آنالیز سوپرکاپ؛ راز پلن های دوم و سوم والورده در گذار به سیستم 3-3-4 (+ تصاویر و شماتیک)

اختصاصی بارسانیوز – فوتبال در دنیای امروز فراتر از آن است که بتوان جزئیات را تنها با یک بار دیدن بازی متوجه شد فوتبالی که امروزه به عنوان یک علم نیازمند دانش و دید و نگرشی بزرگ است که مربیانی در آن موفق هستند که بتوانند با قدرت بازی خوانی حریف، تاکتیک های خود را پیاده کنند که درنهایت اجرای آن وابسته به توانایی و کیفیت بازیکنان است.

بنابراین بازی های پیش فصل در شرایطی که بازیکنان جدید هنوز کاملا با شاکله اصلی تیم وفق نیافته اند مناسب ترین زمان برای آزمایش ایده ها و بررسی کیفیت بازیکنان جهت بازی در پست های مختلف است که ارنستو والورده حتی این کار را به عنوان یک شجاعت بزرگ در سوپر کاپ انجام داد.

در تعبیر مسی آورده اند که لئو هیچگاه اعتراض خود را پنهان نمی کند و حتی در نخستین فصل لوئیز انریکه رسما به او انتقاد کرد اما درخصوص والورده اوضاع متفاوت است چون بازیکنان ایده ها و به ویژه بازی خوانی او از حریف را درک می کنند.

لیونل مسی در سال ها در سیستم 3-3-4 سنتی بارسلونا به عنوان وینگر راست کار می کرد که تمایل زیادی جهت حرکت به میانه زمین دارد که باعث می شود جناح راست به عنوان یک معضل برای تیم تبدیل شود که دنی آلوز به خوبی نقش خود را برای پر کردن آن فضا انجام می داد و رفت و آمدهای زیادی در حین بازی در طول زمین داشت.

سیستم بارسلونا در ابتدای بازی

2-4-4 در فصل گذشته

والورده در فصل گذشته برای اینکه مسی بتواند طبق خواسته خود از میانه زمین استفاده کند از او به عنوان 9 کاذب با قرار دادن یک هافبک راست در سیستم 2-4-4 استفاده کرد که حالا برای فصل جدید به نظر می رسد که این رویکرد دوران آن تمام شده چون والورده محکوم به ارائه بازی تهاجمی تر است.

سیستم بازی مقابل سویا

به صورت معمول تیم با 4 مدافع مقابل سویا بازی کرد که این چهار مدافع با جلو کشیدن فضای زیادی را پشت سر خود داشتند که دو مدافع کناری نیز طبق معمول نفوذ می کردند با این تفاوت که سمدو در جناح راست وینگری را جهت همکاری دراختیار نداشت چون مسی اغلب در میانه زمین بود و رافینیا را به عنوان یک هافبک تهاجمی در کنار خود می دید که باعث شد سمدو مجبور به ارائه یک بازی محتاطانه شود چون بازیکنی را در آن فضا جهت پشتیبانی کردن و همچنین پشتیبانی خود دراختیار نداشت.

این در شرایطی بود که جوردی آلبا در جناح چپ وضعیت کاملا متفاوت تری با حضور دمبله داشت و آزادتر و راحت تر کار می کرد و آرتور نیز حضور داشت.

دردسر تاکتیکی رافینیا

در خط هافبک، بوسکتس طبق معمول نقش همیشگی خود را انجام می داد و آرتور نقش هافبک کنترل گر یا مالک توپ را برعهده داشت که اجازه می داد بازی خود را در میانه زمین دیکته کند و جابجایی های او کلید ارتباط خط دفاع و حمله محسوب می شد و او به نوعی نقش اینیستای جدید را داشت.

اما رافینیا در جناح راست با مشکل تاکتیکی بزرگی مواجه بود چون به دلیل تمایل مسی برای نفوذ به میانه زمین، مجبور بود تا قسمت های گسترده ای از زمین را پوشش دهد دقیقا همانند 9 کاذب در میانه زمین تا جای خالی مسی را نیز پر کند که همانند تصویر زیر موفق به انجام این کار نشد.

زدن مسی به میانه زمین و خالی بودن جای او

رافینیا در رویکردی محتاطانه کمتر به جناح راست رفت که درنهایت باعث شد تا سمدو نیز حمایت کمی از سوی رافینیا در جناح راست در صورت نفوذ داشته باشد چون فضای پشت سر خود را خالی می دید.

به دلیل همین اوضاع این مسئله باعث شد تا رافینیا در پوزیشن بد خود کمتر توپ دریافت کند و نتوانست نقش زیادی در بازی سازی داشته باشد که وقتی راکیتیچ در نیمه دوم به بازی آمد توانست به خوبی این وظیفه را انجام دهد که رافینیا در نیمه نخست در انجام آن ناتوان بود و توانست جای مسی را در جناح راست پوشش دهد.

دمبله در جناح چپ

برخلاف رافینیا، دمبله در جناح چپ با آرامش کار را  دنبال می کرد چون یک مزیت بزرگ با حضور آرتور، مسی و آلبا در کنار خود داشت و به همین دلیل بیشترین خطرات بارسلونا در نیمه نخست از جناح چپ صورت گرفت.

