنه پرده برداشت ولی با این حال داور بلژیکی دیدار اعلام پنالتی کرد.

ولی استرس شیلتون به حدی بالا بود که توانایی دیدن صحنه و ضربه پنالتی آلن کلارک را نداشت و پشت به دروازه لهستان نشست. اما دروازبان انگلستان نیازی به نگرانی نداشت چون مهاجم لیدز یونایتد پشت ضربه پنالتی ایستاده بود که سه گل از 9 گل ملی خود را از روی نقطه پنالتی به ثمر رسانده بود و چهارمین آن را نیز در راه می دید.

درنهایت ضربه پنالتی به خوبی توسط کلارک زده شد که یان مسیر توپ را اشتباه تشخیص داد که هرچند به نظر می رسید در صورت صحیح تشخیص دادن مسیر توپ نیز نمی توانست آن را مهار نماید. یان در خصوص تصمیم خود برای مهار ضربه پنالتی کلارک اینگونه توضیح داده است:

"من در تلاش بودم تا مسیر ضربه کلارک را حدس بزنم. اما زمانی که سوت زده شد او به سمت توپ آمد و انگار که با بچه ها تمرین کرده باشد به توپ ضربه زد و ان را به گل تبدیل نمود. او خیلی خونسردانه ضربه زد. اگرمی توانستم او را بابت زدن چنین ضربه خونسردانه ای تحت چنین فشاری تحسین کنم، همانجا این کار را انجام می دادم."

کلارک نیز درخصوص پنالتی خود بیان کرده است:

"من همیشه دروازبانان را حین گرم کردن زیرنظر داشتم و می دیدم که به چپ می پرند یا راست. بنلابراین من می دانستم که توپ را به کجا بفرستم."

بنابراین پس از 21 ضربه به سمت دروازه، انگلیسی ها موفق به گلزنی شدند اما همچنان برای صعود به جام جهانی نیاز به یک گل دیگر داشتند و برای این کار تنها 27 دقیقه زمان باقی مانده بود، زمانی که قصد داشت تا برای انگلیسی ها به سرعت ولی برای لهستانی ها به کندی سپری شود. در 10 دقیقه انتهایی بازی آلان کلارک فکر می کرد که گل پیروزی بخش انگلستان را نیز به ثمر رسانده به صورتی که یان در خصوص آن صحنه گفته است:

"او شوت زیبایی زد و من مجبور به واکنش به سمت چپ خودم شدم. باید اعتراف کنم که اگر در جای مناسبی حضور نداشتم و در زمان مناسبی جهش نمی کردم نمی توانستم آن توپ را سیو کنم. نمی دانم که چه شد و فکر کنم خدا گفت که چه کار کنم و شاید شانسی بود. انگلیسی ها فکر می کردند که گل زده اند اما تنها یک کرنر نصیب آن ها شد. من خنده ام گرفته بود چون زمانی که به کلارک نگاه کردم او باور نمی کرد و با چشمانی باز خیره و مات و مبهوت شده بود. من می دانستم که ان ها پس از این دیگر قادر به گلزنی نخواهند بود. بنابراین دو موقعیتی که از کلارک در ابتدا و انتهای بازی گرفتم لحظاتی کلیدی و بسیار مهمی از بازی بودند."

کلارک نیز در خصوص آن ضربه گفته است:

"اینقدر بازیکن در جلوی دروازه آن ها قرار داشت که من حتی دروازبان را نمی دیدم. فکر می کردم که توپ به کنج دروازه رفته است. من حتی برای ان نیم جشنی نیز گرفتم ولی او توپ را گرفت. او حتی نمی توانست موقع ضربه زدن توپ را ببیند و باید توپ را به صورت غریزی می گرفت."

زمان زیادی باقی نمانده بود و آلف رمزی در دقیقه 88، کوین هکتور را به جای مارتین چیورس روانه زمین کرد. این تعویض در حال اثرگذاری بود اما ضربه سر هکتور نیز از روی کرنر ارسالی کارساز نشد که هانتر در خصوص ان ضربه سر گفته است که اگر خوش شانس بودیم می توانستیم شبی رویایی داشته باشیم. ولی در نهایت با به صدا درآمدن سوت داور بلژیکی دیدار، طبق گزارش دیویس، سکوت معناداری در ومبلی 100 هزار نفری حاکم شد.