راکیتیچ جای خالی مسی را برخلاف رافینیا پر کرد

با ورود راکیتیچ و حمایت فوق العاده او از مسی و سمدو تغییری چشمگیر در بازی بارسلونا با خروج رافینیا رخ داد و وقتی مسی به داخل می زد، راکیتیچ در حمایت از او جایش را مثل تصویر بالا پر می کرد و حضور او اعتماد به نفس در سمدو را با تزریق آرامش بیشتر کرد تا بارسلونا حضور یک هافبک بازیساز را به صورت موقت حس کند که البته پس از ورود کوتینیو اوضاع تغییر کرد چون در سیستم 1-3-2-4، کوتینیو به عنوان وینگر چپ، راکیتیچ را به عنوان یک هافبک دفاعی به عقب فرستاد و مسی بهعنوان هافبک بازیساز کار کرد که البته تیم هماهنگ تری را نیز نشان داد و حالا جالب خواهد بود تا ببینیم که والورده در طول فصل از چه سیستمی استفاده خواهد کرد.

سیستم 1-3-2-4 با آمدن دمبله به جناح راست

والورده به دنبال بازگشت به 3-3-4 در بازی های پیش فصل

والورده در فصل قبل باتوجه به خروج نیمار سیستم 2-4-4 را اتخاذ کرد و آن را در طول فصل ادامه داد اما حالا ارنستو با استفاده از سیستم 3-3-4 خبر از بازگشت بارسلونا به سیستم سنتی خودش را می دهد تا این پیام را صادر کند که سیستم 2-4-4 در فصل گذشته تنها با توجه به اتفاقات خروج نیمار و مصدومیت دمبله رخ داده بود.

والورده حالا برای سیستم 3-3-4 نیازمند بازیکنی جهت پر کردن جای اینیستا است که برای این کار آرتور ملو را دراختیار دارد که احتمالا در کنار بوسکتس و راکیتیچ 3 هافبک تیم را تشکیل خواهند داد و آرتور باتوجه به دقت پاس بالای 90 درصدی و مالکیت و گردش آن مشخصات لازم برای موفقیت در این وظیفه را دارا است.

اینیستا عنصر اصلی پیوند دهنده دفاع به حمله با پاس های دقیق، گردش توپ و خلق فرصت های گلزنی بود که حالا برای پیاده سازی سیستم 3-3-4، همه امیدها به آرتور است چون در این صورت کوتینیو می تواند نقش نیمار را در وینگر چپ برعهده بگیرد.

نقشه گرمایی اینیستا

نقشه گرمایی آرتور

خوشبختانه آرتور در حال یادگرفتن وظیفه و نقش اینیستا است که بتواند با شهامت به دل دفاع حریف بزند و راه نفوذ پیدا کند و به نظر می رسد که با گذر زمان آرتور بتواند این شجاعت را به دست آورد و ارتباط بیشتری با مثلث خط حمله پیدا کند.

قطعا انتظار نمی رود که آرتور در کوتاه مدت به سطح اجرای عملکردی اینیستا برسد اما توانایی های او گویای این واقعیت است که بارسلونا به زودی جای خالی اینیستا را حس نخواهد کرد.

استفاده نشدن بهینه از جناح چپ در فصل گذشته

با خروج نیمار و مصدومیت دمبله، ارنستو والورده بازیکنی را برای بهره گرفتن از جناح چپ تا زمان ورود کوتینیو نداشت که این موضوع باعث بارز شدن همکاری مسی و جوردی آلبا شد درحالی که در فصل 2016/17 وجود نیمار حتی باعث نیمکت نشینی آلبا نیز شد چون نیمار قادر به ارائه فرصت ها و استفاده 100 درصدی از جناح چپ داشت.

به همین دلیل والورده با نداشتن نیمار و دمبله مجبور به استفاده بیشتر از مسی در میانه زمین به عنوان 9 کاذب شد که دو رابط در کناره ها روبرتو و آلبا بودند تا جایی که پائولینیو از پاس های آخر نیز استفاده می کرد.

در فصل قبل رساندن توپ به لیونل مسی اهمیت بزرگی داشت اما حالا ارنستو والورده مهره های دیگری برای رساندن توپ و اتکا به آن ها چون دمبله، مالکوم و کوتینیو دراختیار دارد.

حالا والورده به دنبال استفاده از جناح چپ است

با بازگشت به سیستم 3-3-4، والورده به دنبال استفاده از جناح چپی است که در فصل گذشته کمتر از آن استفاده شد که دیگر نمی تواند برنامه حملات بارسلونا را محدود کند و به همین دلیل والورده از دمبله و مالکوم در دو دیدار اخیر در این پست استفاده کرد.

حالا برای پیاده سازی سیستم 3-3-4 دو نکته اهمیت دارد اینکه چه کسی نقش نیمار را از بین دمبله، مالکوم و کوتینیو پر خواهد کرد و اینکه چه کسی از بین کوتینیو و آرتور به عنوان هافبک چپ نقش اینیستا را به درستی انجام خواهد داد.

نقشه گرمایی نیمار

به همین دلیل به فرصت نیاز است

به همین دلیل، والورده در حال آزمایش ایده های خود است تا برای دو پست در جناح چپ به عنوان هافبک و وینگر چپ برای سیستم 3-3-4 به نتیجه برسد و شاید حتی باید تا پس از هفته 5 نیز صبر کرد چون در صورت عدم اجرای صحیح والورده می تواند موقتا به سیستم 1-2-3-4 تغییر رویه دهد همانطور که مقابل سویا این کار را انجام داد.

نقشه گرمایی مالکوم

موقعیت کوتینیو

والورده به دنبال پلن های بی متعدد است

بارسلونا مدت ها به نداشتن پلن بی متهم بوده اما حالا والورده نه تنها پلن بی بلکه پلن سومی نیز دراختیار دارد که با ورود بازیکنان جدید و آمادگی با یکدیگر باید به تیم در هفته های پیش رو فرصت داد.