اما تراژدی پس از سوت پایان بازی نیز اشک های انگلیسی ها بود که درون زمین ، چمن های ومبلی را آبیاری می کردند که هانتر آن جو را اینگونه توصیف می کند:

"بابی مور دستش را بر روی شانه من انداخت و چیزهایی در گوشم می گفت ولی من نمی دانم که چه می گفت. در رختکن سکوت حکم فرما بود و همه می دتنستیم که همه چیز تمام شده است. آلف در رختکن به ما گفت که من برای همه شما متاسفم چون شما نمی توانستید بیش از این تلاش کنید و بازی بهتری ارائه دهید و گمان می کنم که پیروز نشدن ما مقدر شده بود."

 اما در سوی دیگر اشک های شوق لهستانی ها نمایانگر رویایی بزرگی بود که تحقق بخشیده بودند، جشنی که یان اینگونه توصیف کرده است:

"چگونه جشن گرفتم؟ من تنها کسی بودم که جشن نگرفتم چون من برخلاف همه در هتل و در اتاق پزشکی ماندم تا به مداوای من بپردازم و بقیه برای جشن رفتند. من درد زیادی از ناحیه مچ دست و پای خود احساس می کردم. ولی صبح روز بعد احساس بسیار خوشایندی به من دشت داد چون تصویرم روی جلد صفحات روزنامه ها بود. آن ها به من لقب مرد متوقف کننده انگلستان را داده بودند اما واقعا من در این کار تنها نبودم چون 11 نفر درون زمین جنگیدیم. مقابل انگلستان من اشتباهاتی مرتکب شدم اما ان ها من را سرزنش نکردند چون هم تیمی های من بودند."

صبح روز بعد روزنامه های انگلیسی خبر از پایان جهان دادند که نشان از عمق فاجعه می داد. هانتر در خصوص تلخی ان شکست اضافه می کند:

"گویی که در گلویم میله فرو کرده باشند. اگر بازی را مجددا برگزار می کردیم، به همان شیوه بازی می کردیم و شش گل می زدیم. آن بازی در اوج دوران حرفه ای من بود که جام جهانی از دست رفت."

بنابراین ومبلی را می توان شروع دوره طلایی در تاریخ فوتبال این کشور دانست لهستانی که یکسال بعد در آلمان غربی با شکست برزیل در دیدار رده بندی به عنوان سومی جهان دست یافت و انگلستان نیز از ان روز به بعد ناکامی در رقابت های ملی را آغاز کرد تا همچنان در حسرت قهرمانی جهان باقی بمانند.

جوجه اردک زشت داستان ما که در نهایت به قویی زیبا تبدیل شد، توماژوفسکی دروازبان لهستانی است که هم اکنون یک سیاست مدار 68 ساله می باشد کسی که درخصوص ملاقات خود با کلاف، یعنی خطاب کننده خود به عنوان دلقک بیان کرد:

"من او را در BBC در شهر منچستر ملاقات کردم و او بابت انچه که قبل از آغاز بازی به من گفته بودم عذرخواهی کرد. با هم دست دادیم و من از او تشکر کردم چون تنها آدم های بزرگ به اشتباهات خود اعتراف می کنند."

بازیکنان انگلستان

Peter Shilton, Paul Madeley, Roy McFarland, Norman Hunter, Emlyn Hughes, Colin Bell, Tony Currie, Mick Channon, Martin Chivers (sub: Kevin Hector, 88 min), Martin Peters, Allan Clarke

بازیکنن لهستان

Jan Tomaszewski; Antoni Szymanowski, Miroslaw Bulzacki, Jerzy Gorgoń, Adam Musial; Leslaw Cmikiewicz, Kazimierz Deyna, Henryk Kasperczak; Grzegorz Lato, Jan Domarski 

Manager: Kazimierz Górski